1996, Owen raakt bevriend met Maddy en met haar ontdekt hij het tv-programma The Pink Opaque. In de komende twee jaar worden de twee de beste vrienden en het programma hun absolute favoriet. Wanneer ze jaren later terugkijken op de tijd van toen, op wat er is gebeurd, rijzen er enkele vragen op: over wie ze zijn, over de wereld en vooral over wat The Pink Opaque eigenlijk echt was…
LHBTQ+-stemmen kleuren al decennia het horrorgenre en helpen het vorm krijgen. Hoe anders zou het genre eruitzien zonder visionaire geesten als Clive Barker, Don Mancini en James Whale? Maar het is pas in recentere jaren dat verhalen OVER hun gemeenschap ook echt waardering vinden op het grote en kleine scherm. Zo werd queer-gecodeerde A Nightmare on Elm Street 2: Freddy’s Revenge nog verguisd bij release, enkel om nu een cultherwaardering te genieten.
Maar het zijn toch vooral de nieuwe sterren die lof weten te vergaren met hun openlijke queerstijl en unieke verhaalideeën. Zoals New Yorkse scenarist en regisseur Jane Schoenbrun die met hun derde worp, het door A24 uitgebrachte I Saw The TV Glow, toch heel wat ogen wist te trekken vorig jaar. Waaronder die van enkele van onze redactieleden.
Dit origineel horrordrama brengt de vriendschap van twee buitenbeentjes en hun gedeelde liefde voor de anthologietienerhorrorshow The Pink Opaque en hoe dit allemaal toch zoveel meer blijkt te zijn dan deze jongeren ooit hadden kunnen vermoeden. De waarheden die meer en meer naar het oppervlakte komen drijven, zijn wereldbrekend en bijzonder, waardoor deze bij velen nog een hele tijd zullen blijven nazinderen, tot lang na de aftiteling is ingezet.
Zowel de prent zelf als de fictieve serie waar onze protagonisten door geobsedeerd zijn, staan namelijk bol van de symboliek, met al vanaf de eerste minuut clevere hints in de achtergrond verstopt en die symboliek verbergt zich in elke laag van het verhaal, de slechteriken, de cinematografie en het sounddesign.
Roos en paars in neontinten, in contrast met groezelige, grauwe omgevingen zijn een terugkerend motief doorheen de film, setpieces die zowel artistiek als bevreemdend ogen overvallen ons met de regelmaat van de klok, en we kunnen er steevast op rekenen dat de muziek die de heersende emotie van de scène zal accentueren met een rustige melodie, dan wel agressieve doom metal.
Over alles is minutieus nagedacht, er is geen plaats voor toeval. Dit project is dan ook rijp voor dissectie in gespecialiseerde filmstudiegroepen, maar dat gaat natuurlijk niet zonder het te kaderen in de thematiek die de ruggengraat vormt van Schoenbruns werk. I Saw The TV Glow werkt als een complexe allegorie voor verschillende sociale onderwerpen. Voorop vinden we vraagstukken rond genderidentiteit en seksualiteit, maar is er ook de zoektocht naar escapisme, naar meer, in een wereld die vaak zo koud en harteloos aanvoelt.
In de leven van Maddy, maar nog meer in dat van Owen, vinden we een realiteit die vooral inbeukt op deze kwetsbare individuen en de clash tussen dromen van beter en de angst om te herkennen dat de echte wereld wreed en monotoon is, doet heel wat denkstof opwaaien. Maar zo mogelijk nog belangrijker, het maakt enkele abstracte concepten waar we tegenwoordig veel van horen maar niet noodzakelijk begrijpen (met alle gevolgen van dien), toch net iets verstaanbaarder.
I Saw The TV Glow is echter meer dan een ingewikkelde parabel vol existentiële horror en de zoektocht naar jezelf, onder het schrikbewind van één van moderne horrors wreedste slechteriken; het is ook een erg leuke kijk op late ‘90’s en vroege 2000’s cultuur. Van televisiecultuur, met The Pink Opaaque als een aardige pastiche van Goosebumps met een beetje Power Rangers in de mix en episodegidsboeken voor de echte fan, naar ook algemene sociale attitudes van die tijd rond onder andere televisie en gender.
Het is dan ook een erg nostalgisch aandoende prent voor zij die opgegroeid zijn in die tijd en in het bijzonder voor hen, zit er een leuke, zij het confronterende verrassing in naar het einde toe, omtrent nostalgie en hoe onze jeugdherinneringen onze perceptie van bepaalde shows inkleurt.
Ja, met I Saw The TV Glow levert Schoenbrun waarlijk één van de meest unieke en lastigst te catalogeren horrors van de laatste jaren af. En net dat zal voor de nodige verdeeldheid zorgen. Het doet namelijk zelden wat je van een typische horror verwacht en tenzij je jezelf kan herkennen in de personages of snel mee bent met waar de film eigenlijk heen wil, kan dit verwarrend en zelfs afstotend werken.
Dit is niet je klassieke suspense, geen liijkenstappelaar en net het soort film die misschien meerdere kijkbeurten vergt om hem naar volle waarde te kunnen schatten. Existentiële horror blijft dan ook gedurfd om zo in te zetten en vraagt de juiste mindset en verwachtingen van de kijker. Maar hij is memorabel en dat het een hit is geworden bij het doelpubliek; daarover kunnen we ons enkel tevreden uitlaten, blij dat ook wij mochten meegenieten.
Genre: drama, horror
Jaar: 2024
Regisseur: Jane Schoenbrun
Cast: Justice Smith, Jack Haven, Ian Foreman, Emma Portner
Land: Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk
Speelduur: 100 minuten
