Kentucky, 1994: Ed (Alan – Fast X, Ghosts of War – Ritchson) heeft het zwaar. Het is al tragisch genoeg dat zijn jonge vrouw is overleden, maar nu is ook zijn tweede dochtertje Michelle (Emily Mitchell) ernstig ziek. Hoeveel tijd de vijfjarige nog heeft, is onduidelijk. Ze heeft dringend een nieuwe lever nodig, maar er is een jarenlange wachtlijst voor geschikte leverdonors. Sharon, een wat sletterige kapster met volgeladen rugzak en een drankverslaving, maar een gouden hart, wil koste wat het kost het gezin van Ed helpen. Ed is daar in eerste instantie niet blij mee, aangezien hij enerzijds heel introvert is en anderzijds alles altijd koppig zelf in handen wil houden en regelen. Toch moet hij uiteindelijk erkennen dat het zo niet verder kan, vooral omdat zijn schulden onbeheersbaar groeien.
In de VS zijn films die handelen over het geloof en hoe dit mensen kan helpen, bijzonder populair. Met regelmaat poppen ze op in de top 10 van de meest bekeken prenten. Hoewel ze doorgaans geen blockbusterstatus halen, vinden ze meestal toch wel een groot en dankbaar publiek. Met dergelijke goedkope en triviale emo-geloofs-drama’s verdient de Amerikaanse indie-filmfiguur Jon Gunn, meestal als scenarist zoals voor tearjerkers als Jesus Revolution, I Still Believe en American Underdog, grof geld.
Bij het op waargebeurde feiten gebaseerde drama Ordinary Angels dat nu te zien is via Netflix, zijn de rollen voor Gunn omgekeerd. Hier regisseert hij en heeft verder niets te maken met het script. Hij blijft echter in zijn comfortzone met een drama dat ongetwijfeld goed valt bij het mild en christelijk doelpubliek. En niet alleen bij hen, aangezien het onderwerp nog veel andersdenkende of -gezinde personen zal aanspreken omwille van de waarheidsfactor, de positiviteit en de behulpzaamheid van een gemeenschap.
In feite speelt religie in Ordinary Angels slechts een ondergeschikte rol. Het wordt wel af en toe aangeroerd zoals bijvoorbeeld in verband met Ed die door de herhaalde tegenslagen zijn geloof compleet heeft verloren. Ook wordt er af en toe gehamerd op hoe veel beter het leven is met God aan je zijde.
In vergelijking met vele andere soortgelijke genrefilms is dit in Ordinary Angels echter relatief terughoudend. Verder is gereserveerdheid wel het laatste begrip waar je aan denkt om Ordinary Angels te omschrijven. Meedogenloos wordt het lijden van de familie uitgebuit om het publiek tot tranen toe te beroeren. En voor het geval dat iemand niet geraakt zou worden door het idee van een stervend kind, is er natuurlijk de muziek, die zoals altijd in gelijkaardige tranentrekkers erg opzichtig sentimenteel is.
Dergelijke premisse is eigenlijk wel jammer, misschien zelfs frustrerend, aangezien het verhaal van Ordinary Angels dat helemaal niet nodig heeft. De film raakt een aantal belangrijke thema’s aan zoals het totaal krankzinnige zorgsysteem in de VS, waarbij een medische behandeling voor personen zonder sociale zekerheid – en in de States leven veel hardwerkende burgers zonder – doorgaans een persoonlijke ruïne betekent.
Dit inhumaan aspect wordt echter niet verder uitgewerkt, waarschijnlijk omdat negatieve kritiek op het gezondheidssysteem van Uncle Sam in conservatieve kringen, waar dergelijke films enorm populairder zijn, op afkeuring zou stuiten. In plaats daarvan bevat Ordinary Angels meer persoonlijk drama, zoals het feit dat Sharon worstelt met een alcoholverslaving die ze zelf niet als zodanig erkent. Hierrond wordt bovendien een sub-verhaal opgebouwd en meteen de nodige aandacht geschonken aan Sharons moeizame relatie met haar eigen zoon, wat als verklaring moet dienen voor haar bijna krankzinnige inzet voor de vreemde familie in nood uit compensatie van haar eigen getroebleerd leven. Dit thema wordt verrassend kritisch benaderd al ligt de nadruk meer op compensatie dan op groothartigheid.
Sharon is dan ook het enig redelijk interessant personage in de film, wat grotendeels te danken is aan de vertolking van Hilary Swank die ooit twee Oscars won: één in Kimberly Peirce’s genderpamflet Boys don’t Cry en een tweede in Eastwoods boksflick Million Dollar Baby. Ze speelt haar rol zo overtuigend dat zelfs de kitsch van haar personage af en toe in de vergetelheid raakt, stijl Julia Roberts in haar beste doen in Steven Soderberghs Erin Brockovich. Daarnaast levert de overige cast ook wel een verdienstelijke bijdrage aan het feit dat het drama werkt en de gewenste emoties oproept.
De narratieve voorspelbaarheid, de manipulatieve sfeer, de bijna ridiculiteit waarmee alle problemen en obstakels telkens in een oogwenk worden opgelost en de manier waarop Sharon gewoonweg alles verkrijgt wat het gezin nodig heeft tot zelfs vliegtuigen toe tijdens een blizzard, is echt wel over the top. Wanneer Ordinary Angels aan het einde dan nog eens alle ongeloofwaardige registers opentrekt en met volle kracht de menselijke verbondenheid oproept en doelbewust melig bespeelt, is er veel nodig om je als mens van vlees en bloed, niet te laten meeslepen.
Verzachtende omstandigheden zijn natuurlijk dat de film is gebaseerd op waargebeurde feiten, al zijn die natuurlijk fel gedramatiseerd en overgoten met een kuip stroperigheid. Wie echter ontvankelijk is voor dit soort verhalen en zich niet stoort aan het idee dat alles dankzij een wonder uiteindelijk goedkomt, zal ‘breken’ en meer dan een handdoek nodig hebben om zijn natte ontroering te deppen. Wie niet zo open-minded is (lees naïef) kan maar geloven dat er in tijden van nood spontaan een humaan samenhorigheidsgevoel zal ontstaan of een empathisch en altruïstisch enthousiasme zal opborrelen, ook al bewijst de echte wereld natuurlijk het tegengestelde. Amen!
Genre: drama, biografie
Jaar: 2024
Regisseur: Jon Gunn
Cast: Hilary Swank, Alan Ritchson, Emily Mitchell, Nancy Travers, Tamala Jones, Skywalker Hughes
Land: USA, Canada
Speelduur: 118 minuten
Nonnas
Thunderbolts*
Another Simple Favor
My Sunshine
