De meningen over Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain lopen vrij sterk uit elkaar . Voor velen een van de hoogtepunten uit de (Franse) cinema, voor anderen zoals bijvoorbeeld voor Alex Agnew een van de meest overschatte films tout court. Het is maar hoe je het bekijkt, feit is wel dat deze sympathieke zwarte komedie – over contrasten gesproken – een visuele verpletterende indruk naliet die de kassa’s wereldwijd deed spijzen. Tot zelfs in Amerika waar het succes volgens velen te verklaren was door het trauma dat was opgelopen door de terroristische aanvallen.
Een feelgoodkomedie die regisseur Jean-Pierre Jeunet nadien nooit heeft kunnen overtreffen. Het is zelfs zo erg gesteld dat de meeste van zijn releases tegenwoordig onopgemerkt voorbij gaan, en dat geldt tevens voor hoofdrolspeelster Audrey Tautou die sinds jaren in het verdomhoekje is terechtgekomen. Deels te begrijpen, want ze was nooit echt een goede actrice, maar voor de rol van Amélie Poulain was ze perfect. Ook al had men de rol van Amélie speciaal geschreven voor Emily Watson die de rol wel wilde, maar door de mand viel omdat ze geen Frans sprak en reeds had ingestemd met Gosford Park. Ook Vanessa Paradis werd overwogen, maar uiteindelijk werd het dus toch Audrey Tautou wat achteraf bekeken voor de Française een vergiftigd geschenk was want iedereen zou haar voor altijd blijven vereenzelvigen met de Franse serveerster van Les 2 Moulins die iedereen probeert gelukkig te maken, en daarin slaagt, maar met zichzelf hopeloos in de knoei ligt. Te introvert om een relatie te beginnen met de man waar ze zielsveel van houdt, maar dapper genoeg om anderen met elkaar te koppelen.
De film begint met een opsomming van personages die je na een paar minuten niet meer uit elkaar kan houden, maar geen nood eens het verhaal echt begint – en dan nog wel op 31 augustus 1997, de dag waarop Lady Di in Parijs het leven liet – ben je mee met de carrousel. Het zijn één voor één vreemde snuiters die vergeten zijn om van het leven te genieten en daar probeert de goedlachse Amélie iets aan te doen.
Jean-Pierre Jeunet had niet alleen Audrey Tautou als troef, maar ook de pracht van Parijs ook al had hij zijn handen vol om het puin, afval en graffiti van de straten te verwijderen zodat Parijs er alleen maar uitziet zoals in de films. Les 2 Moulins bestaat overigens echt en is te vinden aan het begin van de Rue Lepic. De film baadt in een sprookjesachtige sfeer die gecreëerd wordt door de groene, gele en rode kleuren waarmee men visueel de schilderijen van de Braziliaanse kunstenaar Juarez Machado trachte te benaderen.
Maar daarnaast is er ook de fenomenale muziek van Yann Tiersen die met de soundtrack een fenomenale bestseller op zak had, maar ook dat was per toeval. Jean-Pierre Jeunet wilde oorspronkelijk Michael Nyman voor de score van de film, maar slaagde er niet in om hem te krijgen. Iemand gaf Jeunet echter een cd van Yann Tiersen en de legende gaat dat de cineast verliefd werd op de muziek van Tiersen.
Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain blijft twintig jaar na zijn verjaardag nog altijd staan als een huis, al was het maar voor het prachtige surrealisme dat schatplichtig is aan – hoe kan het ook anders – van Luis Buñuel en ook wel omdat de film of je het nu wil of niet toch voor een glimlach zorgt.
GENRE: komedie
JAAR: 2001
REGISSEUR: Jean-Pierre Jeunet
CAST: Audrey Tautou, Mathieu Kassovitz, Rufu, Lorella Cravotta, Serge Merlin, Jamel Debbouze
LAND : FRANKRIJK
