Eigenlijk had RoboCop best wel een fantastische trilogie kunnen zijn, ten minste indien de studio’s naar andere mensen hadden geluisterd. In de eerste plaats naar Paul Verhoeven die met de eerste RoboCop in 1987 Hollywood op stelten zette. Het concept was niet meer dan het Frankenstein-verhaal, maar dan met een dode agent en inspelend op de populariteit van Terminator en de vele copycats daarvan. En dat werkte!
Verhoeven stond wel open om een vervolg te regisseren, maar hij wilde dit alleen maar doen met een origineel en vernieuwend verhaal. Bovendien was hij volop bezig met Total Recall. De MGM-bazen wilden echter niet zo lang wachten omdat men dacht dat het beter was om het ijzer te smeden terwijl het nog heet was. De film werd dan maar gedraaid met een script dat deels werd geschreven door de oorspronkelijke scenaristen (Edward Neumeier en Michael Miner), maar ook door Frank Miller die later Sin City zou regisseren en ook de creatieve kracht achter heel wat verhalen van Daredevil was. Hij had wel zeer originele invalshoeken, helaas vonden de geldschieters diens versie “niet verfilmbaar” waardoor het uiteindelijke resultaat slechts een schim van Miller’s verhaal werd.
Peter Weller die voor de tweede keer RoboCop zou spelen, zag de bui al hangen. Hij vond dat het scenario de ziel van het origineel miste en ondernam heel wat pogingen om de producenten ervan te overtuigen om toch voor een ander verhaal te gaan, maar kreeg lik op stuk. Het gevolg was dat hij voor de derde RoboCop, geregisseerd door Fred Dekker, zijn kat stuurde en zich liet vervangen door Robert John Burke.
Nancy Allen bleef wel aan boord in de derde film als RoboCop’s menselijke collega Anne Lewis, ook al had zij problemen met de keuze van Irvin Kershner als regisseur. Haar werd verteld dat Tim Hunter (de maker van het onvolprezen River’s Edge en een paar afleveringen van Twin Peaks) de maker zou worden, maar toen die vervangen werd door Kershner – die voor eeuwig en altijd verbonden zal blijven met The Empire Strikes Back – verdween volgens haar hiermee ook alle intelligentie en humor. Gelijk had ze. Kersner leverde routineus, maar vooral onpersoonlijk werk af.
De sequel kan dan ook geen seconde tippen aan Verhoeven’s origineel, gelukkig is het wel een pak beter dan men doorgaans vertelt. Wel passeren veel dwaze beslissingen de revue zoals het domme idee om de grote misdaadbaas van Detroit een kind te laten zijn. Robocop II herbergt best nog wel een pak leuke ongein.
Uitgebracht in 1990, maar toch met een grote 80’s-feel. De acteerprestaties zijn – net als sommige special effects – vrij belabberd. Zelfs Nancy Allen kan niet wegsteken dat ze op dat moment al lang niet meer de actrice van weleer was. Wat overblijft is vrij brutale actie die door Verhoeven kon bedacht zijn, zo bewerken de kindjes tijdens de politiestaking met volle overgave de knieën van een winkelbediende met een baseball. Ook de overdaad van televisiecommercials die het sciencefictiongevoel moeten verhogen, slaan nergens op. Desalniettemin kun je RoboCop 2 gerust eens bekijken als je iets hebt aan hersenloze, maar toch effectieve actie.
RoboCop 2 is uitgebracht op Blu-ray.
Genre: actie, sciencefiction
Jaar: 1990
Regisseur: Irvin Kershner
Cast: Peter Weller, Nancy Allen, Dan O’Herlihy, Belinda Bauer, Tom Noonan, Gabriel Damon
Land: USA
Speelduur: 117 minuten
