Ook al hebben we er na Every Thing Will Be Fine meer dan zeven jaar op moeten wachten, toch is 2023 alsnog een bijzonder vruchtbaar jaar geworden voor Wim Wenders. Niet alleen kwam de Duitse cineast met het 3D-docu portret Anselm over multi-kunstenaar Anselm Kiefer op de proppen, maar met Perfect Days heeft hij tevens een heuse langspeler op zak.
De filmkunst van Wim Wenders is te nemen of te laten. Traag maar intrigerend, hautain maar simpel. Of hoe Wenders in één adem er steeds in slaagt om de twee uitersten op te slorpen tot een toegankelijk geheel. Wenders mag met titels als Der Amerikanische Freund, Paris, Texas of Der Himmel über Berlin dan wel de chouchou zijn van heel wat cinefielen, toch is zijn cinema niet zo moeilijk om te doorgronden. Wel cinema waar je je tijd voor moet nemen, en dat is bij Perfect Days – vernoemd naar het gelijknamige nummer van Lou Reed – niet anders.
Het is dan ook geen toeval dat Wenders voor zijn nieuwste film naar Japan trok om er in het verlengde van de documentaire Tokyo-Ga voor een tweede keer een ode te brengen aan zijn idool en meestercineast Yasujirō Ozu. Deze Japanse perfectionist stond bekend voor zijn voorliefde voor het gebruik van een statische camera, wat in zijn films steeds zorgde voor een minutieus uitgevoerde kadrering. Cinema die, jawel, zijn tijd neemt en bijna voyeuristisch aanvoelt, en dat geldt tevens voor Perfect Days van Wenders.
We volgen bijna twee uur het doen en laten van Hirayama (Kôji Yakusho). De film begint traag met beelden van hoe de rijpere man zich scheert of hoe zorgzaam hij de planten water geeft. Het is pas bij het aantrekken van zijn werkuniform dat we merken dat zijn job erin bestaat om dagelijks de openbare toiletten van Tokio proper te houden. En geloof ons, dat doet hij met passie! In feite doet Hirayama alles in het leven met passie, of het nu gaat over zijn obsessie voor audiotapes of voor de boeken van William Faulkner. Alleen zit er onder die gedrevenheid een verborgen kalender die we als kijker hopen te weten te komen, of net niet.
In zekere zin leunt Perfect Days dicht aan bij Wenders’ grootste succes Paris, Texas, al was het maar omdat we ook hier een zwijgzame loner volgen. De man in casu heeft veel te vertellen, toch houdt hij om bepaalde redenen liever de lippen stijf waardoor zijn bestaan eerder mysterieus wordt. In vele handen zou zoiets kunnen leiden tot repetitieve, zeg maar vervelende cinema. Gelukkig heet de man achter de camera Wim Wenders, wat leidt tot een bijzonder stukje cinema dat we tegenwoordig net iets te veel missen.
De film profiteert niet alleen van het genie van Wenders of van de skyline van Tokyo, maar ook van Kôji Yakusho (een ster in eigen land die ook al te zien was in het nu nog steeds bejubelde Tampopo) en met zijn vertolking door de Cannes-jury werd uitgeroepen tot de beste acteur in de competitie. Kortom, Perfect Days is één van de meest fascinerende portretten die je dit jaar op een groot scherm kan en eigenlijk moet zien, of hoe toiletten poetsen ook kunst kan worden.
GENRE: drama
JAAR: 2023
REGISSEUR: Wim Wenders
CAST: Kôji Yakusho, Aoi Yamada, Min Tanaka
LAND: Duitsland, Japan
