In Giacomo Abbruzzese’s Disco Boy worden twee plotlijnen minutieus uitgevouwd. Enerzijds volgen we Aleksei, een Wit-Russische soldaat die samen met zijn vriend Mikhail, zijn land ontvlucht. De twee boezemvrienden zijn op weg naar Parijs waar ze hopen te kunnen aansluiten bij het vreemdelingenlegioen om na vijf jaar dienst uiteindelijk de Franse staatsburgerschap te verkrijgen. Aleksei bereikt alleen en heelhuids Parijs en wordt na zware fysieke proeven geselecteerd voor het vreemdelingenlegioen.
Anderzijds zijn we in de Nigerdelta in diep Afrika getuige van hoe Jomo, een revolutionaire activist, die een gewapende harde strijd voert om zijn gemeenschap te verdedigen tegen de oliemaatschappijen die zijn leven bedreigen. Op een dag leidt hij zijn groep rebellen doorheen de jungle waar ze Franse burgers ontvoeren in de hoop om de binnendringende optocht van het economisch imperialisme op die manier af te blokken. Aleksei’s legereenheid wordt de jungle ingestuurd om de Franse gegijzelde burgers koste wat het kost te bevrijden. Wat volgt is een verhaal dat wordt verteld vanuit het perspectief van beide hoofdpersonen tot het moment dat ze elkaar kruisen.
Disco Boy is na tal van bekroonde kortfilms (onder meer Archipel, Fireworks, Stella Maris en I Santi) het opmerkelijke en bijzonder originele langspeelfilmdebuut van de 39-jarige Italiaanse scenarist, acteur en regisseur Giacomo Abbruzzese. De film is een vreemde, ongelooflijk fysieke en ambitieuze zintuiglijke vertelling in beelden die rechtstreeks uit dromen en nachtmerries lijken te komen slash een grimmig, beklemmende helletocht naar het existentiële van de menselijke ziel die is ondergedompeld in een constant drukkende sfeer. In zijn zowel mysterieus als betoverend debuut etaleert Abbruzzese uitvoerig zijn opmerkelijk visueel talent voor enscenering en regie en neemt hij gedreven het publiek mee op een schrijnende, maar intieme en soms droomachtige Odyssee.
De film is rijk aan cryptische symboliek en steekt daarenboven boordevol prachtige scènes die werden gechoreografeerd door de succesvolle atypische Nigeriaanse danser en performer Qudus Onikeku en geven deze eigenzinnige anti-oorlogsfilm samen met de krachtige geluidsimpact van de elektronische muziek van de Franse techno- electromusicus Vitalic, née Pascal Arbez, een extra kwaliteit die buiten alle banale clichés valt. Bovendien is het geheel prachtig gefotografeerd door Hélène Louvart (Pina, Murina, Un Petit Frère), die de protagonisten nu eens door het koude licht van de dageraad en dan weer door roze neon omhult, wat soms doet denken aan de aparte doch kleurrijke stijl van Nicolas Winding Refn. Opmerkelijk is tevens de wervelende manier waarop Abbruzzese erin slaagt om de twee vertelniveaus ingenieus door elkaar te weven.
Deze continue reis door de menselijke emotionaliteit en bedwelmende zoektocht naar identiteit wordt immers volledig én briljant gedragen door de altijd introverte, krampachtige en veelgelaagde Duitse acteur Franz Rogowski die we beslist nog kennen van sterke films als Große Freiheit, Undine, A Hidden Life, Transit en Victoria.
Het enige minpunt aan Disco Boy is het wat zwakke scenario dat soms te abstract is, maar dit doet weinig of niks af aan de kracht van deze psychologische en actievolle anti-oorlogsfilm met een overvloed aan vluchtige aanwijzingen en cryptische symboliek en zijn uitgesproken moderne persoonlijke stijl. Disco Boy werd op het filmfestival van Berlijn meer dan terecht bekroond met de Zilveren Beer voor Beste Artistieke Bijdrage.
Genre: arthouse
Regie: Giacomo Abbruzzese
Cast: Franz Rogowski, Morr N’Diaye, Laetitia Ky
Jaartal: 2023
Oorsprong: FRANKRIJK? BELGIE, POLEN, ITALIE
