MIMIC 3: SENTINEL 

Marvin was één van de laatste kinderen die de ziekte van Strickler kreeg voor de pandemie een halt werd toegeroepen. Hoewel hij één van de ‘gelukkige’ was die het kon navertellen, liet het hem achter met een hypergevoeligheid voor lichaamsvreemde stoffen. Hierdoor is de jonge man nu gebonden aan op een bijna constante opsluiting in zijn steriele kamer, waar hij zijn dagen vult met het bespioneren en fotograferen van zijn buren. Daarbij valt zijn oog op de mooie Carmen en de mysterieuze “Vuilnisman”. Maar wanneer er plots buren beginnen te verdwijnen, shift zijn focus naar iets anders: naar de mogelijke terugkeer van de Judassoort…

Door Mimic 3: Sentinel groeide de Mimic-reeks in 2003 uit tot een trilogie. Met een volledig nieuwe cast en een nieuw idee voor de materie, de lei werd schoongeveegd en een nieuwe weg ingeslagen voor de franchise. Het is altijd wel het bejubelen waard als een franchise eens iets nieuws probeert en niet zomaar kiest voor een zoveelste herhalingsoefening. Met de nodige goodwill gaat dit projectje dus van start en laat de vlotte actiehorror die de eerste twee delen kenmerkte, even voor wat het is. De psychologisch thriller hanteert een meer Hitchcockiaanse aanpak en het verhaal voelt erg gelijkaardig aan de suspensemeesters’ klassieker, Rear Window.

Een protagonist, door medische omstandigheden buiten zijn controle veroordeeld tot de vier muren van zijn kamer, die voyeurismefotografie opvat als hobby en daarbij mogelijks op duistere gebeurtenissen stuit bij de buren. Maar dan met een Mimic-invulling, althans in de latere helft van de film. Veel van de film beperkt zich tot de kamer waar Marvin de voor hem giftige buitenwereld buitenhoudt. Zeker in de eerste helft focust zich voornamelijk op de psychologische terreur van het mysterie rond de Vuilnisman, de onmacht van Marvin door zijn medische conditie en het ongeloof van de buitenwacht.

Het is tussen die vier muren dat Marvin, zijn zusje Rosy en uiteindelijk ook buurvrouw Carmen plannen smeden om tot de bodem van het mysterie te geraken. En ondertussen zijn er ook de complicaties die voortvloeien uit de beginnende romance tussen Marvin en buurvrouw Carmen. Het is een mooie liefde, er is een geloofwaardige chemie tussen de twee personages en het illustreert goed de moeilijkheden die zijn aandoening met zich meebrengt en de aanpassingen die nodig zijn zo’n relatie te laten werken.

Maar zoals met elk mysterieverhaal van deze aard, heb je natuurlijk een bevredigende finale nodig en dat poogt deze threequel met een met Judasgevulde slot. Met de onthulling wat er nu eigenlijk gaande is bij de buren, laten ook deze menshoge insecten hun gedrochtelijke koppen weer zien (nog steeds met hun herkenbare topdesigns) en dit keer zien we ze ook echt veel meer in actie komen. Zo beperkt het bloed zich niet langer tot enkel de aanblik van slachtoffers na hun ontmoeting met deze mutanten, maar zien we de dodelijke efficiëntie van hun geklauwde poten.

Alle ingrediënten zijn dus aanwezig voor een suspensevolle horrorthriller zou je denken, alles is er voor een spannende rit, maar helaas slaat de film de bal serieus. De belofte van griezeligste film in de reeks wordt nergens ingelost, terwijl het plot uiterst traag vooruit kruipt, waarbij iedereen net iets te oké blijkt met privacy-inbreuken en dat, wanneer puntje bij paaltje komt, niks doet met het unieke concept van zijn titulaire monster. De Judassen hier zijn perfect inwisselbaar door zowat elke andere vorm van monster en het verandert wezenlijk niks aan de film. En zo eindigt een filmtrilogie rond mimicry op een zwakke imitatie van betere films…

Genre: horror, sciencefiction, thriller
Jaar: 2003
Regisseur: J. T. Petty
Cast: Lance Hendriksen, Karl Geary, Alexis Dziena, Rebecca Mader
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 77 minuten