Kora en haar groepje bijeengeschraapte krijgers hebben het ondenkbare gedaan door het Imperium en diens admiraal Atticus Noble te verslaan. De hoop is dan ook groot dat dit voldoende zal zijn om de strijdkrachten van de Moederwereld te laten afzien van hun plannen met de maan Veldt. IJdele hoop, zo blijkt snel. Niet alleen is hun overwinning op Noble minder definitief dan ze hadden gedacht, want diens confrontatie met The Scargiver heeft hem niet van zijn plannen afgebracht. Dus zit er voor Kora en haar team niks anders op om van boeren soldaten te maken voor het gevecht van hun leven.
Het tweede hoofdstuk van Zack Snyders nieuwste passieprojectje, de Rebel Moon-saga, start eigenlijk direct na Rebel Moon: Part One – A Child of Fire. Na een kleine – en compleet onnodige – recap van de eerste film worden we meteen herinnerd aan de visuele pracht
waarmee Snyder zo graag pronkt. Zelfs de grootste criticus van de mans werk zal het hem moeten nageven dat hij het kan. Ondanks het feit dat het beeld voornamelijk zweeft tussen het maanoppervlak van Veldt en het interieur van de Dreadnought, mis je nooit variatie. Zeker met de planeten op de achtergrond oogt het dan ook best toverachtig.
Ook het oorlogstuig die in stelling wordt gebracht ziet er intimiderend uit en het is duidelijk dat de boerengemeenschap geen kans zou maken tegen de overmacht van het Imperium zonder de hulp van onze helden. Een herintroductie is niet aan de orde, maar de liefhebbers van steeds groeiende fictiewerelden mogen zich wel opmaken voor wat uitbreidende flashbacks waarin één voor één de wreedheden van het Imperium centraal staan.
Wat ons bij die andere garantie brengt die je krijgt bij alles waar Zack Snyder zijn naam onderzet: actie. Ondersteund door het feit dat dit een veldslagprent werd, heeft Rebel Moon: Part Two – The Scargiver weinig excuses nodig voor het betere schiet- en klopwerk en is een explosie is ook nooit ver weg. Toepasselijk ingekleed als een guerrillastrijd tussen rebelse boeren en nietsontziende soldaten, stapelen de lichamen zich vlotjes op, terwijl energiezwaarden snel hun schede verlaten en de doelwitten zelden het lasergeweervizier verlaten. Het geweld krijgt hier ook al iets meer impact dan in het vorige hoofdstuk en voelt minder tandeloos aan. Op verhaalvlak presteert dit vervolg dan net weer zwakker.
Begrijpelijk draait het hele plot, op de flashbacks na, rond de veldslag op Veldt maar zelden doet men er iets boeiend mee. We zien trainingen, voorbereidingen en uiteindelijk het conflict zelf, maar intrigerende karakterontwikkelingen of belangwekkende ontdekkingen was blijkbaar teveel gevraagd.
In een film die toch al lang aanvoelt, blijft dit echter wel een gemis. Door slechteriken nog meer cartoonesk te maken of landbouw in slowmotion te tonen maakt het er alleen erger op en resulteert het dan ook in een film die uiteindelijk begint te vervelen. Door het gebrek aan verrassingen valt het algemeen gebrek aan originaliteit meer op. Als leentjebuur spelen een Olympische discipline was, zou deze Rebel Moon vlotjes voor de tweede maal voor goud kunnen strijden. Guerilla Games’ Horizon, de dood van Caesar, Edwardiaans London en dieselpunk als een geheel: elk vervoegt de reeds lange lijst aan met externe invloeden waarmee dit smeltkroesuniversum is opgebouwd, zonder noodzakelijk bij te dragen aan de cohesie ervan.
Deze tweede trip naar het Rebel Moon-universum is dan ook een stuk minder memorabel dan de eerste kennismaking. Zack Snyder plant nog delen maar die gaan dan toch meer kwaliteit boven kwantiteit moeten bieden wil het de kijkers geïnteresseerd te houden voor deze jonge filmfranchise.
Rebel Moon – Part 2: The Scargiver is te zien op Netflix.
Genre: epische ruimte-opera
Jaar: 2024
Regisseur: Zack Snyder
Cast: Sofia Boutella, Ed Skrein, Michiel Huisman, Bae Doo-Na
Land: USA
Speelduur: 122 minuten
