15 juni 1991: wanneer de politie reageert op een paniekerig telefoontje, zien ze bij aankomst iets dat ze nooit van hun leven meer zullen vergeten. 12 juni 1991: tijdens de eclips besluiten het tienermeisje Verónica en een paar vriendinnen op school dat dit het ideale moment is om met een ouijabord een seance uit te proberen. Ze weten ongeveer wat ze wat doen. Maar dat is niet voldoende wanneer je met het paranormale begint te experimenteren. In de zoektocht naar contact met haar vader, komt ze in aanraking met iets veel duisterder dat haar naar huis volgt…
Gebaseerd op waargebeurde feiten en hier en daar zelfs omschreven als één van de griezeligste films in jaren. Met die bekende beloftes komt het in 2017 verschenen Verónica aanzetten. Praatjes die menig horrorliefhebber met een korreltje moet nemen en ondanks bemoedigende signalen, is dat voor deze Spaanse spookhuisfilm ook aan te raden. Zo is er het begin. Inpikkend op een griezelige politie-interventie weet Verónica al direct de juiste toon te zetten om ons warm te maken naar de gebeurtenissen van 3 dagen eerder waar een nachtmerrie van massa’s verantwoordelijkheid op een te jonge leeftijd op ons wacht.
Ons titulaire hoofdpersonage is 15 jaar, maar sinds de dood van haar vader, moet ze het huishouden runnen en zorgen voor haar jongere zussen en broer. De was, het ontbijt, ervoor zorgen dat iedereen op tijd uit bed raakt en op tijd op school komt. Bovenop de vaste verplichtingen zoals schoolwerk die een tiener al heeft, komt dit allemaal op haar nek terecht. Hun moeder, de enige broodwinner van het gezin, moet namelijk kunnen uitslapen voor ze aan de volgende zware shift moet beginnen, zodat het gezin het hoofd boven water kan houden. Het beeld dat de horrorprent schetst van een een-ouderarbeidersgezin is grimmig, nog voor de introductie van de paranormale activiteiten. Gestoeld op folkloristische verhalen rond zonsverduisteringen, de oudste dochter van het gezin maakt met haar vriendinnen de gebruikelijke, verraderlijke beslissing om een seance te proberen, die voorstelbaar misloopt en uitmondt in toch nog interessante geestmanifestaties en enkele macabere vondsten.
Ook de breuk die plots ontstaat tussen het meisje en haar vriendinnen zorgt voor wat extra drama en isoleert het meisje nog wat verder. Het creëert een aardig tragisch gevoel, net zoals het spannende einde dat ook best verrassend te noemen valt. Ondanks veel goede wil en zeker leuke ideeën, voltrokken met een aardige executie, voelt de prent te vaak matig, zelfs hier en daar ondermaats aan. Zo kan het de hoge griezeltoppen van de in medias res openingsscène voor de overblijvende speeltijd zelden nog halen en zakt het geheel wat in na die solide en atmosferische opener.
Het leven van het meisje en het gezin is tragisch en de gruwel die hen dan nog verder ten deel valt, is angstaanjagend maar ook ergens te bekend en eerder al beter uitgevoerd. Verónica heeft te weinig in z’n mars om zich te onderscheiden en helpt zichzelf niet met enkele te duistere scènes. Dan misschien Alien vs. Predator: Requiem-duister, maar het is niet leuk om te moeten pieren tijdens een film om dingen te zien. Ook van de lage bodycount zullen niet veel mensen warm lopen, hoewel dit in lijn is met de zaak rond Estefanía Gutiérrez Lázaro waarop de film is gebaseerd en toch enig respect verdiend dat ze het geheel niet sensationeler maken dan het al is.
Nee, we kunnen niet zeggen dat Verónica ons echt wist te overtuigen van zijn kwaliteiten. De film is niet slecht, maar meer dan matig kan je het ook niet noemen en in het ruime aanbod van supernatuurlijke horrorfilms zijn er gewoon betere keuzes.
Genre: mystery, horror
Jaar: 2017
Regisseur: Paco Plaza
Cast: Sandra Escacena, Bruna González, Claudia Placer, Iván Chavero
Land: Spanje
Speelduur: 105 minuten
