John Woo is een Hongkongse regisseur en producent, bekend om zijn invloedrijke actiefilms met rondfladderende duiven, spectaculaire vuurgevechten, slow-motion en emotionele diepgang. Hij brak door met Hongkong-actiefilms als A Better Tomorrow (1986) en The Killer (1989) en werd later in Hollywood bekend met films als Face/Off (1997) en Mission: Impossible 2 (2000). Zijn stijl combineert intense actie met dramatische verhalen over broederschap, eer en verlossing.
36 jaar na zijn originele The Killer (Dip huet seung hung) pakt John Woo opnieuw uit – nu te zien via Netflix – met een nieuwe film met als originele titel The Killer, jawel een remake van …en zeker niet te verwarren met David Finchers gelijknamige thriller van vorig jaar. In Woo’s The Killer versie 2.0, wordt er nog vaker in ontwijde kerken samengekomen waar uiteraard duiven galant rondvliegen. Deze keer zijn er minder emoties te spotten, maar immersieve actie is er bij de vleet want zodra schoonheid, geweld en een vleugje waanzin samenkomen, is Mr Woo helemaal – en nog altijd, zo blijkt – in zijn element.
Tussen Zee, een meedogenloze, mysterieuze en gevreesde fantoomhuurmoordenares met een rugzak vol jeugdtrauma’s en de lijzige vastberaden politieagent Sey, die haar kort op de hielen zit, broeit er iets. Want hoewel ze aan tegengestelde kanten van de wet staan, hebben ze onuitgesproken respect voor elkaar.
Een impulsieve, fulminante en oudere kartelbaas ziet een berg heroïne aan zijn neus voorbijgaan als zijn cargo-transportvliegtuig door een bende schurken wordt beroofd van een astronomische hoeveelheid harddrugs. De zoektocht naar het gestolen witte goud is bloederig en vol verraad. Jenn, een zangeresje in wording en recente stoeipoes van een ganglid, bevindt zich toevallig in het oog van de storm omdat ze mogelijk weet waar de verdwenen drugs zijn, maar vooral is ze een buitenstaander die niet goed begrijpt wat er om haar heen gebeurt. Ze schreeuwt, huilt, ondergaat pijn en wordt door toeval ook nog tijdelijk blind. Plots is ze de spilfiguur in de verdere speuronderneming naar de verdwenen dope, maar wordt ze onverwacht wordt Zee haar beschermengel.
Er ontstaat een heel hevige drugsoorlog waarin Zee, Jenn en Sey het loslopend en opgejaagd wild van dienst zijn. Het kat-en-muisspelletje tussen de twee hoofdpersonages zorgt voor welgekomen guitige afwisseling doorheen het overigens doorzichtige, luchtige en vooral door explosies, achtervolgingen, wervelende en spetterende schiet-, vecht-, slacht- en knopartijen gedomineerde verhaal en dit allemaal omdat een misnoegde gangsterbaas ocharme, zijn heroïne is kwijtgeraakt.
In plaats van in Hongkong zoals in Woo’s origineel, speelt deze rebootversie zich af in Parijs en in zijn onderbuik. Dus niet zo zeer in de stad van de liefde, eerder in een mondaine Europese metropool met luxe kleermakers, hippe croissantbakkers, vol geschiedenis, moderniteit en vooral het speel- en verdeelterrein van uitschot met buitensporige geldzucht. Woo tovert de stad om tot een felverlichte, dromerige, maar ook onbestemde achtergrond. En natuurlijk is alles, weinig verrassend, in een oranje kleurtint gegradeerd en visueel behaaglijk volgens de gangbare normen van het genre. De mensen op deze plek zijn types die elke vorm van individualiteit verbergen achter coole niksige oneliners en stijlvolle outfits. The Killer anno 2024 is een high-end en gladde oppervlakkige rommelmarkt vol flamboyante actie waar spijtig genoeg emoties op afketsen.
Wellicht is de actie-sensei Woo (78 jaar) sinds zijn melodramatische explosies in A Better Tomorrow (Ying hung boon sik, 1986) tot Bullet in the Head (Dip huet gai tau, 1990), waarin extatische actie en overweldigende emotionaliteit een perfecte eenheid vormden, ondertussen ook zelf op zoek naar zijn identiteit. Zijn filmografie slingert sindsdien tussen stijlvolle actie, gevoelens die nergens toe leiden en uitzinnige waanzin. Voor 2000 leverde dat nog ‘meesterwerken’ op, maar in deze eeuw en vooral in The Killer anno 2024, lijkt hij steeds meer zoekende naar vorm en consistentie.
In The Killer is Woo’s kenmerkende stijl (gelukkig) wel nog duidelijk aanwezig, met intensieve schietpartijen en achtervolgingen die de kijker op het puntje van de stoel houden. De actie is energiek en de cinematografie dynamisch met soepele splitscreens, wijde shots waarin veel gebeurt, sierlijke slow-motion, metaforische scènes vol klapwiekende duiven en veelzeggende close-up-blikken. Bovendien pakt Woo al zijn handelsmerken visueel fraai en vlot in en wikkelt er ook nog een energieke montagestrik rond.
De mooie, frisse en knap-snoetige Nathalie Emmanuel – remember: Army of Thieves, The Fast & Furious-franchise, Megalopolis – schittert als spookslachter Zee, waarbij ze uitermate lenige martial-art-vechtscènes combineert met een indringende fysiognomie, wat haar meteen positioneert als een opmerkelijke actieheldin. Boomlange Omar – Intouchables, Lupin, Le Flic de Belleville – Sy brengt zijn kenmerkende charisma en intensiteit moeiteloos over en ondanks hij alle aandacht met zijn brede opvallende neusgaten gulzig opsnuift, draagt zijn vertolking toch doeltreffend bij aan de speelse dynamiek tussen de protagonisten. Zijn interacties met Emmanuel versterken zowel de spanning als de vinnige spielerei waarbij Sey een moreel anker biedt te midden van de chaotische onderwereld van Parijs.
Hoewel deze The Killer beslist niet de emotionele intensiteit van het origineel bereikt, biedt het toch een frisse kijk op het verhaal met deze keer een internationale cast en een Parijse setting. De film heeft een veel lichtere toon vergeleken met Woo’s eerdere werk, maar is een goed bedoelde herinterpretatie die zeker de fans van visueel meeslepende actie zal aanspreken en dus zorgt voor een vermakelijke ervaring, maar zoals eerder vermeld, zonder de diepgang van het origineel.
Genre: actie, thriller
Jaar: 2024
Regisseur: John Woo
Cast: Nathalie Emmanuel, Omar Sy, Sam Worthinton, Diana Silvers, Éric Cantona
Land: USA, Canada, Zuid-Korea
Speelduur: 126 minuten
