Het verhaal van Dorothy Stratten is één van de meest trieste uit het Hollywood van de jaren ’70. Bij ons jammer genoeg een nobele onbekende, maar over de plas is de Canadese blondine een begrip. Haar trieste levensverhaal kan je zien in de televisiefilm Death Of A Centerfold: The Dorothy Stratten Story waarin Dorothy Stratten werd gespeeld door Jamie Lee Curtis en de door Warner uitgebrachte Star 80 uit 1983 van wijlen Bob Fosse, een compleet vergeten film.
Je kan gerust zeggen dat Dorothy een tijdje de American dream beleefde, ook al liep het fataal af. De in 1960 geboren Stratten was de dochter van twee Nederlanders die naar Canada waren geëmigreerd. De oorspronkelijke naam Hoogstraten moest wijken voor het veel hippere Stratten en samen met haar broer John Arthur en veel jongere zus Louise droomde ze ervan om net zoals iedere mens om gelukkig te zijn, en dat zonder op te vallen.
Hoewel een prachtvrouw, kun je Dorothy Stratten gerust omschrijven als the girl next door. Dorothy droomde ervan om op de High School de doorsnee voetballer van de klas rond haar vinger te draaien, maar helaas kruiste ze het pad van de louche clubeigenaar en pooier Paul Snider. Ondanks het leeftijdsverschil begon Dorothy af te spreken met Snider die in haar zijn goudhaantje zag. Dorothy’s moeder was vol argwaan tegenover dit vreemde heerschap, maar de eerder preutse Dorothy liet zich al snel overhalen om van haar professionele naaktfoto’s te laten maken zodat Snider die in de zomer van 1978 naar Playboy kon sturen.
Op dat moment was ze 19 jaar en daarom moest ze haar moeder te zien overhalen voor haar toestemming. De moeder die eigenlijk niet goed besefte, net als Dorothy, in wat voor wereld haar dochter zou belanden, zette dan ook haar handtekening.
Snider kreeg vlug gelijk dat zijn liefje een ster kon worden. Dorothy ruilde Canada in voor Los Angeles en ze werd één van de finalisten van de jaarlijkse Playmate Hunt. Snider was clever genoeg om te beseffen dat hij de touwtjes in handen moest houden en kon Dorothy overtuigen om met hem in het huwelijksbootje te stappen.
Stratten werd wat later in 1979 Miss August en begon te werken als een serveerster in de Playboy Club in Los Angeles. Hugh Hefner had het voor de jonge dame en dankzij zijn inbreng kon ze kleine rolletjes vertolken in afleveringen van Buck Rogers en Fantasy Island. Ook de filmwereld had oog voor Dorothy, al waren het maar nietszeggende bijrolletjes zoals in de komedie Americathon met John Ritter en de discofilm Skatetown, VS waarin je Patrick Swayze op rolschaatsen kan zien. Voor de softseksfilm Autumn Born waarin ze gekidnapt werd en vervolgens in een tuchtschool belandde, kreeg ze wel de hoofdrol. De film bestaat op VHS en wie hem in zijn of haar rekken wil, mag daarvoor 75 dollar ophoesten.
Stratten had er wel geen probleem mee om uit de kleren te gaan, maar ze was vooral naïef. Dat zag ook Hefner en hij gaf haar de raad om alle banden met Snider te verbreken, want voor hem was Dorothy’s vriendje niet meer dan een oplichter en een pooier. Hoewel ze dat nooit echt gedaan heeft, zocht ze wel toenadering tot regisseur Peter Bogdanovich met wie ze een affaire begon.
De filmmaker die als zo velen begon bij Roger Corman en met The Last Picture Show uit 1971 acht Oscarnominaties in de wacht sleepte, wist dat Dorothy meer in haar mars had dan wat rond te huppelen met konijnenoren, en hij gaf haar dan ook de hoofdrol in zijn nieuwste film They All Laughed, een romantische komedie met Audrey Hepburn, Ben Gazzara en (alweer) John Ritter.
Later zou Bogdanovich vertellen dat het verhaal van de film losjes gebaseerd is op Dorothy’s huwelijksperikelen met Snider. Tegelijkertijd speelde ze ook de hoofdrol in de sciencefictionkomedie Galaxina die volgens de makers een hommage was aan Star Trek en Star Wars. Op de set van Galaxina maakte Snider het wel erg bont, want ook al was hij ondertussen gedegradeerd tot chauffeur, hij was steeds op de set aanwezig en dat leidde steeds maar tot ruzies, dat tot grote ergernis van regisseur William Sachs.
Na de zoveelste ruzie besloot de crew van Galaxina om de opdringere echtgenoot aan de deur te zetten. Het ging van kwaad naar erger. Toen Dorothy de titel kreeg van Playmate Of The Year, rook Snider opnieuw geld. Wanneer ze later nog eens bij haar echtgenoot passeerde (meestal om te ruziën), regelde Snider een “clubtour” om vervolgens het volledige bedrag in zijn eigen zak te steken. Terwijl de playmate met Peter Bogdanovich in een sjiek appartement in Beverly Hills zat te kuieren, zag Snider zijn toekomst alsmaar meer smelten voor de zon.
Dorothy dreigde met een echtscheiding. Snider had geen groene kaart meer, was dus een vreemdeling, en door de torenhoge kosten van een privédetective die hij inhuurde, zat er voor hem niets anders op dan alle Stratten-hebbedingen, waaronder een Playboy Jaguar-sportwagen, te verpatsen. De hoop op een verzoening werd verbrijzeld toen Stratten aan Snider toegaf dat ze verliefd was geworden op Bogdanovich en dat ze van hem wilde scheiden. Een neerslachtige Snider stemde hiermee in en de week daarop zouden ze elkaar nog een keer ontmoeten om een monetaire schikking te bespreken. Dorothy wist echter niet dat haar echtgenoot heel andere plannen had…
Op 13 augustus 1980, de dag voordat Stratten werd vermoord, kocht Snider via een advertentie een pistool. Aan een vriend vertelde dat hij ‘op jacht’ zou gaan. Een dag later zou Snider haar neerschieten en ongeveer een uur na de brutale moord pleegde hij zelfmoord.
Iedere Amerikaan die iets afweet van Hollywood, kent de details van dit drama evengoed als van wat er zich op 22 november 1963 op de Dealey Plaza in Dallas afspeelde. De moord op Dorothy had ook Peter Bogdanovich gevolgen die er onrechtstreeks bankroet door ging. And They Laughed was bij zijn release allesbehalve een succes. Bogdanovich vond dat Dorothy beter verdiende en kocht zelf de rechten op. Maar ook een herlancering bracht niet het volk naar de bios met een financiële kater van een paar miljoenen dollars als gevolg.
Bill Teck, vriend van Peter, maakte later de documentaire One Day Since Yesterday over They All Laughed, de cultfilm van Peter. Daarin zie je onder andere Quentin Tarantino aan het woord die een zeer groot fan van de film is en die meermaals gebruikte voor eigen inspiratie. De fim zelf is alleen op VHS uitgebracht en op een destijds goedkope – nu peperdure – dvd.
Drie jaar later zou Bogdanovich het beruchte boek The Killing Of The Unicorn schrijven, waarin hij de vuile was van Hugh Hefner buiten hing en waarin de filmmaker schreef dat Hefner onrechtstreeks verantwoordelijk was voor de moord op Dorothy.
De tragische figuur van Dorothy trok heel wat mensen aan. In de muziek gingen songs als Californication van de Red Hot Chili Peppers of The Best Was Yet To Come van Bryan Adams over de actrice. En natuurlijk waren er de twee films. In 1981 was er als reeds gezegd Death Of A Centerfold: The Dorothy Stratten Story met Jamie Lee Curtis en drie jaar later Star 80 met Mariel Hemingway, wat een wel vreemd toeval was!
Op de grafsteen van Dorothy liet Bogdanovich een quote beitelen uit A Farewell To Arms van Ernest Hemingway. En jawel, Mariel Hemingway is de kleindochter van de schrijver. Maar ook het feit dat Mariel deze film wilde doen getuigde van veel moed. De Hemingway-familiegeschiedenis is er immers eentje van van alcoholisme, drugsverslaving en zelfmoord. Mariel werd heel haar leven achtervolgd door de demon van de zelfmoord. Haar grootvader schoot zichzelf door het hoofd en ook haar zus Margaux stierf aan een doelbewuste overdosis drugs. Een ander opmerkelijk feit is dat Margaux, die als actrice nooit echt is doorgebroken, een iewat gelijkaardige rol vertolkte als Mariel in Lipstick uit 1976.
De regie van Star 80 lag in handen van Bob Fosse die zich baseerde op het beroemde artikel Death Of A Playmate van Teresa Carpenter dat in november 1980 in The Village Voice verscheen. In 1972 maakte Fosse van Liza Minelli een superster in Cabaret en dankzij diens choreografische skills werd All That Jazz in 1979 één van de beste musicals ooit.
Niet iedereen was tevreden met het bestaan van de film. Er moesten een heleboel namen gewijzigd worden zoals de naam van Peter Bogdanovich en ook de naam van Dorothy’s moeder wordt niet genoemd, alsook niet die van Dorothy’s jongere zusje Louise. Leuk detail om te weten, is dat zeven jaar later Bogdanovich zou trouwen met (jawel) de veel jongere Louise Stratten.
