De Keuze van CD Vallada 

(English version below)

De Braziliaanse regisseur en scenarist CD Vallada maakte in 2012 met A Morte de Vim zijn eerste kortfilm. Zijn volgende stap was meteen een langspeelfilm: I Am Not a Racist, een parodie waarin hij D. W. Griffiths The Birth of a Nation herwerkte tot een aanklacht tegen racisme.

Tijdens het Razor Reel Flanders Film Festival presenteert hij zijn derde project, Consequências Paralelas (Parallel Consequences). In deze ingenieuze thriller is een versleten sofa veel meer dan enkel een luilekkerland voor couch potatoes: het blijkt een tijdreismachine te zijn die een dodelijke impasse veroorzaakt.

Het selecteren van vijf filmtips bracht CD Vallada gelukkig niet in een impasse. Hij kwam met het volgende fraaie lijstje voor de dag:

Predestination (Michael & Peter Spierig – 2014)

Omdat onze film sciencefiction is, start ik de tips met een van mijn favoriete films binnen dat genre. Ik praat er liever niet te veel over, zodat degenen die hem nog niet hebben gezien, verrast kunnen worden. Ik zal alleen zeggen dat Ethan Hawke en Sarah Snook geweldige acteerprestaties leveren, en dat ik graag een filmcriticus citeer met volgende woorden over Predestination: “Ik weet niet zeker of wat ik net heb gezien een van de meest briljante of de meest idiote dingen is die ik ooit heb gezien, maar ik neig naar het eerste.”

12 Angry Men (Sidney Lumet – 1957)

Wat kan ik zeggen over de op één na hoogst gewaardeerde film op Letterboxd en de vijfde op IMDb? Los van mijn passie voor deze film en de universele lof die hij krijgt – als een filmische les in acteren, schrijven en filmen, én als een weergave van de strijd om iemand die misschien onschuldig is niet te veroordelen – raad ik deze film aan omdat het net als onze Parallel Consequences, een film is die zich volledig in één kamer afspeelt.

Magnolia (Paul Thomas Anderson – 1999)

Vergeet nu even de link met onze film op Razor Reel. Magnolia is mijn absolute favoriete film aller tijden. Een drie uur durende reis over fouten, spijt en vergeving, met een ensemblecast en een cathartische climax die me overweldigde op een manier die ik niet voor mogelijk hield toen ik hem voor het eerst zag. Alleen al de proloog is een meesterwerk, en ik schrijf er liever niet te veel over, want dan eindig ik met een vijf pagina’s tellende tekst over dit geschenk van Paul Thomas Anderson aan de mensheid.

Babe: Pig in the City (George Miller – 1998)

Dat Magnolia mijn favoriete film is, zal niemand verbazen. Dat Eternal Sunshine of the Spotless Mind mijn tweede favoriet is, waarschijnlijk ook niet. Maar wanneer ik zeg dat het vervolg op Babe (1995) voor mij het derde meest perfecte kunstwerk is dat ooit is gemaakt, kijken mensen meestal verbaasd. Want ze herinneren zich de eerste film als een kinderfilm (wat het niet is), en de tweede hebben de meesten nooit gezien, omdat die slecht werd ontvangen – vooral omdat men vond dat hij te donker was voor kinderen. En dat klopt, want deze film ís niet voor kinderen.

Meteen geprezen door critici als Roger Ebert en Gene Siskel, wordt hij steeds meer herontdekt door filmliefhebbers als het meesterwerk dat hij is. George Millers ontroerende fantasie over uitgesloten en gemarginaliseerde wezens die hun plaats in de maatschappij proberen te vinden, is technisch perfect, maar ik wil vooral het briljante production design van de stad benadrukken. Het is een hartverwarmende tragikomedie over een klein varkentje wiens puurheid en eenvoud anderen helpt de sociale rollen die hen zijn opgelegd te verwerpen – zoals de hond die gelooft dat het zijn plicht is om gemeen te zijn. Dank je wel, varkentje.

Saneamento Básico, o Filme (Jorge Furtado – 2007)

Ik móést een Braziliaanse film aanbevelen, nu de wereld onze cinema opnieuw aan het ontdekken is. Ik koos Basic Sanitation – the Movie niet omdat het een charismatische cast heeft met onze twee meest bewonderde acteurs van dit moment: Fernanda Torres en Wagner Moura. Ik koos hem ook niet omdat het mijn vierde favoriete film aller tijden is en, in tegenstelling tot City of God – het andere Braziliaanse meesterwerk dat hier had kunnen staan – bijna niemand buiten Brazilië hem kent.

Ik koos hem omdat het een ontroerende komedie is over eenvoudige mensen die verliefd worden op het maken van een film. Het verhaal gaat over een klein stadje dat dringend verbeteringen nodig heeft in de basisvoorzieningen, maar daar geen geld voor heeft. Een groep inwoners ontdekt dat de gemeente wél geld heeft om een korte film te maken, besluit dat budget te gebruiken voor de riolering en levert dan gewoon de film af die ze zonder geld kunnen maken. De rest laat ik aan jullie over om met plezier zelf te ontdekken.

English version:

Brazilian director and screenwriter CD Vallada made his first short film, A Morte de Vim, in 2012. His next step was immediately a feature film: I Am Not a Racist, a parody in which he reimagines D. W. Griffith’s The Birth of a Nation as an indictment of racism.

At the Razor Reel Flanders Film Festival, he presents his third project, Consequências Paralelas (Parallel Consequences). In this ingenious thriller, a worn-out sofa turns out to be much more than a lazy retreat for couch potatoes. It is also a time machine that triggers a deadly impasse.

Fortunately, choosing five film recommendations didn’t cause CD Vallada any such impasse. He came up with the following fine selection:

Predestination (Michael & Peter Spierig – 2014)

As our feature is a sci-fi, I’m opening these tips with one of my favorite films of this genre. I prefer not to talk a lot about it and let whoever didn’t watch it yet to be surprised by it. I will just say that it has great performances by Ethan Hawke and Sarah Snook, and that I like to quote a film critic that I follow, who said this about Predestination: “I’m not quite sure if what I just watched is one of the most brilliant or the most stupid things I’ve ever seen, but I tend to choose the first one.”

12 Angry Men (Sidney Lumet – 1957)

What can I say about the second highest rated movie on Letterboxd and the fifth on IMDb? But apart from my passion on this movie and the universal praise, as it is a cinematic lesson about acting, writing and shooting, and the depiction of a battle to not convict a person that may be innocent, I am recommending this film because, as our Parallel Consequences, it is a chamber movie, taking place in only one room.

Magnolia (Paul Thomas Anderson – 1999)

Now, forget about our feature screening at Razor Reel. Magnolia is my all-time favorite movie. A 3-hour journey about mistakes, regrets and forgiveness, with an ensemble cast and a cathartic climax that amazed me like I didn’t imagine I could be, the first time I watched it. Its prologue itself is a masterpiece, and I’m not writing much more, because I might end up writing a 5-page text about this gift from Paul Thomas Anderson to mankind.

Babe: Pig in the City (George Miller – 1998)

If Magnolia as my all-time favorite is no surprise, and Eternal Sunshine of the Spotless Mind as my second favorite isn’t either, when I mention that the sequel to Babe (1995) is, for me, the third most perfect moving artwork human being has ever done, people tend to be shocked. Because they remember the first movie as a child movie (which it is not) and the second most didn’t even watched, as it was not well-received, specially with people saying it was too dark for children, and they were right, because it is not for children at all. Immediately praised by critics like Roger Ebert and Gene Siskel, more and more, cinephiles are rediscovering this as the masterpiece it is. George Miller’s touching fantasy about excluded and marginalized beings trying to find their place in society is technically impeccable, but I need to highlight its absolutely brilliant production design, creating the city. It is a heartwarming tragicomedy about a little pig whose purity and ingenuity help the others to reject the social roles imposed on them, like the dog who believes to has the professional duty to be mean. Thank you, pig.

Saneamento Básico, o Filme (Jorge Furtado – 2007)

I had to recommend a Brazilian movie, while the world is rediscovering our cinema. And I did not choose Basic Sanitation – the Movie because it has such a charismatic cast led by our two most admired actors at this moment: Fernanda Torres and Wagner Moura. I also did not choose it because it is my fourth favorite movie of all time, and, unlike City of God – the other Brazilian masterpiece that could be in its place -, nobody outside our country knows it. I chose it because it is a touching comedy about simple people falling in love with making a movie. It is the story about a small city that needs improvements in basic sanitation, but they don’t have the money for it. So, a group of citizens discovers that the city has the money to make a shortfilm, and they have the idea to use that money on basic sanitation and just deliver whatever movie they are able to do with no money. And the rest, I will give you the joy of discovering the journey by yourselves.