1998, Raccoon City. Jarenlang was de stad de thuisbasis van de voornaamste faciliteit van de Umbrella Corporation maar nadat die besloten om het dorp te verlaten en andere oorden op te zoeken, werd het meer en meer een spookstad, enkel nog bewoond door zij die te arm waren om te vertrekken. Weinigen zouden er graag wonen, laat staan naar terugkeren. Maar dat is net wat Claire Redfield wel gaat doen. Opgegroeid in het weeshuis, samen met haar broer, is ze nu voor die laatste teruggekeerd.
Chris is een agent bij het lokale politiekorps en ze wil er alles aan doen om hem daar nu weg te trekken. Ze heeft namelijk uit betrouwbare bron vernomen hoe Raccoon City eigenlijk meer een tikkende tijdbom is. Het échte Umbrella was niet bepaald de liefdadigheidsorganisatie die ze leken te zijn en hun biochemische experimenten hebben het dorp ziek gemaakt, het is enkel maar een kwestie van tijd voor de bewoners zullen ontdekken hoe ziek…
Videogame-adaptaties, al jaren hebben ze een slechte reputatie. Je zou zelfs kunnen zeggen dat er haast een vloek op lijkt te rusten, maar de laatste jaren blijkt die vloek toch meer en meer weg te trekken. Zelfs binnen het horrorgenre lijken videogame-adaptaties te beteren. Waar Silent Hill: Revelations al een aardige poging was, vielen de monden pas echt open aan het begin van dit jaar met de formidabele serie The Last of Us. Maar als er één horrorgamefranchise is die haast al even bekend is voor de films die er op gebaseerd is, is het wel Resident Evil.
Paul W. Anderson begon met de gameserie naar het witte doek te brengen, een onderneming die uitmondde in 6 films en ondertussen zijn er nu ook al een 2 streamingsseries verschenen op Netflix (een CGI horror-anime, met de naam Resident Evil: Infinite Darkness in 2021, en recenter een live-actionversie in 2022, gewoon eenvoudig Resident Evil genaamd) en een reboot.
En het is dus over die laatste dat we het zullen hebben: Resident Evil: Welcome To Raccoon City. Een film vol leuke ideeën, goede intenties maar een executie die meer dan de wensen overlaat. Maar laten we ons vooral eerst eens focussen op de positieve kant van dit verhaal. Deze film speelt zich, zoals de naam al doet vermoeden volledig af in Raccoon City, met een speciale vermelding voor Spencer Mansion uit de eerste game, terwijl het de gebeurtenissen uit zowel de eerste als de tweede game naar het grote scherm probeert te vertalen.
Hierbij probeert de film zo trouw mogelijk te blijven aan de games, een ambitie die we zeer zeker positief kunnen te noemen. Maar je hoeft geen grote fan te zijn van de games om de film te kunnen volgen of de kleine referenties op te vangen. Zelfs voor mensen wiens kennis van Resident Evil eerder summier kan worden genoemd en die de games niet hebben gespeeld, zijn er hier en daar namen en verwijzingen te horen die bekend in de oren zullen klinken.
Op dit front is dan wel waarschijnlijk nog iets leuker voor de mensen die de games hebben gespeeld, om al die bekende namen terug te zien. Nee, hier zaten de intenties in elk geval juist. Maar ook qua setting in het algemeen is deze film niet mis. Raccoon City komt over als een grimmig stadje, afgeleefd en enkel nog bevolkt door zij die nergens anders terechtkunnen. Je zou er niet willen wonen maar dat geldt evengoed voor degene die er nu leven omdat ze geen andere opties hebben. Het zorgt voor een aardige naargeestige sfeer en dat wil je in een horrorfilm.
Evengoed hoe de problemen lijken te starten, verdient wel een zekere appreciatie. Zombiepandemieën (en aanverwanten) in films zijn niet bepaald zeldzaam en als film is het dus steeds de opgave om jezelf te onderscheiden van de rest en indruk te maken vanaf het begin van je pandemie. En hier is het begin van de verspreiding goed gebracht, verfrissend zelfs. Er zit een fijne escalatie in. En zelfs over de personages kan men nog aardig tevreden zijn.
De casting is voor niet iedereen ideaal maar dit kon er volgens ons nog goed mee door. Voornamelijk bestaand uit agenten, de cast speelt best goed op elkaar in en in het bijzonder Donal Logue is altijd wel leuk om te zien spelen. Hier is hij de korpschef Brian Irons en die rol vult hij goed in. Er zitten ook wel heel wat grappige momenten in de film, in het bijzonder met Irons en dat maakt het ook allemaal iets verdraagbaarder.
En zelfs dat is eigenlijk ergens wel een probleem. Het is waarschijnlijk niet de bedoeling dat zijn personage zo grappig overkomt, het zou toch niet mogen want dit is niet bedoeld als een horrorkomedie. Maar toch zijn er momenten die eerder in een sketchprogramma zouden passen dan een ietwat ernstige horrorfilm. Of de intentie lijkt toch dat dit een ernstige horrorfilm had moeten zijn. Het is moeilijk te zeggen met de vele vreemde momenten in de film, die misschien griezelig bedoeld waren maar mensen eerder aan het lachen zullen weten te brengen. Dat dit humoraspect de film dan wat verdraagbaarder maakt, zegt dan ook weer veel over de rest van deze vervelende film.
Hoe komt het dat deze film dan zo lastig is? In de eerste plaats, het script. Het wil teveel vertellen op een uur en half (het verhaal is de inhoud van 2 games) en verliest hierdoor teveel waardoor je echt moeite hebt om hem boeiend te vinden. Het was veelal: en nu gaan we daarheen, of nu gaan we daarheen en als kijker heb je vooral iets van: ‘Sure, chief, we volgen wel’, niet noodzakelijk met veel enthousiasme. Nee, er zullen niet veel mensen zijn die kunnen zeggen dat ze echt geboeid aan hun scherm gekluisterd waren bij het bekijken van deze film. En o kijk, daar wordt er weer te veel verwacht van de computereffecten.
En tuurlijk, effecten zijn niet alles. Er zijn heel wat B-films wiens microbudgetten niet meteen ruimte hadden voor het soort effecten om over naar huis te schrijven maar die voor de rest toch vermakelijk genoeg genoemd kunnen worden maar deze heeft niet zo’n klein budget en de effecten zijn echt opvallend schrijnend te noemen. Alleen al gewoon door de overdaad ervan. Naar het einde waren er wel een paar ok-momenten maar voor het grootste deel van de film kamp je als kijker met een ware CGI-vergiftiging. Want werkelijk alles is met de computer gedaan, zelfs enkele zombies… Waarom? Wat is er mis met make-upeffecten? Niks, zeggen we u, niks!
Resident Evil en live-action, het is precies een combinatie die toch niet echt wil lukken. De originele hexalogie bracht dan wel aardig op (voldoende toch om 6 delen te maken), je zal moeite mogen doen om gamefans te vinden die deze als trouw zullen bestempelen. De live-actionserie die op Netflix verschenen is, kreeg enorm veel backlash en is al na één seizoen gecanceld en een nieuwe filmreeks zal deze reboot nu ook niet meteen lanceren. Tuurlijk, de sfeer in Resident Evil: Welcome to Raccoon City zat wel goed en de intentie om de franchise eer aan te doen, lijkt er echt te zijn maar het gaat op net iets teveel vlakken de mist in.
Tegenover een casting die best ok is (misschien niet iedereens eerste keuze maar zeker niet slecht), staan effecten die veel te veel verlangen van computertechnologie. Maar het is vooral het verhaal dat iets te weinig kan boeien. Zoals wel meer films tegenwoordig, wil het te veel in één keer en neemt het niet de tijd die het eigenlijk nodig zou hebben. En dan krijg je een film die op zijn best maar matig je aandacht kan vasthouden. Nee, dit bezoekje aan Raccoon City is zeker geen aanrader en je houdt het dus misschien beter bij de games zelf.
GENRE: actie, horror, sciencefiction
JAAR: 2021
REGISSEUR: Johannes Roberts
CAST: Kaya Scodelario, Robbie Amell, Hannah John-Kamen, Tom Hopper
LAND: USA
