PULP FICTION 

Het leven heeft nog al eens de neiging om vreemde bochten te nemen. Zeker als je hebt gekozen voor een leven van misdaad. Of je nu een simpel straatbandietje bent, een handeltje in drugs leidt, als een beruchte huurmoordenaar zaakjes opknapt of enkel maar hebt ingestemd met een beetje gokfraude: het leven kan wel eens vreemde wendingen nemen, het leven is dan ook vreemder dan fictie…

Eigenwijs, Hollywoods favoriete enfant terrible, award-lieveling, de bon vivant van het stijlvolle geweld, koning van de dialoog, ’s werelds bekendste voetfetisjist… Allemaal labels die we kunnen gebruiken om één bijzondere man te beschrijven: Quentin Tarantino. Een cineast die cinema ademt en zijn naam onder een legendarisch palmares mag zetten. Het is van zijn hand dat we nu een film van de rol nemen. Het met een Oscar (voor beste scenario) én een Palme d’or bekroonde Pulp Fiction.

Door velen bestempeld als zijn beste werk en een mijlpaal in de filmgeschiedenis; over dat eerste statement gaan we kerk nog in het midden houden, maar mt dat tweede kunnen het we enkel maar roerend eens zijn. Na net iets meer dan 30 jaar later blijft dit een monumentale cinematografische verwezenlijking, die van begin tot einde fascineert met zijn geweldige beeldvorming en snedige dialoog in wat eigenlijk een best rechtdoorzee misdaadverhaaltje is, opgedeeld in 5 stukken en verteld in een niet-chronologische anthologiestijl.

De prent rijgt de memorabele scènes aan elkaar, die één voor één een eigen leven zijn gaan leiden in de popcultuur, afgeleverd met scherp camerawerk, goed kleurgebruik, opzwepende muziek en bovenal ingevuld door een hele reeks aan topacteurs die Tarantinos fascinerende teksten overtuigende weten over te brengen.

Zo vormen John Travolta en Samuel L. Jackson een topduo als de huurmoordenaars in opdracht van wrede topgangster die zijn koffertje terug wenst te hebben. Bikkelharde kerels voor wie een kogel door een hoofd jagen nog vlotter gaat dan het naar binnenspelen van een hamburger en het spuwen van Bijbelverzen, maar die het volgende moment bijzonder filosofische gesprekken kunnen opstarten met introspecties over geloof, lot en God, alsook over andere enkele andere onverwachtere talenten beschikken.

Al even goede performances krijgen we van Uma Thurman als een gangsterliefje; en de bokser Butch, gespeeld door Bruce Willis. Zelfs Tarantinos uitgebreide cameorol als Jimmie in het laatste deel van de film, voelt niet zelfbevredigend maar net gepast aan. Met Pulp Fiction toont de regisseur hoe je een op papier eenvoudig verhaal toch kan openplooien tot een meesterwerk van titanische proporties (en waarvoor we ongeveer elk Kijkwijzerpictogrammetje op de cover kunnen plakken).

Veel van de gebeurtenissen zijn bijvoorbeeld relatief mondain en de dialoog vaak niet meer dan simpele smalltalk, die veelal nergens over lijkt te gaan én toch je aandacht blijft vasthouden. Je luistert met aandacht naar elk woord alsof het de meeste diepzinnige gesprekken betreft waarbij elk woord een belangrijke, geheime betekenis heeft. Dan weet je dat je naar iets speciaals aan het kijken bent.

Maar zoals steeds moet je natuurlijk wel te vinden zijn voor de eigenwijze, grofgebekte stijl van Tarantino, het willekeurige geweld in juxtapositie met narratieve eenvoud. Ook in de licht niet-chronologische volgorde van zijn hoofdstukken en de focusshift tussen personages is een beetje inkomen, maar zeker als je al een fan was van de regisseur (maar nog geen gelegenheid had genoten om deze klassieker eens te bekijken), vind je hier toch 2.5 uur aan topentertainment die voorbij is voor je het weet.

De enkele vragen die dan nog overblijven, daarover kan leuk worden gespeculeerd … Ja, je hoeft dan ook geen cinefiel zijn om van dit meesterwerk te genieten, maar het illustreert wel dat waar veel mensen films maken, Tarantino toch bovenal cinema brengt.

Genre: misdaaddrama
Jaar: 1994
Regisseur: Quentin Tarantino
Cast: John Travolta, Uma Thurman, Samuel L. Jackson, Ving Rhames
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 154 minuten