Le Professionnel met Jean-Paul Belmondo van Georges Lautner verpulverde in 1981 zo wat alle denkbare records. In Parijs alleen al speelde de film in meer dan 40 zalen en bereikte hij in zijn eerste week de kaap van 300.000 bezoekers. Hallucinerende cijfers voor een film die aan alle eisen van een heerlijk Frans niemendalletje voldoet. In de jaren 60 was Belmondo nog de poulain van regisseurs als Jean-Luc Godard, toch gooide de beroemdste neus uit de filmgeschiedenis het nadien over een heel andere boeg. Belmondo maakte actiefilms met een komische inslag, zeg maar een Louis De Funès met vuisten. De critici waren niet te spreken over die prenten, maar Belmondo scoorde met Le Solitaire, Le Marginal en Joyeuses Pâques wel gigantische bioscoopsuccessen. Lautner bleek daar als regisseur uiterst geschikt voor te zijn.
Le Professionnel is een vreemde film die ergens het midden houdt tussen een Bud Spencer-knokfilm, een Franse platvloerse boulevardkomedie en een meesterlijke thriller (ook al komt dat hoofdzakelijk door de meesterlijke score van Ennio Morricone die nog beroemder werd dan de film zelf).
Joss Baumont (Jean-Paul Belmondo) wordt door de Franse overheid richting Afrika gestuurd om er president Njala te vermoorden. Op een bepaald ogenblik besluiten de Franse autoriteiten alsnog om toch vriendjes met het Afrikaanse land te worden waardoor Baumont in de nor belandt. Het leven als gevangene is onmenselijk en bikkelhard. Baumont kan gelukkig ontsnappen en keert naar zijn geliefde Parijs terug. Ondertussen raakt ook bekend dat Njala een staatsbezoek aan Frankrijk zal brengen. De politiediensten vrezen dat Baumont op wraak uit is, een angst die niet ongegrond is.
Zoals dat in de meeste Lautner-films het geval is, is het verhaal van Le Professionnel ronduit debiel. Maar dat geeft helemaal niet. Geef toe, zo’n heerlijke Franse klucht met Belmondo bekijk je toch niet voor het script? Iedereen die verzot is op de latere fratsen van Belmondo zal Le Professionnel geweldig vinden, en daar moet je je niet eens voor schamen (waarom zou je?), want het blijft topentertainment van de bovenste plank!
Geweld wordt plotseling grappig, zelfs als een brave vrouw een flinke oorveeg krijgt! Natuurlijk moet een Belmondo-film ook uitblinken door zijn stunts. En die krijg je, de scènes waarin een Fiat een Peugeot door de straten van Parijs ramt, zouden mannen als Vin Diesel alleen maar door de grond doen zakken van schaamte. Ook het vrouwelijk schoon is ruimschoots aanwezig en dat wordt geleverd door Marie-Christine Descouard, een Française van wie we na Joyeuses Pâques en Le Battant met Alain Delon nooit meer iets hebben gehoord.
Genre: misdaad, komedie
Jaar: 1981
Regisseur: Georges Lautner
Cast: Jean-Paul Belmondo, Jean Desailly, Cyrielle Clair, Marie-Christine Descouard
Land: Frankrijk
Speelduur: 108 minuten
