Michael J. Fox is ontegensprekelijk één van de ’80’s-filmgezichten, maar toch is het opmerkelijk dat de Amerikaans-Canadese acteur in weinig films zat en niet altijd van een hoog kaliber. Zijn meest iconische rol blijft natuurlijk als Marty McFly uit de Back To The Future-trilogie, zijn sterkste vertolking waarschijnlijk in het Vietnam-epos Casualties Of War van Brian De Palma.
Naast de vele televisieshows (met natuurlijk voorop Family Ties) noteren we vooral een heleboel films die weliswaar leuk zijn, maar ook niet meer dan dat. Teen Wolf, Doc Hollywood of The Hard Way. Je weet wel wat we bedoelen: leuke ’80’s-komedies die alleen maar de tand des tijds hebben doorstaan door de nostalgie . Nieuwsgierig als we waren, gaven we The Secret Of My Succes uit 1987 nog eens een kans.
Geregisseerd door de grote Herbert Ross. Deze choreograaf die ook een heleboel Broadway-producties op zijn actief heeft staan, was later ook de maker van een heleboel films met vaak met (hoe kan het ook anders) muziek in de hoofdrol. Zijn regiedebuut kwam er in 1969 met Goodbye, Mr. Chips waar meteen twee Oscarnominaties uit voort kwamen. Later volgden Play It Again, Sam met Woody Allen, Funny Lady met Barbra Streisand of zijn vele Neil Simon-adapties waaronder The Goodbye Girl. Ook in de jaren ’80 liet Ross van zich horen met bijvoorbeeld het enorm ondergewaardeerde Pennies From Heaven met Steve Martin, het fel overgewaardeerde Footloose en dit niemendalletje met Michael J. Fox.
In The Secret Of My Succes krijgen we Hollywoodiaanse een film over een autodidact. Het personage van Brantley Foster dat door Fox vertolkt wordt, is overigens lichtjes geïnspireerd op de vroege Hollywood-ervaringen van Steven Spielberg, die op jonge leeftijd een leegstaand kantoor van de Universal Studios gebruikte als zijn eigen productiekantoor. Brantley Foster (Michael J. Fox) is echter geen cineast, maar een jonge knul die net is afgestudeerd van de Kansas State University en een carrière wil bij de grote jongens van Wall Street.
Dat lijkt echter niet zo maar te gaan. Of hij is overgekwalificeerd, of hij heeft niet de nodige ervaring. Kortom, de lijdensweg van iedere jonge sollicitant. Uiteindelijk vindt Brantley een baantje als postbezorger bij de Pemrose Corporation dat geleid wordt door een ver familielid van hem, hoewel hij iedereen doet geloven dat dit zijn oom Howard (Richard Jordan) is. En na een heleboel komische, maar compleet ongeloofwaardige intriges mag je drie keer raden welke plaats Michael J. Fox zal innemen in het bedrijf aan het einde van de film.
Blijkbaar zagen producers in Michael J. Fox de ideale yuppie want een jaar later kreeg hij bijna dezelfde rol in Bright Lights, Big City. De film werd overigens uitgebracht in hetzelfde jaar als Wall Street van Oliver Stone, maar deze is qua toon net iets meer serieus.
Voor de tegenspeelster van Fox werd gekozen voor Helen Slater, wat op de set voor heel wat komische momenten zorgde, want Fox is qua lengte veel korter dan Slater en dus kwamen er ook veel hoogteaanpassingen aan te pas. In feite wilde Herbert Ross Kristy McNichol, maar twee weken voor het filmen begon, werd ze de laan uitgestuurd omdat men vreesde dat het veel te moeilijk zou zijn om met haar te werken vanwege haar bipolaire stoornis. Door er een oerdwaze (en vooral oersaaie) trien van te maken, vormt Helen Slater helaas de zwakke schakel van de film. En natuurlijk het script dat zich geen seconde serieus neemt, maar gewoon gaat voor een doldwaze boel.
GENRE: komedie
JAAR: 1987
REGISSEUR: Herbert Ross
CAST: Michael J. Fox, Helen Slater, Richard Jordan, Margaret Whitton, John Pankow, Fred Gwynne
LAND: USA
