Cannes 2025 #10: Assange in de kijker 

Een uitstekende documentaire kregen we te zien met The Six Billion Dollar Man van Eugene Jarecki. De prent verhaal het ontstaan van Wikileaks, de beschuldigingen wegens verkrachting tegen frontman Julian Assange, zijn verschansing in de Ecuadoraanse ambassade, zijn arrestatie door de Britse politie en ten slotte zijn vrijlating en terugkeer naar Australië. Jarecki kiest hier het standpunt van Assange, maar het is wel zeer geloofwaardig. Je krijgt hier de achtergronden die in de meeste media ontbreken. Zo was er nooit sprake van verkrachting, wel van het feit dat Assange weigerde om HIV-test te ondergaan. Assange werd daarnaast het slachtoffer van het bedrijf dat de camera’s in de Ecuadoraanse ambassade plaatste. Dat bedrijf sloot een deal met de CIA en FBI en gaf hen alle opnames door. Interessant is ook dat er bij de Amerikaanse overheid plannen werden gesmeed om de Wikileaks-man eenvoudigweg te vermoorden. Trump wond er geen doekjes rond: “Why don’t we just kill the guy?” Onthullend en ongemeen boeiend.

Eindelijk nog eens een (komedie)western. Het Italiaanse Testa o Croce?, vertoond in de sectie A Certain Regard, verhaalt de vlucht van een jonge vrouw die haar fascistische echtgenoot vermoordde. Ze neemt een cowboy op sleeptouw en beleeft met hem een romance. Intussen is Buffalo Bill (John C. Reilly) ingehuurd om de geliefden op te sporen. De film voelt aan als een feministisch gekruide mix van invloeden: de politiek gekruide westerns van Franco Solinas, het Girl and a Gun-genre – denk aan Gun Crazy – en zelfs Bring Me the Head of Alfredo Garcia van Sam Peckinpah. Stilistisch niet zo bijzonder, maar best onderhoudend.

Minder leuk was de andere Italiaanse film van de tiende dag: Le Cita di Pianura. Twee zuipschuiten besluiten nog een laatste glas de drinken op weg naar Venetië en dat beslissen ze meer dan een keer. Een road movie die weinig te zeggen heeft en vooral nooit een moment grappig wordt.

Na Un Simple Accident kreeg het publiek een tweede Iraanse film in competitie te zien. In Woman and Child probeert een alleenstaande moeder met twee kinderen overeind te blijven. Wanneer het noodlot toeslaat, gaat ze in de clinch met de mannen die daar deels verantwoordelijk voor zijn. Regisseur Saeed Roustayi (Leila’s Brothers) heeft wat moeite om zijn verhaal op een eenvoudige manier verteld te krijgen. De eerste act van de film duurt een uur en is dus veel te lang. Maar na dat uur komt het eigenlijke verhaal eindelijk op gang. Toch zijn er elementen die omdat ze te weinig uitgediept zijn voor onduidelijkheid zorgen. Woman and Child is een film met een script dat minstens nog twee nieuwe drafts nodig had. Wel een fantastische vertolking van Parinaz Izadyar.