Eeuwenlang regeerde een koningslijn over de Moederwereld en met de Moederwereld over een groot rijk aan planeten in hun sterrenstelsel. Een macht die wordt gehandhaafd door het meedogenloze Imperium. Machtig stond de kroon, tot in één lafhartige daad de hele bloedlijn werd afgesneden. Een onrust trok door het rijk, desertie en separatisme volgen snel, maar dat is niet iets dat de nieuwe Regent van de Moederwereld zo maar zal toestaan.
Met ijzeren vuist zal hij elke rebellie de kop indrukken en als daarbij onschuldigen het onderspit moet delven het zij zo. De laatste slachtoffers van deze campagnemethodiek is een kleine boerengemeenschap op de maan Veldt. Over tien weken zal een gewetenloze admiraal Atticus Noble terugkeren naar de wereld en hun graanvoorraden opeisen voor zijn troepen. Maar dat is niets wat Kora zomaar zal laten gebeuren.
Zelf een oorlogsslachtoffer, heeft ze als geen ander een zicht op de wreedheid van het Imperium en haar nieuwe thuis zal niet geraakt worden. Maar als ze enige kans wil maken, dan zal ze hulp moeten hebben, veel hulp. Die ze hoopt te verkrijgen van de Bloodaxe-Rebellen. Voor ze haar plannen kan voorleggen aan de Bloodaxe-clan, zijn er nog eerst enkele andere rekruten op te halen, die het in haar rangen wel goed zouden kunnen doen.
Ruimte-opera. Als je het woord “Ruimte-opera” hoort, is de kans groot dat je onmiddellijk aan Star Wars denkt. Het is bijna 50 jaar geleden dat George Lucas de aftrap gaf voor deze monsterfranchise en hoewel het zeker betere tijden heeft gekend, is er nog steeds geen reeks geweest die het echt naar de kroon heeft kunnen steken.
Valerian and the City of a Thousand Planets (2017) deed een meer dan verdienstelijke poging, maar weer dan weer genekt door zijn onbekendheid in de VS (én natuurlijk de hoge productiekost die dit soort projecten vragen) en nu betreedt een nieuwe uitdager de arena. Een naam die al een stuk minder introductie zal nodig hebben. Het is namelijk Zack Snyder.
Ooit heeft hij een idee gepitcht voor een Star Wars-spin off, maar ondanks dat het werd afgewezen, moet het idee hem toch nauw aan het hart hebben gelegen, want nu plant hij het, in samenwerking met Netflix, in eigen franchise te gieten. De eerste vrucht van dit plan kunnen we nu proeven met Rebel Moon: Part One – A Child of Fire en die is eigenlijk toch beter dan we hadden verwacht.
Zack Snyder is een beetje een wisselende regisseur, een meester als het aankomt op visuele flair, maar op verhaalvlak wil het wel eens de wensen overlaten. Hier? Wel, ook hier gaan we zeker geen prijzen voor het verhaal kunnen uitdelen, toch was A Child of Fire oprecht een leuke popcornfilm en een fijne eerste kennismaking met een nieuw universum. In wat eigenlijk het simpelste kan worden samengevat als een rekruteringsverhaal, neemt Snyder ons mee naar verschillende en diverse planeten in zijn nieuwe fictiewereld.
Van groene velden naar woestijnranches tot zware industrie en hoogtechnologische havenhubs, aan omgevingsvariatie is er zeker geen gebrek en de fantasy-fauna die hij laat opdraven, zorgt ook voor de nodige fascinatie over wat er allemaal in deze werelden kan leven. Maar Snyder blijft een man van “vertellen-door-actie” en dat zien we nergens beter dan wanneer Kora en Gunnar op hun rekruteringsronde gaan.
Zowat elke keer als we een nieuw lid aan hun team mogen toevoegen, gebeurt dit met een grondige demonstratie van waartoe elk van deze mensen instaat is. Elk personage toont heel snel wat ze waard zijn en hierbij schuwt Snyder het niet om eens de rollen om te draaien. Het stereotiep van een slijmjurkgangster die in een bar het vrouwelijk lid van de crew probeert te kopen voor nachtje plezier wordt hier op een verrassende manier herverpakt.
Maar zonder enige twijfel het geweldigste moment hierbij is de ontmoeting met Nemesis, een cyborgkrijger die in haar gevecht met Harmada (subtiel, Snyder, erg subtiel…) ook meteen enkele belangrijke grijstoetsen blootlegt. Het is duidelijk dat ze mikken op een wereld met nuances, waarbij het niet zomaar goede rebellen en kwaadaardige imperialisten zijn. En nu we het toch over imperialisten hebben, die weten toch ook wel enige indruk achter te laten.
De genadeloosheid waarmee ze hun scepter zwaaien, in het bijzonder onder leiding van Admiraal Noble, laat niet mis verstaan dat dit een wreed regime is. Ook de belofte van de bedreiging die ze vormen voor hun tegenstanders wordt prachtig ingelost in één wel erg spectaculair en prachtige scène. Ja, op visueel vlak is Snyder weer echt volledig in zijn element in deze eerste Rebel Moon film.
Op verhaal technisch vlak echter? We zouden liegen als we stellen dat het verhaal een hoogtepunt van deze film vormt. Het is eenvoudig, rechtlijnig en mist gelukkig de dubieuze beslissingen die een film als bijvoorbeeld Army of the Dead (2021) wel plaagde, maar bijvoorbeeld ambitie of verrassende wendingen kunnen we het plot nu ook niet toedichten. Het is een paint-by-numbers akkefietje geworden dat niet meer risico’s neemt dan strikt noodzakelijk en doordat veel van de karakterontwikkeling voornamelijk door actie moet plaatsvinden, zullen sommigen uitdaging in de film missen. Het is dan ook geen verhaal dat echt blijft hangen.
Ook iets dat opvalt – en wel onmiddellijk – is hoe beduimeld dit universum nu al aanvoelt. Dat we vingerafdrukken van Star Wars zouden vinden op dit projectje, was te verwachten, maar we zien bijvoorbeeld ook heel wat elementen uit Dune en Halo en zeker op visueel vlak erg duidelijk uit Warhammer 40K. En door dat laatste nog eens te vermengen met Katholieke architectuur voor het Imperium, kan men ook direct een (zij het obscure) vergelijking zien met een verhaal uit de SCP-Foundation catalogus: SCP-7503: Sacrum Humanum Imperium.
Ook Greco-Romeinse en Noorse mythologie hebben een gigantische stempel op deze film gedrukt met namen en wezens zo uit de verhalen van de oudheid opgetrokken. Hierdoor kan deze wereld met de regelmaat van de klok aanvoelen als een lappendeken van invloeden en hangt je appreciatie van dit universum enorm af van je tolerantie hiertegenover. Maar een ontegenzeggelijk zwak punt van deze film, zelfs als je je vergevend opstelt ten opzichte van de rest, is dat de gevechten vaak enorm tandeloos aanvoelen.
Althans in deze originele versie. Ondanks dat er heel wat messen getrokken worden en dat Admiraal Noble dol is op een avondje clubbing, trekt het hier de Star Wars kaart van nagenoeg bloedeloos geweld. Er is een kleine uitzondering hierop maar dat is ook niet zo indrukwekkend. Lasergeweren proberen dit nog allemaal een beetje toe te dekken, maar zelfs dit voelt vaak zwak aan en er zijn scènes waren ze evengoed een zaklamp tegen de tegenstanders kin hadden kunnen drukken. Een extended, R-rated cut, zou nog op de planning staan maar zeker voor een release in een streamingsdienst is de keuze voor een gekuiste versie eentje die ons toch even in het haar laat krabben.
Zack Snyder is en blijft een regisseur waarover de meningen nogal uiteenlopen. Tussen de verafgoding en de verkettering tref je ons wanneer het aankomt op deze eerste telg in de opwarmende Rebel Moon saga. A Child of Fire is een vermakelijke popcornfilm die met prachtige visuele plaatjes van verre werelden en hevige – zij het bloedloze – actie je aangenaam laat wegzakken in je zetel. Weer geen cinemarelease maar terug direct Netflix, ondanks de blockbusterallures, maar waar we dat bij andere projecten dit toch wel wat betreuren, overheerst dit gevoel hier toch een stuk minder.
De film mag dan wel komen aanzetten met een leuke cast, toffe ideeën en heel wat pracht en praal, toch heeft het net iets te weinig eigen vlees op de botten. Een braaf verhaal dat niet lang blijft nazinderen, een verrassende terughoudendheid om het geweld het gevraagde gewicht te geven en een wereld wiens invloeden als medailles aan de borst hangen, nekken die eer. Maar als je geen al te hoge verwachtingen stelt en kan leven met het feit dat Zack Snyder veel mosterd uit verschillende maar duidelijke gemarkeerde potten haalt, is A Child of Fire tof om een avond te vullen en is dit toch een franchise die we met een half oog in de gaten zullen houden.
GENRE: Epische ruimte-opera
JAAR: 2023
REGISSEUR: Zack Snyder
CAST: Sofia Boutella, Ed Skrein, Michiel Huisman, Bae Doona
LAND: USA, Hongarije, Zweden, Denemarken, UK
SPEELDUUR: 133 minuten
