Sinds haar rol in Quentin Tarantino’s Once Upon A Time In Hollywood is Margaret Qualley een rijzende ster, maarons favoriete pruillipje kiest haar rollen er met de grootste zorg uit. Voorlopig zijn blockbusters nog niet aan de orde, maar koos ze bijvoorbeeld de biopic Seberg of het ingetogen My Salinger Year. Voor Stars at Noon ging ze in zee met Cannes-favoriet Claire Denis en mocht ze meteen bewijzen of ze een hele film – er is geen enkele scène zonder haar – kon dragen. Toegegeven dat de dochter van Andie MacDowell hiervoor al haar natuurlijke troeven op tafel gooit, maar wat ze doet is fenomenaal en nog wel met een Claire Denis in topvorm die in Stars at Noon een politieke thriller aflevert die wedijvert met het beste van Costas Gravas.
Het verhaal speelt zich af in Nicaragua waar niemand te vertrouwen is. Wat wil je van een land dat politiek en economisch verscheurd wordt en vaak de achtertuin van de VS wordt genoemd. Het creëert levensgevaarlijke situaties waarvan je nooit weet – tenzij het te laat is – wie aan welke lijn staat.
Margaret Qualley vertolkt Trish. Omdat ze ooit één artikel schreef, waant ze zich als journalist maar haar uitgever (John C. Reilly via Zoom en met een krullenbol zoals je ze maar weinig ziet) zegt haar zonder al te veel omwegen dat haar journalistieke talent niet bijzonder groot is en dat ze maar beter ergens anders aan de slag gaat. Gelukkig beschikt Trish over een prachtig lijf en met een perskaart op zak kan ze niet uitgewezen worden en prostitueert ze zich, ook al wil ze in feite naar Costa Rica verder reizen. Jammer genoeg kun je een vliegtuigticket alleen maar met dollars kopen en niet iedereen heeft deze valuta op zak.
Deze film, die uitgebracht is onder de A24-vlag, is opnieuw een Claire Denis grand cru. Na de sciencefictionfilm High Life en Avec Amour Et Acharnement waarin ze opnieuw met Vincent Lindon samenwerkte kiest de Franse regisseuse deze keer voor een Engelstalige film die net als White Material met Isabelle Huppert het kolonialisme hekelt, alleen is de setting nu Midden-Amerika in plaats van Afrika.
Alle elementen van een typische Claire Denis-film zijn in Stars At Noon aanwezig, zelfs de Tindersticks-fetisj, want de titelsong (net als de rest van de jazzy score) wordt door de croonerband van Stuart A. Staples met de nodige melancholie ingezongen. Ook qua stijl blijft Denis haar trouwe zelve, en maakt ze Robert Bresson-gewijs gebruik van grote, bijna overdreven close-up’s waardoor de volledige focus op het personage komt te liggen. Stars At Noon werd in volle coronaperiode gedraaid waardoor iedereen – van Qualley tot de massaal aanwezige militairen – een mondkapje draagt. Zelfs het hebben van een negatieve coronatest wordt omgebogen tot een thrillerelement. Knap!
Bij Denis is alles dan ook van uiterst groots belang, zelfs het knipperen van de ogen. Ook nu opteert de Franse cineaste voor een nogal vaag verhaal waarmee je in feite alle kanten uit kan en tot op het einde zijn mysterie bewaart, en zelfs niet helemaal prijs geeft. Thematisch wordt de film in twee delen gesplitst. In het eerste uur krijg je een bijzondere romance tussen Trish en Londenaar Daniel DeHaven (een vrij sterke Joe Alwyn) met zwoele beelden die naar het werk van Adrian Lyne neigen, en dat zonder ook maar één moment vulgair te zijn. Gevolgd door een razend spannende tweede uur waarin Denis toont dat je ook minimalistisch gewijs een nagelbijtende thriller kan maken.
GENRE: thriller
JAAR: 2022
REGISSEUR: Claire Denis
CAST: Margaret Qualley ,Joe Alwyn, Benny Safdie, Danny Ramirez, Nick Romano
LAND : FRANKRIJK, PANAMA, USA
