“Hoe gemeen iemand ook is, blijf bescheiden en reageer kalm”. Het is behoorlijk vreemd om deze woorden uit de mond van Will Smith in King Richard te horen na de legendarische muilpeer die hij Chris Rock tijdens de Oscars verkocht.
Er is al veel geschreven over het Oscar-incident, wellicht zelfs iets te veel, wel is het zo dat deze woede uitbarsting voor altijd Smiths carrière zal blijven overschaduwen. Als de man ooit komt te sterven, kan je er donder op zeggen dat dit de eerste regel wordt die je in het memoriam zal lezen. Een voorval dat tijdens de Oscar-ceremonie niet alleen de aandacht wegtrok van de Oscar-winnende film Coda, maar ook van Smith zelf die eindelijk voor het eerst in zijn carrière een beeldje mee naar huis mocht nemen om een paar dagen later te moeten horen dat hij door het voorval tien jaar persona non grata bij de Academy is geworden.
Wat de zaak nog vreemder maakt, is dat het in de sterren geschreven stond dat Smith voor King Richard een Oscar zou krijgen. Enerzijds een soort van “het werd eens tijd”-prijs, anderzijds omdat dit het soort film is dat op alle vlakken zijn best deed om in de gratie bij de Academy te vallen. Een film met net iets te veel Martin Luther King-achtige preken en die vooral veel te politiek correct wil zijn. Weer zo’n film dus, ook al ligt het zeker niet aan Will Smith, die hier wel niet zijn beste rol neerzet, maar toont dat geen enkele cancelcultuur het feit zal kunnen doen vergeten dat hij een briljant acteur is.
Richard Williams (Will Smith) is een ettertje van de allerergste soort. Een betweter die zichzelf de grootste kanjer vindt. Richard Williams komt uit Compton en het enige wat hij in zijn jeugd geleerd heeft is zorgen dat je niet gegrepen wordt door de Klu Klux Klan. De man heeft het beste voor met zijn zes dochters en onderwerpt hen aan een stalinistische opvoeding. Hoe harder je optreedt, hoe groter de kans is dat je ze van de straat houdt, is dan ook Richards motto.
Een goede toekomst houdt alleen maar steek als er geld op de bankrekening staat. Als hij merkt hoe zijn twee dochters, Venus en Serena (Demi Singleton), bulken van het tennistalent, weet Richard dat dit de manier is om hen te behoeden van de armoede die hij dagelijks in zijn wijk ziet. Helaas is tennis een sport voor rijkelui en vooral voor blanke mensen. Richard wil zelf zijn dochters naar de finale van Wimbledon loodsen, maar hij merkt al gauw dat wie geen connecties heeft geen meter ver raakt. Na lang aandringen vindt Richard steun bij Paul Cohen (Tony Goldwyn), die als coach jarenlang de kampioen John McEnroe onder zijn hoede had. Alleen ziet Paul alleen maar toekomst in Venus en weigert om Serena mee te nemen in het verhaal.
In King Richard zie je de beginjaren van de zusjes Williams. Wanneer Venus op haar veertiende een belangrijk toernooi wint, volgt de aftiteling die (hoe kan het ook anders) geïllustreerd wordt met echte archiefbeelden. De film is zeker niet slecht, maar dat is louter en alleen aan Will Smith te danken. Voor de rest is de film zonder meer vakkundig gemaakt, maar veel te veel binnen de lijntjes gehouden.
Regisseur Reinaldo Marcus Green, die momenteel aan een Bob Marley-biopic werkt, kent geen grenzen in het gebruik van gepreek. Vaak zijn het holle woorden die over het belang van de familie gaan en aanvoelen als het geneuzel van Vin Diesel in de Fast & Furious-saga, of zo je wil de bekritiseerde Oscar-speech van Smith.
GENRE: biografie
JAAR: 2010
REGISSEUR: Reinaldo Marcus Green
CAST: Will Smith, Aunjanue Ellis, Jon Bernthal, Saniyya Sidney, Demi Singleton, Tony Goldwyn
LAND: USA
