Alain Delon is op 88-jarige leeftijd thuis overleden in aanwezigheid van zijn kinderen. Een kort overzicht van een grootse carrière….
Kort nadat hij beroemd was geworden met zijn eerste filmrollen, kreeg Delon de vraag van enkele van grootste regisseurs uit de Europese filmwereld of hij met hun een film wilde maken. In 1960 castte de Italiaanse filmmaker Luchino Visconti hem voor Rocco et ses Frères, een diepgaand sociaal-realistisch werk over de beproevingen van een familie uit het landelijke zuiden van Italië, die haar weg probeert te vinden in het industriële noorden. De film werd bekroond met een grote juryprijs op het filmfestival van Venetië.
Twee jaar later regisseerde Michelangelo Antonioni hem in L’eclisse waarmee hij opnieuw een grote juryprijs won, deze keer op het filmfestival van Cannes. In 1963 speelde Delon in Visconti’s meesterwerk The Leopard. Deze keer won de film de Palme d’Or. In hetzelfde jaar werkte Delon ook voor het eerst samen met Jean Gabin.
Toen Delon het echter probeerde in de VS werden zijn drie Hollywood-films een commerciële mislukking, ondanks de aanwezigheid van grootheden als Dean Martin en keerde de Franse ster terug naar Europa.
Terug in Frankrijk kwam Delon weer in contact met een paar oude bekenden. In 1969 speelden hij samen met Romy Schneider – met wie hij van 1959 tot 1963 een relatie had – een koppel in La Piscine en speelde hij opnieuw met Gabin in de Franse gangsterfilm Le Clan des Siciliens. Maar het was vooral de samenwerking met Jean-Pierre Melville die de meest opvallende film uit Delons carrière opleverde en dan vooral het neo-noir meesterwerk Le Samourai. Delon en Melville draaiden nog twee films samen: Le Cercle Rouge en Un Flic.
Tegelijkertijd begon Delon ook films te produceren. Toch duurde het tot 1981 voordat hij de rol van regisseur op zich nam, en dat voor de misdaadthriller Pour la peau d’un flic. Hij regisseerde nog een film, Le Battant, in 1983. In de jaren 90 speelde hij in verschillende commerciële films en kondigde hij zijn terugtrekking uit de cinema aan in 1997, hoewel hij af en toe nog een rol bleef spelen.
In 1995 kende het filmfestival van Berlijn hem een Gouden Beer toe voor zijn levenswerk. In 2019 gaf het filmfestival van Cannes hem een Palme d’Honneur. De beslissing van Cannes om hem te eren leidde tot ophef van feministische organisaties, die hem bekritiseerden omdat hij publiekelijk “racistische, misogyne en homofobe” opmerkingen had gemaakt.
