Vanaf de openingsscènes van Marching in the Dark word je ondergedompeld in een wereld waarin wanhoop domineert, maar hoop de onderliggende boodschap vormt. Tegen de achtergrond van het weelderige, maar uitdagende landschap van Maharashtra, biedt deze documentaire een aangrijpende blik op het leven van weduwen die worstelen met het plotselinge verlies van hun echtgenoten. Meer dan alleen een verhaal over persoonlijk verlies is Marching in the Dark een krachtig pleidooi voor empowerment en solidariteit.
Terwijl Marching in the Dark vakkundig de complexiteit van de agrarische en sociale uitdagingen in het rurale India verkent, schittert vooral de collectieve kracht en eenheid van de personages, wat het tot een prent maakt die absoluut en oprecht het hart van het publiek raakt.
Centraal in dit meeslepende verhaal staat Sanjivani, wier transformatie van rouwende weduwe naar gemeenschapsleider de essentie van de film symboliseert: tegenslagen overwinnen door samen te werken. Het oprichten van een steungroep, begeleid door een meelevende psycholoog, groeit uit van een simpele manier om het verdriet te verwerken tot een krachtig platform voor verandering. De reis van deze groep, van gedeeld lijden naar het uitdagen van de ‘norm’, onderstreept de kernboodschap van de documentaire namelijk dat er kracht schuilt in solidariteit en dat de solidariteit van deze gekwetste vrouwen, bergen kan verzetten.
Maar terwijl Marching in the Dark deze emotionele laag intrigerend verkent, mist het soms wel de kans om nog dieper in te gaan op de sociale problematiek die het in het bijzonder wil aankaarten. De film belicht weliswaar de agrarische crisis en de verwoestende gevolgen ervan voor deze vrouwen, maar als geïnteresseerde en geëngageerde blijf je wat op je honger, want de film mist een grondigere analyse van de structurele uitdagingen die eraan ten grondslag liggen. Bovendien zou Marching in the Dark, naast de hartverwarmende viering van gemeenschap en collectieve actie, baat hebben bij een gedetailleerdere focus op de persoonlijke verhalen binnen de steungroep.
Ondanks deze narratieve hiaten is Marching in the Dark toch een belangrijk en indringend document dat cruciale sociale kwesties onder de aandacht brengt, terwijl het tegelijkertijd de veerkracht en onwrikbare geest van de hoofdpersonen viert. In feite is deze docu een soort voorgehouden spiegel van de harde realiteit in veel landelijke gebieden in India, maar opent meteen ook een venster naar de mogelijkheden voor verandering wanneer empathie, solidariteit en moed de weg wijzen. Wat zou de toekomst kunnen brengen als deze ontwikkelingen zich constructief en progressief zouden blijven voortzetten?
Marching in the Dark van de in India geboren en in Brussel en Bhopal werkzame regisseur Kinshuk Surjan, belicht op een intieme en observerende manier de schrijnende realiteit van Indiase boeren die, geconfronteerd met mislukte oogsten en fluctuerende marktprijzen, vaak geen andere uitweg zien dan zelfdoding. In de afgelopen twintig jaar hebben trouwens meer dan 400.000 boeren hun leven beëindigd, wat een verwoestende impact heeft op hun families en gemeenschappen.
Desondanks enkele gemiste kansen voor diepere verkenning, levert Surjan in Marching in the Dark, haar debuut trouwens, toch een interessant cinematografisch eerbetoon af over de kracht van samenhorigheid en transformerende impact van verzet tegen desillusie. Zij herinnert de kijker eraan dat er, zelfs in de donkerste tijden, altijd een sprankje hoop is en dat collectieve actie tot betekenisvolle verandering kan leiden. Hoewel de film geen allesomvattende analyse van zijn thema’s biedt, legt hij wel de basis voor een waardevolle dialoog over prangende kwesties.
Genre: documentaire
Jaar: 2024
Regisseur: Kinshuk Surjan
Cast: Sanjeevani Bhure
Land: België, India, Nederland
Speelduur: 111 minuten
