BRIDE OF RE-ANIMATOR 

Acht maanden na hun baanbrekende ontdekking en wat bijkomend onderzoek in Peru, zijn dokters Herbert West en Dan Cain terug thuis. Terug in Arkham. Maar waar Dr. Cain vooral de draad wil oppikken met patiëntenzorg, heeft Dr. West al weer een nieuw onderzoeksidee. Eén dat Cain uiterst dicht aan het hart zal liggen.

Vier jaar na hun samenwerking in Re-Animator, mochten Jeffrey Combs en Bruce Abbott de doktersjassen opnieuw afstoffen en de injectienaalden steriliseren. Dr. Herbert West en Dr. Dan Cain zouden de handen in elkaar slaan voor een nieuw, persoonlijker avontuur. Dieper in de eerder geëxploreerde waanzin van chemische necromantie.

Enkel zonder regisseur Stuart Gordon als leidend licht. Het regiestoeltje wordt nu ingevuld door Re-Animator-producer en The Dentist-regisseur Brian Yuzna. Ondanks de regiewissel was de productie in goede handen. Het mag dan dit keer al meteen een direct-naar-video release zijn geworden, Bride of Re-Animator doet nauwelijks onder voor zijn voorganger.

Zo volgt het de thema’s en ideeën van de eerste film nauwgezet op en gaat verder met het moderniseren van originele kortverhaalpersonages. Ook wordt de inspiratiepool uitgebreid. Zich niet langer beperkend tot het werk van één van de vaders van kosmische horror, onttrekt het nu ook invloeden aan het penmanschap van de moeder van sciencefiction: Mary Shelley. Bij haar werk rond wetenschappelijk onverantwoorde dodenbezweerderij en nog meer uit de films die het later zou voortbrengen, gaat deze sequel wel eens spieken.

Dit maakt het verhaal gelukkig wel nog geen Frankenstein van losse, gestolen ideeën. Nee, hoewel ook Dr. West hier aan het puzzelen slaat en er iets meer dan oppervlakkige gelijkenissen zijn tussen deze en Bride of Frankenstein (1935), houden de cineast en zijn schrijversteam hun zaakje vers met frisse ideeën. De opener is bijvoorbeeld al best verrassend en de vergrote aandacht voor Wests machiavellistische aard tegenover in het bijzonder Dr. Cain voegt een leuke toets toe.

Ethiek stond nooit hoog op de dokters prioriteitenlijstje, maar hier is het gemak waarmee hij zijn ‘vriend’ bespeeld haast al even griezelig als zijn exotische experimenten. Die laatste vormen trouwens opnieuw de blikvangers van de film. Minder imposant dan in voorgaande wel, toch blijft het een anatomieles uit de hel.

De creaties ogen wederom erg macaber (zij het niet dat dat humor in de weg staat) en de praktische effecten die gaan van make-up en protheses tot een beetje stopmotionmagie, zijn opnieuw geweldig. Het hoogtepunt hierbij is ongetwijfeld de titulaire bruid. In opbouw al grotesk en maagomkerend, eenmaal ze kan rondwandelen, zien we pas echt wat voor adembenemende, lugubere schoonheid zij is.

Het zou je dan, als kijker, wel vergeven zijn als je je haar rol in het verhaal groter had voorgesteld. Die is eerder klein. Op zich geen ramp. Het plot kan makkelijk zonder haar nadrukkelijke aanwezigheid, en haar opbouw – letterlijk en figuurlijk – is ook al onderhoudend, met heel wat emotioneel gewicht. Maar haar dan zo prominent in titel en marketing plaatsen is eerder een misstap. Zo ook het gebrek aan uitleg hoe West uit z’n penibele situatie is geraakt waarin hij op het einde van deel 1 sukkelde.

Voor een film met zoveel aansluiting op zijn voorganger, valt zoiets snel op en is het zonde dat hierop eigenlijk niet wordt ingespeeld. Niet dat het deze sequel een minder leuke kijkervaring maakt. Zeker cultliefhebbers zullen deze prent, 35 jaar na datum, nog steeds eens willen (her)ontdekken.

Genre: horror, sciencefiction
Jaar: 1990
Regisseur: Brian Yuzna
Cast: Jeffrey Combs, Bruce Abbott, Claude Earl Jones, Fabiana Udenio
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 96 minuten