Na een aardverschuiving in een Filipijnse mijn doet de Monarch-organisatie een schokkende ontdekking. Enkele dagen later legt een natuurramp ook een kerncentrale in het Japanse Janjira in puin. Na 15 jaar is deze stad nog steeds in quarantaine en mag geen enkele burger de zone betreden. Dat is echter buiten Joe Brody gerekend. Hij zag toen dingen die niet alleen door een natuurramp kunnen verklaard worden en is vastbesloten de waarheid te achterhalen waardoor hij al enkele keren is opgepakt. Ook nu brengen zijn acties hem in de problemen dat zelfs zijn zoon Ford naar Japan moet afzakken om zijn vader uit de cel te krijgen.
Door in te spelen op de emoties van zijn zoon, slaagt hij erin om hem mee te krijgen naar de dodenzone van het fallout gebied om iets op te halen uit hun oude huis. Het stralingsgevaar blijkt vooral een roes te zijn van de overheid en Joe heeft gelijk dat er 15 jaar geleden iets ongewoon is gebeurd. Wanneer ze beiden worden opgepakt door de politie, ontdekken ze dat de kerncentrale weliswaar is getroffen door een natuurramp, maar niet in de klassieke zin. Het team van Dr. Serizawa treft een nucleaire plant aan die bijna klaar is om zich te voeden waarmee we aan de vooravond van een bedreiging die de mensheid nooit had verwacht: de eeuw van de Kaiju.
Godzilla-films zitten alweer een tijdje in de lift. Zo hadden we enkele jaren geleden nog de atypische Shin Godzilla, kreeg de koning van de monsters een volledige animetrilogie en mochten de fans zich vorig jaar nog opmaken voor de klepper van formaat Godzilla Minus One die door de Belgische bioscopen jammer genoeg stiefmoederlijk werd behandeld.
Ook buiten Japan kunnen we weldra genieten van nog meer Godzilla-geweld. Binnenkort
hebben we het vijfde deel van Legendary Pictures’ MonsterVerse. Met Godzilla X Kong: The New Empire in het vooruitzicht is er dan ook geen beter moment om terug te kijken op de filmreeks die de franchise een nieuwe boost gaf, we beginnen natuurlijk met Godzilla uit 2014.
Laten we er geen doekjes om winden: na het slecht onthaalde Godzilla uit 1998 hadden weinig monsterfans nog vertrouwen in een kwalitatieve Amerikaanse reboot. Hoe verkeerd! Niet alleen was de film uit 2014 zo succesvol dat Toho er weer de draad mee opnam, het is ook nog eens een goede popcornmonsterfilm. Godzilla doet zowat alles wat je eigenlijk wil van een Godzilla-film. Het brengt een goed verhaal dat zich perfect leent voor prachtige kaiju-actie, zonder het menselijke leed links te laten liggen. Een mysterieus verhaal over wat deze wezens zijn, maar ook een relaas van verlies en onmacht tegen krachten die we nauwelijks kunnen vatten. In het midden van dit hele conflict zit de Brody-familie.
Over het feit of kaiju-films nu wel of niet onder horrorfilms moeten gerekend worden, of dat ze eerder een apart genre zijn is er al regelmatig discussie gevoerd, maar in deze versie krijgen we toch een sfeertje dat aanleunt bij dat van het griezelgenre. Bepaalde scènes nemen je adem weg en zijn zelfs angstaanjagend indrukwekkend. Ook de kleine wereldreis waar deze film ons mee naar toe neemt is best fijn, net zoals de kleine verwijzingen naar Godzilla’s ontstaansgeschiedenis.
De Big G ziet er in deze film echt geweldig uit. In tegenstelling tot de versie van 1998 – ondertussen gecanoniseerd door Toho als Zilla – leunt het design van deze kaiju een stuk dichter aan bij de originele versie, mits een paar kleine cosmetische veranderingen. Maar ook de andere kaiju’s zien er vrij fantastisch uit. Ondanks hun ongeïnspireerde namen zijn de M.U.T.O.’s indrukwekkend met geweldige designs. Men vergeet niet dat het in de eerste plaats dieren zijn en zo gedragen ze zich ook: ze jagen, zijn territoriaal en hebben dierlijke instincten. Elke scène waarbij één van deze giganten door een stedelijk gebied trekt, oogt spectaculair en best wel realistisch. Het hoogtepunt is echter het kaiju versus kaiju-geweld met een verbeten strijd die exact doet wat we van dit soort gevechten hopen dat ze doen. Hoewel het voor velen toch allemaal iets sneller mocht gaan, zo was er bijvoorbeeld heel wat kritiek over het relatieve late aantreden van Godzilla. Geduld is hier een deugd en het eerste uur is zeker niet gespeend van actie.
Een kritiek die meer hout snijdt en een blijvend probleem voor deze rebootserie is, blijkt de menselijke factor. De Brody-familie doet het wel uitstekend, maar over het optreden van het leger zijn we minder positief. Roekeloos tot op het zorgwekkende af met een dubieuze aanpak die de wetenschap negeert. Om nog maar te zwijgen over hoe belachelijk het is dat ze de gigantische kaiju’s op een bepaald moment kwijt geraken.
Sowieso wist Legendary de mythe te ontkrachten dat je voor een goede Godzilla enkel in Japan terecht kunt, ook al hebben die een unieke charme die moeilijk te evenaren valt. Het toont wat een Westerse Kaijufilm moet zijn en sluit zich daarmee aan bij Cloverfield of Pacific Rim. Het verhaal is perfect geschikt voor de actie, onderschat de menselijke component niet en bezit een geweldige sfeer. Ook visueel is het een titanenwerk met prachtige monsters, geniale destructie en machtige gevechten waarbij hele steden tot puin worden herschapen. Een veel beter startschot voor deze reboot-reeks hadden ze zich moeilijk kunnen wensen.
Genre: Kaiju, actie, avontuur
Jaar: 2014
Regisseur: Gareth Edwards
Cast: Aaron Taylor-Johnson, Elizabeth Olsen, Bryan Cranston, Ken Watanabe
Land: USA, Japan
Speelduur: 123 minuten
