Cannes 2025 #2: Hollywood aan de Croisette 

De nevensectie Director’s Fortnight ging van start met Enzo, een project van Laurent Cantet zaliger dat werd afgewerkt door Robin Campillo. Veel nieuws viel hier niet te rapen. Het verhaaltje is oké, maar we hebben de inhoud al meer dan eens gezien. Jongen van rijke ouders wil als metser werken omdat hij zijn identiteit nog niet gevonden heeft. Hij sluit vriendschap met een Oekraïner. Die opent de deur voor zijn ontluikende homoseksualiteit. Je moet regelmatig denken aan de betere film, Call Me By Your Name. De symboliek is bovendien nogal nadrukkelijk: rijk-arm, migranten-bewoners, ruwe huizen-elegante huizen enz. Die jongen werkte ook nog eens op de zenuwen. Zijn zoektocht naar zijn identiteit ten spijt, blijkt hij toch maar een verwend nest. Alles krijgt ten slotte een resolutie in een overhaast einde.

Het festival kreeg in de namiddag een flinke Hollywoodboost met een masterclass (eigenlijk een lang interview) van Christopher McQuarrie, regisseur van Mission: Impossible – The Final Reckoning. Voor de fans was er nog een verrassing. Halverwege dropte Tom Cruise binnen om de zaal op stelten te zetten. De verwachtingen waren hooggespannen voor The Final Reckoning, dat het vervolg was van Dead Reckoning Part 1. Die film kon je zien als act I en II terwijl The Final Reckoning act III en IV inhoudt. Je verwachtte dat Cruise naar een nog hoger niveau in het actiegenre zou gaan. Met M:I–Fallout had Cruise al de top bereikt. Dead Reckoning Part 1 beloofde dat opnieuw, maar het was slechts een halve film die ook nog eens 163 minuten duurde. Cruise en zijn regisseur McQuarrie leken de ideale formule te hebben gevonden om Bond en Bourne van de troon stoten. McQuarrie’s regie toonde de actie extreem helder zonder zich te verschuilen achter hypersnelle montage of opvallende CGI en de robuuste actiescènes werden naadloos gemixt met pure komedie. Dead Reckoning Part 1 scoorde dus alvast door een relatief onbelangrijk plot en die opvallende komedie. Cruise en McQuarrie hadden immers gekozen voor een bijna minimalistisch verhaal dat gedreven wordt door Hitchcockiaans trucs. De McGuffin (een element waar iedereen naar op zoek is of wil weten wat het is, maar dat uiteindelijk geen enkele betekenis heeft) waren twee sleutels die, wanneer in mekaar geschoven, toegang kan verlenen tot een HAL-achtige computer in een duikboot. Op het eind van het eerste deel wist Hunt/Cruise de sleutels de recupereren en in het tweede deel begeeft hij zich via omwegen naar de onderzeeër. Probleem is dat de humor van Dead Reckoning: Part 1 grotendeels verdwenen is en er opvallend veel dialoogscènes zijn. McQuarrie wringt zich ook in alle bochten om The Final Reckoning te verbinden met de eerste M:I van Brian De Palma en dat leidt tot nonsensicale scenario-ingrepen. De film werd ten slotte overgoten met een sentimentele saus die heel artificieel smaakt. Het laatste deel van de serie is dus een vrij grote ontgoocheling geworden. Vervelen doe je niet, maar tegenover Fallout slaat hij nogal bleek uit.

Serieuzer werk kwam er met de competitiefilm Two Prosecutors van Oekraïner Seregei Loznitsa. De prent toont een onderzoeksrechter die tijdens de terreur van Stalin poogt om een doodzieke politieke gevangene te spreken. Dat wordt hem met veel tegenzin toegestaan, maar daarmee tekent hij zijn doodsvonnis. Loznitsa toverde mooie shots, maar zijn verhaal is erg on the nose. Je weet meteen naar wie die doodzieke gevangenis verwijst en dat je parallellen moet zoeken met het huidige Rusland. Niet meteen een kandidaat voor een Gouden Palm, maar misschien wil de jury een politiek signaal sturen. Wie weet?