Robert Zemeckis kan je zeker een innovator noemen. In Back tot he Future Part II en Forrest Gump verwerkte als hij één van de eerste computerbeelden, in Who Framed Roger Rabbit combineerde hij handgetekende animatie met live action shots en de motion capture-technieken verkende hij uitgebreid in o.a. The Polar Express en A Christmas Carol. In Here, gebaseerd op de gelijknamige graphic novel van Richard McGuire, gooit hij het weer over een andere, originele maar niet technisch vernieuwende, boeg: met een statische camera neemt hij gedurende verschillende decennia het leven in een Amerikaanse huiskamer waar.
We maken kennis met enkele generaties bewoners, maar de nadruk ligt in eerste instantie vooral op de oorlogsveteraan Al (Paul Bettany) en zijn vrouw Rose (Kelly Reilly). Zij betrekken de woning in koloniale stijl kort na WO II en stichten er een gezin. Geleidelijk verschuift de focus naar Richard (Tom Hanks), de oudste van hun drie kinderen, en zijn vriendin Margaret (Robin Wright). We krijgen glimpen te zien van de belangrijkste gebeurtenissen uit hun persoonlijk leven, terwijl in de achtergrond mijlpalen uit de geschiedenis de revue passeren.
Zemeckis beperkt het niet tot deze personages, maar stuitert door montagetrucs toe te passen als een botsbal door de levens van de andere eigenaren en zelfs van vroegere passanten op het perceel, vertrekkende van de dinosauriërs in de prehistorie, over de inheemse volkeren van de Verenigde Staten tot de bastaardzoon van Benjamin Franklin. Uitsparingen worden veelvuldig ingezet om van de ene scène geleidelijk over te gaan naar een ander tafereel.
Regelmatig maakt Zemeckis van de gelegenheid gebruik om ook een sociale kwestie aan te kaarten. Soms subtiel, maar veel vaker geforceerd en zo missen zijn goede bedoelingen dikwijls hun doel. Hij had zich beter beperkt tot de familie uit het hoofdplot en de vele nevenpersonages gelaten voor wat het was. Door de bokkesprongen slaagde Here er niet in om een diepgaand verhaal te vertellen en ons emotioneel te raken.
Ook de afstand tot de protagonisten maakt het moeilijker om mee te leven met hun beslommeringen. Het zorgt er tegelijkertijd dat de cast iets groter moet spelen dan wanneer de camera hen dicht op de huid zit. Over het algemeen leidt dit niet tot ondermaatse acteerprestaties, al ging de doodvallende buurman er wel ver over.
Voor de historische fragmenten leunt Zemeckis volop op CGI, waardoor deze intermezzo’s eerder overkomen als een cut scene uit het nieuwste Assassin’s Creed-videogame, dan als een volwaardig onderdeel van de film zelf. Dan komt de de-agingtechnologie om van de acteurs terug frisse twintigers te maken beter tot zijn recht, al vonden we de 18-jarige Tom Hanks ook verre van geloofwaardig. Zelfs met de beste wil van de wereld bleven we er de gerijpte Hanks in herkennen.
Uiteindelijk moeten we concluderen dat Zemeckis’ experimentele vertelling over het verstrijken van tijd toch een beetje als zonde van de tijd aanvoelde.
Genre: Drama
Jaar: 2024
Regisseurs: Robert Zemeckis
Cast: Tom Hanks, Robin Wright, Paul Bettany, Kelly Reilly
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 104 minuten
