Net als de western en het peplumgenre kenden ook de rampenfilms in de jaren ’90 een opvallende remonte. Catastrofefantast Roland Emmerich liet in Independence Day alle icoongebouwen op de aardbol sensationeel uiteenspatten en Godzilla half New York plat trappen. De pretparkfun werd tot ieders verbijstering overtroffen door Bin Ladens aanslagen op de WTC-torens en het Pentagon. De grote schoonmaak was amper voorbij of Emmerich liet met The Day after Tomorrow alweer een verpulverende rampenfilm op de nog wondenlikkende mensheid los.
Het verhaal is simpel. De in Washington hardwerkende klimatoloog Jack Hall stelt aan de hand van een reeks wetenschappelijke metingen vast dat er een nieuwe ijstijd in aantocht is. Aan de hand van hard bewijsmateriaal probeert hij het Pentagon te overtuigen om in te grijpen. Wanneer blijkt dat deze apocalyps zich mogelijk pas in de volgende eeuw zal voltrekken, wijzen de politici zijn hypothese van de hand. Plots begint het te sneeuwen in New Delhi, vallen er enorme hagelballen uit de lucht in Tokio, zakt wereldwijd de watertemperatuur in alle oceanen, vertrekt de flora al kruisend naar andere oorden, teisteren tornado’s de metropolen en worden de internationale luchtruimen ernstig verstoord door ongure klimatologische fenomenen. Hoewel workaholic Jack weinig tijd spendeert bij zijn gezin, maakt hij zich nu toch ernstige zorgen over Sam, zijn 17-jarige zoon die naar New York vliegt. Door een acute en grondige verschuiving binnen de globale weerpatronen, blijkt Jacks theorie plots ijzingwekkende realiteit. In een mum van tijd wordt de noordelijke hemisfeer weggeblazen, overstroomd en diepgevroren. De vraag is niet langer hoe men dit fataal natuurfenomeen kan stoppen, maar hoeveel mensen er alsnog kunnen worden geëvacueerd. Jack beslist om een levensgevaarlijke tocht te ondernemen om zijn zoon te redden.
It’s the end of the world as we know It zong R.E.M., en Emmerich bewijst met The Day after Tomorrow, de eerste rampenfilm na 9/11, dat ze nog gelijk kunnen hebben ook. Dit keer is het geen reusachtig monster of zijn het geen aliens die ferm huishouden op de geliefde planeet, maar – zoals Aldous Huxley reeds voorspelde – zijn het de stervelingen die, door de verwaarlozing van het milieu, zichzelf vernietigen. Daarmee is meteen ook het belangrijkste over deze Hollywoodpopcornblockbuster gezegd. Toegegeven: de digitale speciale effecten zijn bij momenten in-druk-wek- kend, de visuele actie rolt als een roetsjbaan over het grote scherm en de humor getuigt van een zeker intellectualisme. De dialogen daarentegen zijn storend hol, de personages missen diepgang, de mokerende muzikale percussie is pure bombast en de reddende odyssee is pathetisch en onrealistisch. Maar so what, The Day after Tomorrow is tegelijk ook een loepzuivere bigbudgetfilm met aandacht voor humane aspecten en met een hoog entertainmentgehalte. Kortom, een spectaculaire rampenfilm on the rocks, die ongetwijfeld brokken zal maken aan de box office. En nu maar duimen dat de fictieve rampspoed niet opnieuw wordt overklast door de harde realiteit.
Genre: rampen, actie, avontuur, sci-fi, thriller
Jaar: 2004
Regisseur: Roland Emmerich
Cast: Dennis Quaid, Jake Gyllenhaal, Emmy Rossum
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 124 minuten
Pusher
Kouté Vwa
The Old Guard 2
The Materialists
