Als je alleen woont, niemand hebt om je te vergezellen naar belangrijke evenementen of zelfs als je gewoon iemand nodig hebt om ruzies mee te oefenen alsof je een intense relatie hebt, dan is er ‘My Companion’, een speciaal bureau dat je tegen betaling het juiste gezelschap kan bieden voor elke gelegenheid. Dit merkwaardige bureau telt ook Matthias onder zijn medewerkers.
Zijn veranderlijkheid is zijn grootste troef want hij is het gewend om elke dag iemand anders te worden. Tegen een fikse vergoeding wordt hij – afhankelijk van de opdracht – een partner, een zoon of om het even wie, op maat en precies zoals zijn klanten dat wensen. Maar juist die constante wisselingen van identiteit maken het voor hem moeilijk om nog echt zichzelf te zijn. Daarover klaagt in ieder geval zijn vriendin Sophia die almaar minder tevreden wordt met hun relatie vanwege Matthias’ afstandelijkheid en gebrek aan gevoelens. Maar het is niet alleen zijn privéleven dat voor problemen zorgt, ook op professioneel vlak glippen de opdrachten hem steeds meer en meer door de vingers.
De vraag naar de eigen identiteit is er één die de meeste mensen vroeg of laat bezighoudt. Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Vooral tijdens de jeugd speelt dit een grote rol, wanneer de fundamenten voor het verdere leven worden vastgelegd. De midlifecrisis staat er dan weer om bekend dat ze ogenschijnlijk zekere beelden en beslissingen opnieuw ter discussie stelt. Maar ook in andere levensfasen kan deze vraag telkens opnieuw relevant worden.
De tragikomedie Peacock (originele titel: Pfau – Bin Ich Echt?) benadert dit thema op geheel eigen wijze door een man centraal te stellen die zo gewend is voortdurend in rollen te kruipen, dat hij volledig is gaan vertrouwen op de karakteromschrijvingen van anderen en daarbij is vergeten hoe het is om een eigen identiteit te ontwikkelen en werkelijk iemand te zijn van vlees en bloed.
Op het eerste gezicht lijkt dit een vrij specifieke situatie waarmee vooral acteurs en actrices te maken hebben, mensen die dus beroepsmatig in anderen veranderen. Maar de Oostenrijkse regisseur Bernhard Wenger maakt duidelijk dat het verhaal wél relevant is voor een breder publiek. Na een reeks kortfilms, maakt hij met deze komedie een wat ongewoon, maar wel geslaagd, best grappig en onderhoudend speelfilmdebuut.
Hij beschrijft hoe iemand constant probeert aan de verwachtingen van anderen te voldoen en daarbij steeds weer in een rol moet stappen. In principe is dat iets wat ook in het dagelijks leven voorkomt. We zijn er in zekere zin ook gewend om ons anders voor te doen dan we in wezen zijn. Vooral op sociale media draait het vaak meer om het uitdragen van een (nep)-imago dan om het daadwerkelijk zijn van een persoon. Peacock legt deze verbanden niet expliciet, maar zet zeker aan tot nadenken.
Peacock is intelligent, bij vlagen hilarisch en zonder twijfel meedogenloos. De filmmaker toont het publiek een wereld waarin elk aspect van het dagelijks leven tot in de kleinste details is bestudeerd en gepland, waardoor er geen ruimte meer is voor spontaniteit of oprechte gevoelens. De thematiek die Bernhard Wenger aanpakt, is belangrijk en eigenlijk ook behoorlijk tragisch, zeker als je bedenkt dat de wereld die hij verbeeldt in de nabije toekomst zomaar realiteit zou kunnen worden. Toch is Peacock geen ‘zware’ film met dank aan Wegners veelvuldig en subtiel gebruik van rake humor die daarenboven een feilloos gedoseerde absurde inslag heeft.
Alles in Peacock wordt op een ironische en paradoxale manier gepresenteerd met bovendien uitstekende komische timing. Daarvoor kan de regisseur rekenen op het subliem acterend duo Albrecht Schuch als Matthias en Julia Franz Richter in de huid van Sophia, zijn aliënerende echtgenote. Ook de andere acteurs presteren voortreffelijk hun rollen van complexe personages en brengen de meest subtiele en uiteenlopende emoties geloofwaardig over zonder ooit te overdrijven.
Het ‘inhuren’ van mensen om een leegte op te vullen, doet natuurlijk denken aan Alps van Yorgos Lanthimos en wanneer Wenger zijn protagonist als een ‘gespeelde’ zoon op een gala-evenement rebellerend loslaat, komt The Square van Ruben Östlund in herinnering. Wanneer we een woning binnengaan van een oudere man, verwijzen de trofeeën aan de muur onmiskenbaar naar de documentaire Im Keller van Ulrich Seidl.
Wengers eerste langspeler is geen meesterwerk want de film kent wel wat zwakke momenten, zeker wanneer bepaalde thema’s zich beginnen te herhalen en Matthias geen ontwikkeling doormaakt die hij zou kunnen hebben of wanneer er te veel losse episodes elkaar opvolgen die een consistente karakterontwikkeling in de weg staan. Bovendien is het probleem bij een innerlijk leeg personage dat het an sich al niet erg meeslepend is uiteraard. Toch weet Albrecht Schuch (Lieber Thomas, Systemsprenger) het zo te brengen dat je met plezier blijft kijken naar zijn bizarre zoektocht naar betekenis en zichzelf.
De regisseur leunt in zijn eerste langspeler dus – een beetje jammer –wel sterk op wat in het verleden al is gemaakt, maar toont tegelijk toch over een duidelijke eigen stem en veel talent, hoewel nog in volle ontwikkeling, te beschikken. Wenger is ongetwijfeld goed op weg om een blijvende indruk te maken in de hedendaagse Oostenrijkse (en internationale) cinema. Wie weet op welke mooie verrassingen hij ons in de toekomst nog zal trakteren? Wir sind sicher neugierig!
Genre: komedie, drama
Jaar: 2024
Regisseur: Bernhard Wenger
Cast: Albrecht Schuch, Julia Franz Richter, Anton Noori, Salka Weber, Tilo Nest
Land Oostenrijk, Duitsland
Speelduur: 102 minuten
Pusher
Kouté Vwa
The Old Guard 2
The Materialists
