Geen Vlaming die ermee kon lachen, maar het waren de Italianen die ervoor zorgden dat de crew van The Broken Circle Breakdown niet met een Oscarbeeldje naar huis mocht keren. Het was een terechte, maar tevens vreemde keuze van de heren van de Academy. Regisseur Paolo Sorrentino is namelijk helemaal geen groentje in het vak. Zijn vorige films scoorden amper. Zo verdween zijn vorige prent This Must Be The Place, waarin Sean Penn een goth op jaren vertolkt, volslagen onterecht in het grote niets.
La Grande Bellezza is evenwel een schot in de roos en een prachtig bewijs dat er leven zit in de Italiaanse cinema na het neorealisme uit de jaren 60. Net zoals het briljante, maar ook zo ondergewaardeerde Bellas Mariposas van Salvatore Mereu is La Grande Bellezza een wonderlijke ode aan Fellini’s wereld. Sommige beweren zelfs dat deze Italiaanse kraker een satire is op La Dolce Vita…
Net zoals dat bij Fellini vaak het geval is, zit er in La Grande Bellezza geen echt verhaal. Als Jep Gambardella (Toni Servillo) op een decadent feestje 65 kaarsjes uitblaast, beseft hij dat hij daarmee met één been in het graf staat. De flamboyante schrijver is dankzij één boek een Italiaans cultfiguur geworden. Hij is op alle feestjes present, heeft aan iedere vinger tientallen mooie vrouwen en nog nooit heeft hij zich zorgen moeten maken om geld. En toch beseft Jep dat hij in een luchtbel leeft. Op je 65ste begin je plots te beseffen dat de overgebleven tijd gering is. Jep gaat op zoek naar de grote schoonheid.
Wie ooit in zijn leven Otto E Mezzo zag, weet na een paar minuten waar Paolo Sorrentino de mosterd vandaan heeft gehaald. Rome is even majestueus gebleven, alleen is de situatie volledig anders. Italië weet ondertussen wat Berlusconi heeft bekokstoofd en ondanks de glimmende Ferrari’s gaat het land gebukt onder de angst om net als Griekenland op de slachtbank te belanden. Sorrentino maakt van al zijn karakters verwerpelijke creaturen: ze weten alles, maar eigenlijk hebben ze niks te zeggen. Cultuur is niet meer dan een middel om zich boven het gewone volk te plaatsen, maar ze begrijpen er geen snars van. Ze doen zich wel beter voor dan Jan Modaal, maar eigenlijk lopen ze slechts hun lul achterna.
GENRE: komedie
JAAR: 2013
REGISSEUR: Paolo Sorrentino
CAST: Toni Servillo, Carlo Verdone, Sabrina Ferilli
LAND: Italië
SPEELDUUR : 137 minuten
Downton Abbey: The Grand Finale
Islands
Harvest
The Tasters (Le Assaggiatrici)
