Als er één actrice is waar je de laatste jaren gewoonweg niet omheen kan, is het beslist de Britse Florence Pugh. Zij is niet alleen een Bazaar- en Marvel-icoon die naast de filmsets af en toe in tot de verbeelding sprekende ‘transparante’ jurken paradeert, maar vooral een van de fluks rijzende actrices die op haar 27-jarige leeftijd al behoorlijk wat sterke films en samenwerkingen op haar naam heeft staan. Zo speelde ze onder meer samen met grootheden als Scarlett Johansson, Emma Watson, Meryl Streep, Emma Thompson, Olivia Wilde, Liam Neeson, Anthony Hopkins, Dwayne ‘The Rock’ Johnson en Idris Elba. Je kent haar ongetwijfeld uit topfilms als Little Women (Oscar-nominatie Beste Bijrol), de horror-kopstoot Midsommar, als de sidekick uit Black Widow en Harry Styles’ ‘echtgenote’ in de dramatische thriller Don’t Worry Darling.
En ze blijft maar schitteren want binnenkort daagt ze ook op in Christopher Nolans biopic Oppenheimer, in het MCU-universum als superspionne in Thunderbolts en Dune: Part Two in het glitterende gezelschap van Timothée Chalamet en Zendaya. Doch hiervoor is het nog even aftellen. Intussen kan je Miss Pugh bewonderen in Zach Braffs A Good Person. In dit sentimenteel drama vol goede bedoelingen, maar met ook talrijke uitroeptekens, kruipt Pugh in de huid van Allison, een jonge en beloftevolle aspirant-singer-songwriter.
Ze is gelukkig, omringd door warme familie en vrienden en staat op het punt te huwen met Nathan, op wie ze stapelverliefd is. Wanneer ze samen met twee leden van Nathans familie op weg is om haar trouwjurk te passen, veroorzaakt ze een zwaar auto-ongeluk. Allison is de enige overlevende. Een jaar later is niets meer hetzelfde en wringt ze zich door het uitzichtloze leven als een zwalpend wrak. Haar relatie met Nathan is stukgelopen. Bovendien is ze zwaar verslaafd aan Oxycontin-pijnstillers, werkloos en tijdelijk inwonend bij haar moeder. Wanneer ze ten einde raad toch besluit om hulp te zoeken via een AA-groep, ontmoet ze er de vader van Nathan, die als gepensioneerde alcoholicus in dezelfde groep frequenteert.
Zach Braff is hoofdzakelijk bekend als acteur die bij voorkeur jasjes aantrekt van potsierlijke hoofdpersonages in komedies of hitseries zoals het succesvolle Scrubs. Af en toe heeft hij blijkbaar behoefte om ook achter de camera plaats te nemen. Terwijl Garden State, waarmee hij in 2004 debuteerde als regisseur en scenarist, goede kritieken kreeg en een zekere indie-cultstatus bereikte, gingen zijn twee volgende komedies (Wish I Was Here en Going in Style) behoorlijk onderuit.
Hoog tijd om het roer om te gooien dacht Braff en snijdt daarom in A Good Person, een meer contemporain, relevanter, maar niet bijster origineel thema (junk probeert krampachtig af te kicken) aan en geeft hij zijn personages een meer persoonlijke- en het raamverhaal een meer maatschappelijke diepgang. Gelukkig vertolkt Braff deze keer niet zelf de hoofdrol en laat hij die over aan Florence Pugh die tijdens de opnames nog een koppel vormde met Zach Braff.
A Good Person opent met een voice-over en de volgende 20 minuten vraag je je af naar wat je eigenlijk aan het kijken bent. Zoetsappige, pseudo-romantische ‘alles-loopt-lekker-op-wieltjes’-soapscènes die baden in een typisch Hallmark-sfeertje. Na het treffend gefilmde auto-ongeluk, trekt Braff plots een andere kaart en wordt het (gelukkig) allemaal veel serieuzer. Hij schetst met verve en met het hart op de juiste plaats, een gebroken persoon die haar leven opnieuw op de rails probeert te krijgen, maar die zich daarvoor (nog) te zwak voelt omdat ze haar schuldgevoel over het dodelijk ongeval duidelijk nog niet heeft verwerkt en ook omdat haar murwe lichaam blijft smeken om het verslavende, giftige en verkeerde goedje. Uiteindelijk komt alles in pure American-style, getelefoneerd en melig, dik in orde.
Zach Braff maakt in zijn vierde regiepoging de fout op voorhand niet goed te hebben overdacht of uitgemaakt welke soort film hij wou realiseren, waardoor dit tragisch drama te fragmentair is en als een amalgaam van genres overkomt. Deze film afschrijven als een wegwerpproduct, zou deontologisch zwaar zondigen zijn want A Good Person heeft heel wat verdiensten en Braff scoort hier en daar zeker goede punten. Pugh is zoals gewoonlijk ook deze keer uitmuntend en haar one woman show is een te aaien masterclass in acteren.
Veteraan en klasbak Morgan Freeman als de alcoholicus met wroeging, doet zijn uiterste best, maar wordt werkelijk overklast door La Pugh, die ook de film produceerde en enkele songs zingt op de soundtrack. De subtiele muziek van The National-zanger Bryce Dessner zorgt voor een gepaste sfeer en maakt het geheel coherenter. Mauro Fiore levert als DOP een reeks puik gekadreerde beelden af en komt zelfs enkele keren fotografisch verrassend uit de hoek. En last but not least dient te worden vermeld dat Braffs scenario sterk is onderbouwd en hij er tevens vakkundig in slaagt om het publiek aan te sporen om te reflecteren – zonder belerend of moraliserend te zijn – over humane emoties zoals rouw, vriendschap, troost, pijn, schuld, de causaliteit van een verslaving en het zoeken naar geluk.
A Good Person is een oprecht, interessant, pittig, maar een wat onevenwichtig drama waarin Pugh etaleert waarom ze een van de snelst rijzende kometen is aan het Tinseltown-firmament.
GENRE: drama
JAAR: 2023
REGISSEUR: Zach Braff
CAST: Florence Pugh, Morgan Freeman, Celeste O’Connor, Molly Shannon, Chinaza Uche
LAND: USA, CANADA
