Soms heb je zo van die films die door een release op een boutiquelabel plotseling de talk of the town worden terwijl daarvoor geen kat er zelfs de naam van kende. Gumshoe – wat dialect is voor een detective – is daar zo ééntje van.
Het bekendste aspect van de film is sowieso dat dit het regiedebuut van Stephen Frears was. Bij cinefielen is deze Britse cineast een vrij bekende naam. Een man die zijn regiecarrière begon als assistent bij Karel Reisz en Lindsay Anderson en in de jaren 80 op het Britse vasteland doorbrak met klassiekers als My Beautiful Laundrette, Prick Up Your Ears en Sammy and Rosie Get Laid. Hoewel hij nu al een tijdje op retour is, regisseerde hij ook Dangerous Liaisons, The Queen en Philomena, drie films die trouwens opgemerkt werden bij de Oscars.
Dat Frears de regietaak voor Gumshoe kreeg was gewoon puur toeval. Eigenlijk was het de bedoeling dat hoofdrolspeler Albert Finney – die met zijn productiemaatschappij Memorial Enterprises de film financierde – de regisseurspet zou opzetten. Naar verluidt ging Finney echter zo in zijn rol op dat hij dacht dat hij daardoor de film niet meer behoorlijk zou kunnen regisseren en gaf hij daarom de teugels over aan Frears die hij al kende als de assistent van Charlie Bubbles uit 1968, Finney’s eerste film als regisseur.
In een detectiveverhaal draait het normaal gezien om een ingenieus plot, helaas vind je daar niks van terug in Gumshoe. Het verhaal is wel een losse variant op één van de werken van Raymond Chandler, maar alles zit zo knullig in elkaar dat je als kijker geen moer geeft om het mysterie. Het beste is dan ook de film over je heen te laten komen als een typisch Brits tijdsbeeld, helaas inclusief de wel zeer racistische dialogen die een smet vormen op de kijkervaring.
In het verhaal dat geschreven werd door amateurschrijver Neville Smith volgen we de perikelen van ene Eddie Ginley. Een werkloze klaploper die ’s avonds in de Broadway Club aan de bak probeert te komen als stand-upcomedian en overdag de kost probeert te verdienen als detective. Voor dat laatste heeft hij helaas geen klanten tot het moment dat hij als Sam Spade – de beroemde detective uit The Maltese Falcon – een advertentie in een plaatselijke krant plaatst en benaderd wordt voor echt detectivewerk.
Als gezegd moet je van het detectiveverhaal an sich niet veel verwachten. Niet alleen houdt het weinig steek, maar de pointe op het einde is ronduit ontgoochelend. Desalniettemin is Gumshoe geen verloren 90 minuten van je leven. Dat komt vooral omdat dit een Britse film pur sang is – weliswaar gemaakt wonder de Amerikaanse vlag van Columbia Pictures –met veel beelden van Liverpoolse gebouwen die ondertussen al lang gesloopt zijn of met prachtige scènes die zich afspelen in de Londense Atlantis Bookshop.
Finney springt uit de cast, waarschijnlijk omdat hij de enige is die prima kan acteren. Deze film schreef echter vooral geschiedenis omdat de muziekscore gecomponeerd werd door Andrew Lloyd Webber (wat hij in 1974 ook reeds deed voor The Odessa File). Een deel van de muziek kwam van Lloyd Webber’s musical die in het begin van de jaren 70 on hold werd gezet. Verwacht echter geen oubollige Webber-aanpak, maar eerder iets swingend als Blow-Up van de Italiaanse regisseur Michelangelo Antonioni.
GENRE: detective
JAAR: 1971
REGISSEUR: Stephen Frears
CAST: Albert Finney, Billie Whitelaw, Frank Finlay, Janice Rule, Carolyn Seymour, Fulton Mackay, Billy Dean, George Silver, George Innes
LAND: UK, USA
SPEELDUUR : 88 minuten
