THE FINAL DESTINATION 

Een dagje aan de racebaan. De geur van brandstof in de lucht en de adrenaline in je bloed, terwijl sportwagens aan halsbrekende snelheden voorbij scheren in spannende races. En bij de minste fout, een vreselijke crash. Maar gelukkig zit het publiek veilig achter vanghekken. Althans Nick en zijn vrienden denken dat ze veilig zitten. Maar wanneer je in het vizier van de Dood komt, zullen die hekken je leven niet redden en luisteren naar een waarschuwend visioen biedt slechts respijt voor even…

Na seriestarter James Wong keerde ook sequel-regisseur David R. Ellis terug naar de geliefde tienerhorrorreeks, voor het nogal finaal klinkende The Final Destination, het 4^de deel in de immens populaire splatterfranchise. Ellis doet echter niet zoveel vernieuwend. Zo volgt nummer 4 erg braafjes het herkenbare recept van visioenen en een Dood met weinig waardering voor zij die hem trotseren, maar ook qua algemene executie speelt de regisseur het best veilig en bekend.

Waar James Wong de kaarten voor deel 3 nog eventjes kabbelde met een vernieuwende catastrofe en de toevoeging van wat fotomateriaal, doet Ellis zijn werk van Final Destination 2 voorzichtig over, met een gelijkaardige samenstelling van de cast van vrienden en op te sporen onbekenden, en een spectaculaire openingscrash met het nodige octaangehalte. Ook de manier waarop onze personages zich door het verhaal wanen, voelt erg vertrouwd aan.

Niks verkeerd mee, het merendeel van de cast zet zeker geen misse karakters neer, enkel een beetje braafjes. De grootste vernieuwing die op te merken valt, is de overvloed aan 3D-effecten. Want natuurlijk ontsnapte ook deze tienerhorrorprent niet aan die toen alomtegenwoordige filmtrend en nergens werken die effecten beter in een horrorfilm, dan in de sterfscènes.

Nog steeds handelend onder het motto: de dood zit in een klein hoekje, die ogenschijnlijke onbenullige incidentjes met een extreme dodelijke afloop blijven de creatieve highlights. Ditmaal slingert de Dood de scherpe voorwerpen, afgerukte ledematen en heel wat bloed ook vrolijk richting de kijker. Het is ook hier dat de film de meeste spanning weet uit te putten, je weet namelijk nooit zeker of het echt dat personages tijd is om te gaan, tot het verpletterende verdict is gevallen.

De stunts zijn dan ook wederom fantastisch en blinken uit in vuurwerk en bloedfonteinen. Verder tonen de filmmakers toch een zeker verfijnd gevoel voor continuïteit. Niet alleen worden aan de vorige films ode gebracht met een geweldige röntgenmontage, maar in het verhaal is er ook plaats voor een verwijzing naar één van de opvallendste (en makkelijkst te vergeten) regels van de serie. Leuk dat ze dat nog wisten.

Enkel jammer dat ze minder hebben gedaan met de traditie om de hints via de omgeving te geven. Om één of andere reden, hoogstwaarschijnlijk om nog meer excuses te hebben meer in 3D te filmen, wordt ons hoofdpersonage Nick regelmatig overstelpt met weinig verhullende CGI-dromen van komende ongelukken. Een serieuze misstap want net dat puzzelen was vaak een significant deel van de charme en herkijkbaarheid van deze films.

Nu voelt het aan alsof ze ons de hints willen inlepelen en tot overmaat van ramp vallen ze hiervoor terug op effecten waar niemand blij van wordt. Maar ook bij de ongelukken zelf was minder CGI (en minder explosies) zeker een zegen geweest. Tuurlijk willen horrorfans zoveel mogelijk vactie zien, maar niet als het er te fake uitziet en daar knelt het schoentje net iets te vaak.

Door deze combinatie van een gebrek aan echte vernieuwing, het nahollen van trends en een onachtzaamheid tegenover een less-is-more aanpak, bungelt Ellis laatste contributie aan deze reeks steevast op de laatste plaats. Er is plezier te beleven aan The Final Destination, maar als dit de richting van de franchise wordt, dan mag het voor een deel van de fanbase gerust het einde zijn.

Genre: horror, thriller
Jaar: 2009
Regisseur: David R. Ellis
Cast: Bobby Campo, Shantel VanSanten, Nick Zano, Haley Webb
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 82 minuten