In When Worlds Collide ziet het er niet al te goed uit voor de toekomst van onze aarde. Zoals de titel aangeeft, komt onze planeet in een botsing met een enorme grote ster, waardoor de oceanen boven hun zeespiegel zullen uitstijgen en alle leven onmogelijk wordt. Het is het hard verdict van een groep wetenschappers. Zoals steeds in de films – en ook in werkelijkheid – wil men in eerste instantie niet naar de goede raad van de geleerden luisteren, maar al gauw komt men erachter dat de toekomst van de wereld om zeep is. Net zoals het in het boek Genesis wordt beschreven en waarmee deze film uit 1951 mee begint.
Maar er is een beetje hoop. Volgens de berekeningen van de wetenschappers is er een leven mogelijk op de naburige planeet Zyra. Veel tijd heeft men niet, binnen exact acht maanden zal de reuzenster inslaan en bovendien is er op de speciaal gebouwde raket maar plaats voor 40 man en wat dieren. Het wordt niet alleen een gevecht tegen de tijd, maar ook met de mensheid, want uiteraard wil iedereen bij de happy few behoren.
De jaren 50 werden wel overheerst door sciencefiction-achtige B-films, maar voor When Worlds Collide had men toch hogere verwachtingen. Niet alleen omdat de film gebaseerd was op de populaire gelijknamige sciencefictionroman van Edwin Balmer en Philip Wylie uit 1933, maar ook omdat het om een productie van Paramount ging. Het mocht echter niet baten. Van de plannen om met After Worlds Collide een sequel te maken kwam niets terecht, want de film flopte compleet. Van budget was nauwelijks sprake en de “special effects” zien er niet uit. Wanneer New York volop onder water komt te staan, doet men dit ook door gewoon gebruik te maken van een (vrij kinderachtig) schilderij en ook wanneer de werelden met elkaar botsen, worden de verfpenselen bovengehaald. Toegegeven, het heeft iets charmants, maar anderzijds zorgt het voor een serieuze domper voor wie meer had verwacht.
Het meest opmerkelijke aan heel deze film is de man achter de camera: Rudolph Maté. Deze Pools-Hongaarse cinematograaf werkte samen met mannen als Fritz Lang, René Clair en Carl Theodor Dreyer en werd wereldwijd erkend voor zijn grensverleggend werk voor zowel The Passion of Joan of Arc als Vampyr. Zijn verhuis naar de Verenigde Staten deed hem geen deugd, want hoewel hij als regisseur de film noir D.O.A. maakte, koos hij meestal voor pulpfilms zoals The 300 Spartans of deze When Worlds Collide.
Voor de rest is When Worlds Collide een typische rampenfilm met een sciencefictionrandje. Er wordt houterig geacteerd, wat geen al te groot probleem is. Wel wordt er te veel gepraat in deze film – wat vooral zal te maken hebben met het budget – en wordt er gekozen voor twists die zo voor de hand liggen dat het je verwondert dat men ze alsnog wil gebruiken. Geen verborgen pareltje om te ontdekken dus, wel een vrij vervelende en slordige film waarvan het beste onderdeel de titel is.
Genre: sciencefiction
Jaar: 1951
Regisseur: Rudolph Maté
Cast: Richard Derr, Barbara Rush, Peter Hansen, John Hoyt, Larry Keating, Rachel Ames, Stephen Chase
Land: USA
Speelduur: 83 minuten
