Walter Salles is een superactieve man én een volbloed linkse rakker. Hij smakte in een handomdraai Brazilië opnieuw op de wereldkaart met Central do Brasil (Gouden Beer in Berlijn) en kroop op de motorfiets van de mythische Che Guevara in The Motorcycle Diaries (goed voor een Oscar, een Bafta en diverse prijzen te Cannes). Tussendoor produceerde hij de bohémien-cultprent Madame Satã en het revelerende Cidade De Deus. In Linha De Passé woelt hij rigoureus en geëngageerd in de hedendaagse sociale onderbuik van Brazilië. Wij dribbelden ons tot bij dit boegbeeld.
Wat is de exacte betekenis van de uitdrukking Linha De Passe?
Het is vakjargon uit de voetbalwereld en verwijst naar een behendigheidspel dat in groepjes van jonge voetballertjes wordt gespeeld. Het is de bedoeling dat de bal onder elkaar wordt rondgespeeld zonder dat hij de grasmat raakt. Dat leek ons een leuke metafoor want in Linha De Passe draait alles rond samenhorigheid.
Waarom wou je deze film maken?
Daniela Thomson en ik wilden op een toegankelijke wijze inzoomen op de navrante maatschappelijke impasse waarin de contemporaine Braziliaanse jeugd zich bevindt.
Is het gezin uit Linha De Passe karakteristiek voor het hedendaagse gezinsleven in Brazilië?
De bevolking bestaat voor meer dan de helft uit jongeren. De meeste zijn ook vaderloos. Dat is trouwens een historisch fenomeen dat dateert uit de tijd van de Europese kolonisten. Bovendien is de kloof tussen rijk en arm diep. Toch willen we niet fatalistisch zijn. Brazilië is een jong en dynamisch land dat enthousiast bouwt aan zijn toekomst. Het straalt levensvreugde uit. Vergelijk de mentaliteit met de manier waarop we voetballen: inventief, enthousiast en hartstochtelijk. Het leven van de professionele sterspelers interesseert ons niet. De schaduwzijde van dit glamourwereldje – noemt het datgene wat zich afspeelt aan de zijlijn – trok ons des te meer aan. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in mensen die verder gaan dan men verwacht.
Waarom vier broers en geen vier zussen?
Ik heb zelf drie broers… (lacht).
Hoe ver sta je nu eindelijk met je monsterproject On The Road, de verfilming van Jack Kerouacs magnum opus over de beatgeneratie?
Al dertig jaar koester ik plannen om dit meesterwerk te verfilmen. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad vooraleer Francis Ford Coppola als eigenaar van de rechten, over de bak wou komen. Intussen heb ik in de voetsporen van Kerouac’s hoofdpersonage, Amerika doorkruist en ‘on the road’ gesproken met vele woordkunstenaars en ettelijke ‘survivors’ van de beat generation. Over deze fascinerende odyssee heb ik net een documentaire gemaakt die fungeert als voorbereiding op de uiteindelijke langspeelfilm. Het is mijn streefdoel om volgend jaar met de opnames te starten. Nog eventjes geduld (grinnikt). –
