Het Filmfestival van Cannes was Jacques Audiard in het verleden al enkele malen gunstig gezind. Zo won hij in 2009 de Grand Prix met Un Prophète en steeg hij in 2015 nog een trapje in de pikorde. Voor het vluchtelingendrama Dheepan mocht Audiard de Gouden Palm mee naar huis nemen. Als de Franse regisseur met nieuw werk naar de mondaine badstad trekt, zijn de verwachtingen dan ook hooggespannen. Terecht zo blijkt, want Emilia Pérez sleepte eerder dit jaar niet alleen de Juryprijs in de wacht, de vier hoofdactrices (Karla Sofía Gascón, Selena Gomez, Zoe Saldaña en Adriana Paz) werden ook gezamenlijk bekroond als de beste actrices.
Transgender actrice Karla Sofía Gascón kruipt in de huid van het titelpersonage, al moeten we haar bij het begin van de film nog aanspreken met Juan ‘Manitas’ Del Monte. Een meedogenloze kartelbaas die over lijken gaat, maar niet goed in zijn vel zit. Om te ontsnappen aan het doodsvonnis op zijn hoofd, maar ook om eindelijk zichzelf te zijn, schakelt hij Rita (Saldaña) in, een strafrechtadvocate die steeds het onderspit moet delven voor haar mannelijke collega’s en nu de kans krijgt om op de voorgrond te treden. Zij moet een plastisch chirurg zonder scrupules vinden om Manitas’ transformatie naar vrouw te voltooien, zijn dood helpen ensceneren en zijn onmetelijke fortuin beheren.
Voeg daar nog Manitas’ ontwetende ‘weduwe’ Jessi (Selena Gomez), waarmee Emilia wel de luxueuze villa deelt, en Emilia’s nieuwe love interest Epifania (Adriana Paz) aan toe. Stof genoeg om een seizoen van een Zuid-Amerikaanse telenovella mee te vullen, alleen situeert Emilia Pérez zich in alle kwaliteitsregionen vele niveaus hoger. Het is een volbloed musical en melodrama, waarvan het niemand zou verbazen als op de aftiteling de naam van Pedro Almodóvar prijkt, maar niets is minder waar.
Audiard brengt deze vreemde eend in zijn oeuvre met verve tot een goed eind. Hij speelt met de ongeschreven regels van de telenovella en drukt niet op de rem. Alle interacties worden op volle kracht gespeeld en kunnen op elk moment uitmonden in een zang- en dansfestijn. Daarbij schuwt hij de verschillende muzikale genres niet. Soms brengen de actrices een melige liefdesbalade ten berde, terwijl ze even later volop het popprinsesje mogen uithangen, al zingend over vaginoplastie of borstconstructies. Bijna allemaal uitstekende songs geschreven door Franse componist Clément Ducol met teksten van zijn vrouw, de zangeres Camille (niet te verwarren met onze landgenote). Ook de heren van Sparks, die we nog kennen van Leos Carax’ Annette, werden betrokken bij de composities.
Voor de danspassen en de voortreffelijke groepschoreografieën deed Audiard een beroep op de Belg Damien Jalet. Al ontdekte hij de choreograaf niet in ons land, maar wel in Mexico tijdens de première van zijn show Omphalos.
Audiard en zijn team van co-scenaristen wagen zich in hun script, waarvoor ze inspiratie putte uit Boris Razon’s roman Ecoute , niet aan diepgaande reflecties over de ervaringen van transpersonen. Ze gaan desalniettemin wel breed in hun thema’s en spelen de ganse tijd met dualiteiten, niet enkel man tegenover vrouw, maar ook de beul Manitas tegenover de verlosser Emilia of Rita, die geleidelijk de opportunist wordt die ze aanvankelijk bestreed.
Zeker in handen van een regisseur die een stempel heeft van ‘mannelijke’ films af te leveren, is Emilia Pérez het soort film waar je aanvankelijk vraagtekens achter zet, maar in de praktijk een heerlijke kleurrijke muzikale cocktail gedreven door uitzonderlijke acteerprestaties oplevert.
Genre: misdaad, musical, thriller
Jaar: 2024
Regisseur: Jacques Audiard
Cast: Zoe Saldaña, Karla Sofía Gascón, Selena Gomez, Adriana Paz
Land: Frankrijk, USA
Speelduur: 130 minuten
