Subscribe Now
Trending News

Blog Post

LA STRADA
GIULIETTA MASINA in LA STRADA (c) The Movie Database (TMDB)
Flashback

LA STRADA 

De in het Italiaanse populaire badplaatsje Rimini geboren maestro Federico Fellini (1920 –1993) was een van de grootste en meest invloedrijke regisseurs uit de filmgeschiedenis. Zijn unieke stijl waarin hij realisme subliem combineert met surrealisme en diepe psychologische en existentiële thema’s verkent, heeft de kunst van het filmmaken opnieuw gedefinieerd en cineasten wereldwijd geïnspireerd en beïnvloed, een van de markantste voorbeelden is beslist Paolo Sorrentino.

Fellini begon zijn carrière als scenarioschrijver en werkte samen met regisseurs als Roberto Rossellini, met wie hij het scenario voor de neorealistische klassieker Roma, città aperta (1945) schreef. Deze periode legde de basis voor zijn samenwerking met de neorealistische beweging, hoewel hij uiteindelijk een eigen, sterk afwijkende stijl ontwikkelde.

Zijn debuut als regisseur kwam in 1950 met Luci del varietà, die hij samen met Alberto Lattuada regisseerde. In 1952 maakte Fellini Lo sceicco bianco, zijn eerste solo-regieproject, waarin zijn fascinatie voor fantasie en menselijke verlangens al zichtbaar werd.

Fellini startte zijn loopbaan binnen de neorealistische traditie, maar brak met deze stroming door zijn groeiende interesse in het innerlijke leven van zijn personages. Waar neorealisme focuste op de harde realiteit van het dagelijks leven, voegde Fellini een laag van dromen, herinneringen en symboliek toe. Zijn films werden steeds meer introspectief en visueel extravagant, wat leidde tot een unieke stijl die bekendstaat als ‘Felliniaans.’

Fellini’s films bevatten vaak thema’s zoals persoonlijke vrijheid, het conflict tussen plicht en verlangen, en de zoektocht naar betekenis in een chaotische wereld. Hij combineerde intieme verhalen met grandioze, visueel rijke scènes die vaak de grens tussen realiteit en fantasie vervaagden.

ANTHONY QUINN in LA STRADA (c) IMDB Pro
ANTHONY QUINN in LA STRADA (c) IMDB Pro

In 1954 komt hij op de proppen met La Strada en slaat de wereld meteen met verstomming. In het eenvoudig, maar diep emotionele verhaal van Gelsomina en Zampanò, wordt de menselijke kwetsbaarheid en het zoeken naar verbinding op geniale wijze benadrukt. Met La Stada won Fellini in 1957 de Oscar voor Beste Buitenlandse Film, breekt hij internationaal door en betekent meteen de geboorte van zijn zogenaamde poëtische droomcinema.

La Strada wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke films in de geschiedenis van de cinema. Dit hartverscheurende drama over liefde, verlies en menselijke waardigheid markeert een cruciaal moment in Fellini’s carrière en vormde een breuk met de neorealistische traditie die de Italiaanse cinema in de jaren na de Tweede Wereldoorlog domineerde. Met La Strada introduceerde Fellini zijn unieke filmische taal, waarin het poëtische en het symbolische hand in hand gaan met een diepe emotionele resonantie.

La Strada vertelt het verhaal van Gelsomina (Giulietta Masina, Fellini’s echtgenote), een eenvoudige, naïeve jonge vrouw die door haar moeder wordt verkocht aan de brute rondtrekkende artiest Zampanò (Anthony Quinn). Hij is een ruwe krachtpatser die optreedt in dorpen met een stunt waarbij hij stalen kettingen breekt. Terwijl Zampanò’s gewelddadige en zelfzuchtige gedrag Gelsomina’s fragiele geest steeds verder onder druk zet, ontwikkelt ze een onverwachte vriendschap met Il Matto (de Dwaas, gespeeld door Richard Basehart), een luchtige en filosofische koorddanser. De spanningen tussen deze drie personages leiden tot een tragisch, maar onvermijdelijk einde.

Wat La Strada onderscheidt, is de eenvoud van het verhaal dat tegelijkertijd doordrenkt is met diepe symboliek. Fellini gebruikt de personages als archetypen: Gelsomina belichaamt onschuld en compassie, Zampanò staat voor brute kracht en onvermogen tot liefde en Il Matto vertegenwoordigt het spirituele en intellectuele. Hun interacties symboliseren de strijd tussen het fysieke en het spirituele, tussen instinct en idealisme en tussen egoïsme en altruïsme.

Hoewel La Strada nog wortels heeft in de neorealistische traditie – de focus op eenvoudige mensen en hun dagelijkse worstelingen – breekt Fellini met het rauwe realisme van zijn voorgangers zoals Roberto Rossellini en Vittorio De Sica. In plaats daarvan kiest hij voor een meer lyrische en metaforische benadering. De landschappen in La Strada lijken minder geografisch specifiek en krijgen een tijdloze, bijna mythische kwaliteit. Deze verschuiving naar een meer dromerige en symbolische stijl zou Fellini’s latere werk, zoals La Dolce Vita en , definiëren.

LA STRADA (c) IMDB Pro
LA STRADA (c) IMDB Pro

Het gebruik van muziek in de film, gecomponeerd door Nino Rota, speelt hierin een cruciale rol. Rota’s melancholische thema voor Gelsomina versterkt niet alleen de emotionele impact, maar fungeert ook als een soort innerlijke stem van de personages, vooral van Gelsomina. De combinatie van beeld, muziek en emotie maakt van La Strada een cinematografisch gedicht dat rechtstreeks tot het hart spreekt.

De prestatie van Giulietta Masina in de rol van Gelsomina is niets minder dan legendarisch. Met haar expressieve gezicht en kwetsbare gestalte roept Masina herinneringen op aan de grootheden van de stomme film, zoals Charlie Chaplin en Buster Keaton. Haar Gelsomina is tegelijkertijd hartverscheurend naïef en diep menselijk, een personage dat nog lang na het kijken blijft resoneren. Het is moeilijk om La Strada los te zien van Masina’s betoverende aanwezigheid, want zij is eigenlijk de ziel van de film.

De impact van La Strada op de wereldcinema kan nauwelijks worden overschat. De prent inspireerde generaties filmmakers, van Martin Scorsese tot Akira Kurosawa, door te laten zien hoe film zowel intiem en universeel kan zijn. Fellini’s vermogen om persoonlijke, bijna introspectieve verhalen te vertellen binnen een groter metaforisch kader, gaf filmmakers de moed om hun eigen unieke stemmen te vinden.

Ofschoon La Strada meer dan zeventig jaar geleden werd gerealiseerd, blijft die ook vandaag nog heel relevant. Het onderzoekt thema’s als menselijke waardigheid, de noodzaak van verbinding en de strijd om betekenis te vinden in een vaak wrede wereld. Deze thema’s, vervat in een tijdloze filmische taal, maken La Strada tot een werk dat blijft boeien, ontroeren en inspireren.

Tot slot kunnen we concluderen dat La Strada meer is dan een film, het is een meesterwerk dat de grenzen van wat cinema kan zijn, definitief heeft verlegd. Fellini combineert een diep menselijk verhaal met poëtische beeldtaal en creëert een film die zowel universeel als tijdloos is. Als de geboorte van Fellini’s unieke stijl is La Strada niet alleen een hoogtepunt in zijn enorm oeuvre, maar ook een onmisbare mijlpaal in de geschiedenis van de cinema.


Genre: drama
Jaar: 1954
Regisseur: Federico Fellini
Cast: Giulietta Masina, Anthony Quinn, Richard Basehart, Aldo Silvani
Land: Italië
Speelduur: 108 minuten

Related posts