Films met vrouwelijke gunslingers? Ze bestaan hoor, maar ze zijn eerder zeldzaam. In het rijtje van de grote klassiekers met vrouwelijke revolverhelden horen zonder meer Calamity Jane uit 1953 met Doris Day, Cat Ballou uit 1965 met Jane Fonda, Annie Get Your Gun uit 1950 met Judy Garland en uiteraard het bikkelharde Johnny Guitar uit 1954 met de weergaloze Joan Crawford thuis.
Maar ook The Quick And The Dead met de schietgrage Sharon Stone als leading lady. U denkt dat wij overdrijven? Neen, The Quick And The Dead is een western grand cru, ook al worden alle mogelijke clichés aangeboord.
Nadat Paul Verhoeven van Sharon Stone met Total Recall en natuurlijk vooral met Basic Instinct, een Hollywoodster had gemaakt, had de actrice heel wat macht. Tristar Pictures vroeg de blondine om een western te draaien, maar daar had ze bij aanvang maar weinig zin in omdat ze zelf vond dat het genre aardig was uitgemolken, zeker na Unforgiven van Clint Eastwood.
Stone wilde wel rondhuppelen in een cowboy-outfit maar dan wel op haar voorwaarden. Stone werd co-producer van de film en daardoor kon ze zelf beslissen wie achter de camera mocht staan. De keuze viel op Sam Raimi.
Raimi had net na het cultsucces van zijn twee Evil Dead-films met Darkman (een hommage aan de Universal-monsterfilms) zijn eerste blockbuster gemaakt en volgens Stone was hij zowat de enige die ze met deze western vertrouwde. Het resultaat is een film die weliswaar vol clichés zit, maar Raimi weet het allemaal zo spannend en attractief te houden dat alleen azijnpissers daar erg in hebben. The Quick And Dead is western-entertainment, en van wat een niveau!
Geen western om veel over na te denken, gewoon verstand op nul en genieten. We noteren de datum van 1881. Van veel moraal is er in het Wilde Westen geen sprake, want je mag zelfs ongestraft je medemens neerknallen als die je fles whisky leeg zuipt. In de stad Redemption arriveert een vrouwelijke scherpschutter. Ellen aka The Lady ziet er wel poeslief uit, maar zonder veel talmen bezorgt ze wie haar op de zenuwen werkt de nodige kogels in de buik.
Het stadje wordt geregeerd door de meedogenloze outlaw John Herod (Gene Hackman) die de reputatie heeft van de beste schutter in de streek te zijn. Om zijn reputatie hoog te houden organiseert hij ieder jaar een toernooi waarbij de ene deelnemer de andere kan uitdagen. Geen enkele uitdaging mag geweigerd worden, elke deelnemer moet eenmaal per dag vechten en het gevecht gaat door totdat een deelnemer zich overgeeft of sterft. Ellen beslist om mee te doen.
Bij de release moest de film het met lauwe kritieken stellen. Niet geheel abnormaal want Sharon Stone lag nooit in het bovenste laatje bij de pers, maar jaren na dato kreeg de film een soort van cultstatus, vooral omdat dit het Amerikaanse filmdebuut van Russell Crowe was. Tevens was het de laatste rol van Woody Strode (een vent die in bijna honderd films, vooral westerns, te zien was) en ook omdat er ene piepjonge Leonardo DiCaprio in de cast zat.
Sam Raimi zocht ook duidelijk meer zijn inspiratie bij Sergio Leone. Geen Amerikaanse patriottisme dus, wel de bekende poses die de spaghettiwestern zo onsterfelijk maakten. Alle truken van de foor worden één voor één toegepast, maar ze werken wel één voor één. En ook al wint de held (of was het de heldin?) blijft de prent ontzettend spannend.
Het acteerniveau in deze film is hoog, ook al doet iedereen gewoon zijn ding. DiCaprio doet in feite zijn typetje uit What’s Eating Gilbert Grape? van Lasse Hallström over, terwijl Gene Hackman perfect gecast is als genadeloze smeerlap. En la Stone doet haar naam alle eer aan, bij momenten lijkt het wel Basic Instinct in het Wilde Westen te zijn.
GENRE: western
JAAR: 1995
REGISSEUR: Sam Raimi
CAST: Gary Sinise, Russell Crowe, Tobin Bell, Sharon Stone, Leonardo Di Caprio, Gene Hackman
LAND: USA
