Disney mag dit jaar 100 kaarsjes uitblazen. Voordat het bedrijf één van de grootste mediaconglomeraten van de wereld werd, was het gewoon een animatiestudio. De studio slaagde erin om doorheen de jaren generaties aan fans te betoveren. Het aantal iconische animatiefilms die de studio onder zijn naam mag schrijven is anno 2023 enorm indrukwekkend. De nieuwste, Wish, doet er alles aan om het verleden van de studio te vieren, maar verliest gaandeweg helaas wel haar eigen magie.
Wish is een typische productie uit de hedendaagse Disney-stal. Ze volgt een wel heel gekende blauwdruk op de voet: het is een goed ogende muzikale coming of age film, die zich afspeelt in een magisch koninkrijk, met een tienermeisje in de hoofdrol, ondersteund door een paar kleurrijke personages, waaronder een schattig diertje om voor de komische noot te zorgen. Wie dacht aan een film in de trend van Tangled, Frozen, Vaiana en The Princess and the Frog -om de meest courante te noemen- is helemaal correct.
Eigen aan Wish is dat de film propvol referenties zit naar voorgaande Disneyfilms. Er gaan geen 5 minuten voorbij zonder dat we een easter egg vonden. De ene is ook smaakvoller gedaan dan de andere. Wanneer Wish de fans zelf op zoek laat gaan, werkt het aardig, zonder dat het de kijkervaring onderuit haalt. Wanneer de personages er ons tot tweemaal toe aan deden herinneren dat Peter Pan bestond, konden we alleen maar zuchten in onze stoel.
Ook de animatiestijl staat deze keer in thema van 100 jaar Disney. De animatoren gebruikten een mix van de oude en de moderne stijl van de studio. De achtergronden lijken soms als olie op doek, terwijl personages en rekwisieten in 3D werden geanimeerd, zij het niet met een subtiel krijteffect. Het oogt allemaal niet slecht, maar af en toe hadden wij het gevoel dat de mix er soms wat plat uit zag.
Helaas kan het matige Wish zich op geen enkel ander vlak meten aan de voorgangers naar wie het zo gretig refereert. Vooreerst vloeit het verhaal eerder stroef. Vooral de eerste acte voelt te lang aan, zeker nadat ze ons na een aantal onnodig lange scènes achterlaat met weinig inhoud en onderontwikkelde personages.
Die karakterontwikkeling komt trouwens nooit volledig tot zijn recht: hoofdpersonage Asha (Ariana DeBose) blijft doorheen de hele speelduur ontzettend naïef en haar ondersteunende cast aan vrienden zijn precies van karton. Ook de antagonist, koning Magnifico (Chris Pine), ondergaat een vrij plotse en ongeloofwaardige karakterboog. Onze favoriet was Valentino, een geitje met een wel heel opvallende stem. Hij is er alleen maar als komische noot. Hoewel het materiaal waarmee stemacteur Alan Tudyk moet werken ondermaats is, toverde zijn performance een lach op ons gezicht.
Aan talent is er alvast geen gebrek in Wish. De cast zong haar eigen nummers in en wij konden geen valse noot bespeuren. Hiermee zeggen we niet dat we grote fans zijn van de muziek. Slecht was het niet. Maar in tegenstelling tot wat we gewend zijn van Disney, bevat de playlist dit keer geen oorwurmen.
Wish is geen slechte animatiefilm, maar ook geen hoogvlieger. Net als vele andere Disneyfilms is het zeker voor jongere kijkertjes een leuke ervaring. Wie tijdens de kerstvakantie een gezinsuitstapje wilt plannen naar de bioscoop kan deze met een gerust hart overwegen. Alleen waren wij teleurgesteld dat Wish meer aanvoelde als een verplicht nummertje dan het feest dat ons werd beloofd. Wish mag dan wel sterallures hebben, toch schittert ze minder fel dan vele van haar voorgangers.
Genre: animatie, avontuur, komedie
Jaar: 2023
Regisseur: Chris Buck, Fawn Veerasunthorn
Cast: Ariana DeBose, Alan Tudyk
Land: Verenigde Staten
