Ongeveer twintig jaar nadat de originele serie werd afgevoerd lieten Drew Barrymore, Cameron Diaz en Lucy Liu tweemaal de bioscoopkassa’s rinkelen met een reboot. Twee films die wel leuk zijn, maar er in feite al meer gedateerd uitzien dan de oorspronkelijke reeks en waarin we vooral zien hoe Diaz een zeer matige actrice was. Het verhaal gaat verder want in 2019 verscheen de derde versie van Charlie’s Angels met deze keer Kristen Stewart, Naomi Scott en Ella Balinska als de nieuwe Angels. De film rond de vrouwelijke detectives van het Townsend Agency had er in feite al in 2015 moeten zijn, maar het is pas sinds dat Elizabeth Banks er als regisseuse haar schouders onder stak dat het project weer wat vaart kreeg. Een beslissing die ze bij Sony wellicht zullen betreuren, want het publiek had blijkbaar geen zin meer in nog een reboot en ze lieten de film dan ook massaal links liggen.
De grootste struggle die we met deze reboot hadden is de vraag wie in godsnaam het doelpubliek is van deze film. Het gebruik van flashy popsongs van Ariana Grande en Miley Cyrus doet wel vermoeden dat men op een jong publiek mikt, maar die heeft men overduidelijk niet kunnen bereiken. Niet dat Kristen Stewart een oude doos is, maar met haar dertigste is ze zonder meer de oma van de nieuwe angels. Wel is zij de enige die charisma uitstraalt en zich lijkt te amuseren, want de rest van de cast speelt erbarmelijk slecht, met (geloof het of niet) Patrick Stewart op kop.
Waren de Charlie’s Angels in de jaren ’70 “behoorlijk fout” (al bij al ging het om vrouwelijke gevechtsmachines die er vooral als een seksbom moesten uitzien) dan heeft men daar in 2019 een feministisch tintje aan gegeven. In een maatschappij die kreunt onder populistische polarisatie kan diversiteit niet genoeg onderstreept worden, maar als men het er te pas en te onpas bij sleurt dan werkt het alleen maar averechts. Meer dan eens heb je het gevoel dat men de mannelijke kijker een geweten wil schoppen. Hebben we geen probleem mee, maar in een lauwe popcornfilm als deze komt het geforceerd en te storend over.
Elizabeth Banks die wellicht bij het grote publiek het meest bekend is als Effie Trinket van The Hunger Games-films en zich in Hollywood laat gelden als feministe had met Pitch Perfect 2 al eerder achter de camera gestaan, en hoewel je haar skills perfect kan zien (bijv. in de gave actiescènes) zondigt ze zich hier aan een te hippe overdaad. De kijker krijgt in Ocean’s Eleven-stijl veel te veel informatie op korte tijd te slikken, ook al is de essentie van de film even pienter als pakweg een James Bond-film. Drie heldinnen die onder het toeziend oog van Rebekah “Bosley” (gespeeld door Elizabeth Banks) de wereld moeten verlossen van een gestoorde vent die een gevaarlijke technologie in handen krijgt.
Net zoals 007 reizen de drie dames de wereld af en kunnen ze beroep doen op leuke gadgets, wat wel leuke momenten oplevert, en zelfs bij momenten plezante wegwerpcinema, alleen heeft de regisseuse veel te veel haar best gedaan om er iets hips van te maken. En dat werkt niet, want je kan er nu al donder op zeggen dat deze film in tien jaar tijd als “hopeloos gedateerd” zal bestempeld worden. Kristen Stewart weet de meubelen enigszins te redden, net als Banks die ook prima is in twee uur genietbare (maar veel te flauwe) popcorncinema zonder de minste diepgang en een vingertje dat net iets te veel wijst.
Genre: actie
Jaar: 2019
Regisseur: Elizabeth Banks
Cast: Kristen Stewart, Naomi Scott, Ella Balinska, Elizabeth Banks, Djimon Hounsou
Land: USA
Speelduur: 118 minuten
