De Vlaschaard, West-Vlaams dialect voor een vlasakker maar ook de naam van het in 1907 gelijknamige boek van Stijn Streuvels. De boerenroman inspireerde Boleslav Barlog om er in volle oorlogstijd, we noteren 1942, via Wenn die Sonne wieder scheint een Duitse film van te maken. Streuvels werkte mee aan de film en figureerde er ook in. Een detail die men nu is vergeten maar dat destijds heel wat kwaad bloed zette want de film werd gemaakt door de Duitse filmmaatschappij Terra die in 1940 de antisemitische film Jud Süß op de wereld losliet.
Jaren later waagde Jan Gruyaert zich aan een nieuwe versie met Vic Moeremans als boer Vermeulen die hiermee in 1983 het Gouden Kalf won als beste acteur. Het was trouwens het jaar waarin ook het vooruitstrevende Zaman werd gemaakt. De film had dan ook af te rekenen met Vlaamse filmcritici die terecht kloegen dat Vlaanderen alweer een boerenfilm rijker is. Gruyaert verdedigde zich wel door te stellen dat een generatieconflict iets van alle tijden is, maar qua regie blijft het allemaal veel te beperkt door het maken van wat mooie Vlaamse landschappen op de tonen van (compleet gedateerde) romantische muziek.
De Vlaamse boerenstiel wordt van naaldje tot draadje uitgelegd. Naast het gestoei tussen het hooi wordt er wat gebeden voor de heilige Benedictus zodat de vlasoogst niet verloren gaat. Maar voor de rest gebeurt er niet veel behalve wat overbodige beelden van insecten, net alsof Gruyaert de opdracht kreeg om een programma voor de schooltelevisie te draaien.
De Vlaschaard wordt alleen wat overeind gehouden door een overtuigende vloekende Vic Moeremans, Dora van der Groen als beklagenswaardige boerenvrouw en de Nederlandse Gusta Gerritsen als wulpse meid Schellebelle die de filmposter sierde en zich nadien zou toeleggen op haar theatercarrière.
GENRE : Drama
JAAR: 1983
REGIE: Jan Gruyaert
CAST : Vic Moeremans, Rene Van Sambeek, Marc Peeters, Dirk Celis, Daan Hugaert, Dries Wieme
LAND : BELGIE
