De bad boy of American independent cinema, zoals Abel Ferrara vaak genoemd wordt, heeft zo zijn voor- en tegenstanders. Ferrara begreep van zichzelf vrij vlug dat hij er nooit zou in slagen om een rockster te worden zoals zijn grote voorbeelden. Daarom koos hij voor het alternatief en dat was samen met zijn vriend Nicholas St. John allerlei goedkope filmpjes met zijn Super 8-camera maken. Dit zorgde ervoor dat hij op de universiteit kon blijven en vermeed zo dat hij onder de wapens werd geroepen voor de Vietnam-oorlog. Beetje bij beetje vergaarde hij de elementen die typisch zouden zijn voor zijn filmstijl: experimenteel, schokkend en thema’s die vaak over religie en boetedoening ging.
Zijn eerste “grote” werk was Could This Be Love dat naar eigen zeggen sterk was beïnvloed door het werk van de experimentele filmmakers Stan Brakhage en Michael Snow. Ferrara die les kreeg van Nicholas Ray (de regisseur met het ooglapje die furore maakte met de misdaadfilm They Live by Night, In a Lonely Place en Johnny Guitar) kwam daarna in contact met Arthur Weisberg, een gangster uit Dallas die tonnen geld verdiende met de pornofilm Debbie Does Dallas. Sinds Deep Throat een megahit werd was het niet meer dan normaal dat regisseurs pornofilms maakten om hogerop te geraken. Met het geld van Weisberg maakte Ferrara de pornofilm 9 Lives Of A Wet Pussy, maar na afloop vond hij er niks aan en wilde hij een echte speelfilm maken.
Geïnspireerd door Bambi en de Japanse Godzilla-films kwam Ferrara bij het idee van The Driller Killer terecht, wat in feite een studentikoze experimentele film wqas waar eigenlijk geen touw aan vast te knopen valt is dan dat het een soort van vreemde slasher is. Toch werd deze film in het begin van de jaren 80 in Groot-Brittannië als brutale gore gecatalogiseerd omdat hij als vhs-tape een cover kreeg waarop je kon zien hoe een boor zich een weg zoekt in de schedel van de man. De film werd dan ook aan de lijst van de verboden video nasties werd toegevoegd.
Ferrara speelde de hoofdrol zelf, ook al vroeg hij het in eerste instantie aan David Johansen, de frontman van de Amerikaanse protopunk groep New York Dolls, maar die zag dat niet zitten. De film die in pure DIY-stijl met een goedkope 16mm-camera werd gemaakt is vooral een vingeroefening die het nihilisme van New York portretteert alvorens Giuliani aan de grote schoonmaak begon.
Qua filmstijl kun je The Driller Killer het best vergelijken met wat Martin Scorsese deed in Mean Streets. Toeval of niet, Scorsese zou later zeggen dat Bad Lieutenant met Harvey Keitel van zijn favoriete films was. Omdat er zo goed als geen geld was, moest men de gore (die pas na 40 minuten begint) zoeken in eenvoudige dingen zoals de schedel van een gevild konijn dat met een hamer tot moes wordt geklopt of de resten van organen die in een vuilnisemmer gekieperd worden. Allemaal vrij walgelijk dus.
Genre: experimenteel, horror
Jaar: 1979
Regisseur: Abel Ferrara
Cast: Abel Ferrara, Carolyn Marz, Baybi Day, Harry Schultz, Alan Wynroth, Maria Helhoski
Land: USA
Speelduur: 96 minuten
