De look van Dracula en het legertje vampieren dat in zijn navolging hun opwachting maakte op het witte doek, heeft in de loop van de filmgeschiedenis drastische wijzigingen ondergaan. We stellen ons de bloedzuigers tegenwoordig voor als bijzonder knappe en uiterst elegante wezens, maar het gedrocht dat in F.W. Murnau’s stille film Nosferatu de trappen afdaalt is verre van een poster boy. Toch straalde ook dat groteske creatuur een erotische kracht uit. Robert Eggers (The VVitch, The Lighthouse) keert terug naar die roots met een remake die gebaseerd is op zowel Murnau’s klassieker als Bram Stokers originele tekst.
Zijn Nosferatu neemt ons mee naar het 19de eeuwse Duitse stadje Wisburg. We ontmoeten er de jonge makelaar Thomas (Nicholas Hoult) en zijn vrouw Ellen (Lily-Rose Depp), die al sinds haar kindertijd wordt geplaagd door vreselijke nachtmerries. Thomas krijgt een lucratieve deal gepresenteerd: als hij naar een afgelegen kasteel in Transsylvanië trekt om er de teruggetrokken graaf Orlok een eigendomsakte te laten tekenen, dan kan hij eindelijk zijn plannen met Ellen waarmaken. Zijn echtgenote smeekt hem om niet te vertrekken, maar Thomas zet door.
Tijdens zijn afwezigheid worden Ellens visioenen intenser. Haar vriendin Anna (Emma Corrin) en Anna’s wederhelft Friedrich (Aaron Taylor-Johnson) vangen haar op, maar weten geen raad met de vreemde gedragingen. Ze schakelen de lokale arts (Ralph Ineson) en een excentrieke geleerde (Willem Dafoe) in om Ellens toestand te keren en de jongedame van de demon te verlossen.
Een demonische entiteit in nevelen gehuld. In de trailers of het andere promomateriaal was er nauwelijks een glimps van Bill Skarsgårds transformatie te ontwaren. Het resultaat oogt angstaanjagend, maar wekt toch niet diezelfde huiveringen op als Max Schreks onaardse gedaante uit het origineel. Is het Skarsgårds borstelsnor die uiteindelijk het verschil maakt? Oordeel zelf vooral. Wat ons wel rillingen bezorgde is de stokkende creepy manier waarop hij spreekt.
Nosferatu’s tempo en accent dan wel vallen op, maar in tegenstelling tot zijn vorige films heeft Eggers’ zich de taal van zijn setting en tijdperk minder eigen gemaakt. Op een sporadische Latijnse zin na, vallen er weinig archaïsche uitspraken te noteren. De meest memorabele woorden worden in de mond gelegd van een alweer uitstekende Willem Dafoe. Hij is duidelijk in zijn element en mag op zijn cv voortaan noteren dat hij zowel Nosferatu (in Shadow of the Vampire) als diens grootste vijand heeft vertolkt.
Visueel heeft Eggers weer de grootste zorg besteed aan deze gotische horrorprent. De film oogt sober en is ontdaan van elke glans, maar is daarom niet minder adembenemend. Eggers’ vaste DOP Jarin Blaschke legt ook een passende waas over de beelden, alsof er een lijkwade over de camera werd gedrapeerd. Af en toe vermoeden we dat de regisseur, net zoals bij The Northman, van zijn principes is afgeweken en een CGI-laagje heeft toegevoegd, zoals bij de twee shots waarin men door de kanalen van Wisburg vaart.
Uiteindelijk bouwt deze hervertelling aan een gezapige snelheid en onder een constant gevoelen van onbehagen op naar een griezelige en intense finale. Eggers’ Nosferatu is meer vleselijk en expliciet dat zijn 102-jaar oude voorganger, maar verrast niet. Het is wel een knappe en goed gebrachte bewerking die het verdient om in de beste omstandigheden bekeken te worden.
Genre: fantasie, horror, mysterie
Jaar: 2024
Regisseur: Robert Eggers
Cast: Lily-Rose Depp, Nicholas Hoult, Bill Skarsgård, Aaron Taylor-Johnson, Willem Dafoe, Emma Corrin
Land: Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk, Hongarije
Speelduur: 133 minuten
