Liefde, gezin, kindjes en huiselijke warmte zijn al vaker de onderwerpen geweest van heerlijke romantische langspeelfilms. Dat deze humane en levensnoodzakelijke ‘items’ ook kunnen uitmonden in emotionele ellende, sociale afzondering, frustratie en agressie is geweten, doch behoort nog altijd – ‘zelfs’ in onze zogenaamde ‘vergevorderde’ welvaartsmaatschappij – te veel tot het strikt privé annex taboe-domein en zijn dus niet bepaald gelijk aan veel beproefde filmonderwerpen.
Precies deze pijnlijke vaststelling is de directe aanleiding voor de geëngageerde Duitse scenarist en filmmaker Philip Gröning, de maker van de documentaire Die Grosse Stille, voor zijn merkwaardig doch enorm beklijvend familiedrama Die Frau des Polizisten.
Christine en Uwe wonen met hun vierjarig schattige dochtertje Clara in een (anoniem) rijhuis ergens in een niet nader bepaald Duits slaperig grensdorp. Christine is fulltime moeder en Uwe een toegewijde politieagent. Op het eerste gezicht zijn ze gelukkig, doch opvallend is dat ze nooit in gezelschap vertoeven van anderen. Blijkbaar heeft het daar geen nood aan want samen amuseren ze zich rot. Ze trekken het bos in voor lange wandelingen, rapen dolenthousiast paaseieren en kweken hoopvol plantjes op hun benepen binnenkoertje.
De gezinsharmonie is echter niet van lange duur want Uwe blijkt nogal grillig van karakter te zijn. Hij kan soms scherp en agressief uit de hoek komen. De laatste tijd zelfs meer en meer. Oké, hij heeft vaak nachtwerk waardoor zijn levensritme haaks staat op dit van zijn gezinsleden en professioneel wordt hij vaak geconfronteerd met minder aangename zaken (dodelijke verkeersongelukken, aangereden dieren die hij moet afmaken). Dit kan/mag natuurlijk geen excuus zijn voor het escalerend relationeel geweld waarbij hij zijn frêle partner zowel psychisch al fysiek terroriseert met uiteraard alle frustrerende gevolgen voor Clara die vaak getuige is van deze confronterende, harde en onterende taferelen.
Wat Die Frau des Polizisten zo speciaal maakt, is de originele structurele vondst om dit schrijnend en (spijtig genoeg) bijzonder realistisch gegeven in 59 korte hoofdstukken te beschrijven en te ontleden aan de hand van soms heel triviale faits divers, voorvallen en momentopnames uit het alledaagse leven van een modaal gezin dat door het progressief huiselijk geweld wordt herleid tot een hoopje menselijke ellende.
Terwijl de korte fragmenten (vaak zonder actie of muziek, maar des te meer close-ups) voorbijglijden, creëert Gröning bewust stille momenten (ieder deeltje duurt ongeveer drie minuten en heeft als tussentitel ‘begin van het hoofdstuk’ en ‘einde van het hoofdstuk’) waarbinnen de kijker kritisch kan reflecteren over deze hartverscheurende Scener Ur Ett Äktenskap (Bergmans Scènes Uit Een Huwelijk, weet je nog wel?)
Een hoogst origineel, strak geregisseerd, afwisselend poëtisch en kil gefotografeerd én bovendien sterk geacteerd indie-portret van een modern uiteenvallend gezin dat op het Filmfestival van Venetië 2013 terecht de Speciale Juryprijs kreeg. Een overweldigende ervaring die je ernstig laat nadenken wanneer je de volgende keer bij de bakker een ‘onschuldig’ babbeltje slaat met Die Frau des Polizisten.
REGIE: Philip Gröning
CAST : Alexandra Finder, David Zimmerschied, Pia Kleemann, Chiara Kleemann, Fabian Stromberger, Horst Rehberg, Katharina Susewind, Lars Rudolph
JAAR: 2013
LAND : Duitsland
GENRE : Drama
