Desondanks dat de Liverpoolse rock- en popgroep The Beatles slechts een decennium actief is geweest (1960 – 1970) kent iedereen wel John, Paul, George en Ringo aka de Fab Four en worden ze tot op heden, meer dan terecht, nog altijd als de grootste, invloedrijkste en bestverkopende band uit de geschiedenis van de popmuziek beschouwd.
Dankzij de zogenaamde Beatlemania werd dit razend populaire kwartet tevens de belichaming van de gezamenlijke idealen van de sociaal-culturele revoluties tijdens de jaren zestig. Wie trouwens met fenomenale hits als I Want to Hold Your Hand, Eight Days a Week, Yesterday, Yellow Submarine, All You Need Is Love, Hey Jude, Let It Be, Help!, Penny Lane (en we kunnen nog wel een stapel nummer 1-hits opsommen) nooit uit volle borst heeft meegekweeld, is of een grove leugenaar of een buitenaards neomorf-creatuur.
Meer dan 600 miljoen verkochte platen, een berg aan tophits, 13 studioalbums, 10 films, ontelbare awards, opname in de Rock and Roll Hall of Fame, wassen- en stenen standbeelden en sculpturen wereldwijd en een niet aantal te schatten boeken en documentaires over hun legendarisch bestaan, herinneren aan het monument The Beatles. Doch ooit was het een bende rakkers die zich wild amuseerde en her en der op kleine podia deuntjes stond te tokkelen op gitaar.
Tijdens een van die dolle avonden in de befaamde Cavern Club ergens in november 1961, maken de lads onverwacht kennis met een zekere Brian Epstein, een middle-class Brits zakenman, eigenaar van een Music Store en columnist in het toentertijd populaire muziekblad Mersey Beat, die hen het voorstel doet om hun manager te worden met de bedoeling hen te kneden tot muzikale iconen.
De rest is turbulente doch interessante geschiedenis want Epstein, hoewel hij zelf kampte met tal van problemen want hij was een zwaar drugsverslaafde, doordreven workaholic en vooral een homoseksueel wat in ‘the swinging sixties’ not done was, hield woord en kreeg in zijn kort bestaan – hij overleed op 32-jarige leeftijd aan een overdosis – de meer dan verdiende bijnaam The Fifth Beatle vanwege zijn prominente rol in het succes van het monumentale viertal. In 1964 verklaarde hij trouwens: “De kinderen van de 21e eeuw zullen naar The Beatles luisteren” en gelijk had hij. Intussen twijfelt trouwens niemand nog dat de kinderen van de 22e eeuw eveneens naar hen zullen luisteren!
Midas Man van de Britse regisseur Joe Stephenson, vertelt voor alle duidelijkheid niet het verhaal van de rise and fall van The Beatles, maar is een op relatief waargebeurde feiten gebaseerde en reconstrueerde biopic over het fenomeen Brian Epstein. De film belicht niet alleen Epsteins fascinerende carrière als manager van The Beatles, maar ook de persoonlijke demonen waarmee hij worstelde, zijn complexe relatie en cruciale rol in het succes van de vier muzikale genieën en zijn enorme invloed tout court op de muziekindustrie in de jaren ’60.
Cineast Joe Stephenson brengt met een bewonderenswaardige visuele stijl en accuraatheid het spetterende tijdperk van de jaren ’60 – van de muziek tot de mode – energiek tot leven. De kostuums, decors en cinematografie dompelen de kijker met beat onder in de mistige sigarettenrook eigen aan de authentieke sfeer van het Britse muzikale landschap van die tijd. Stephenson schenkt veel aandacht aan de historische details zoals onder meer aan de claustrofobische clubs in Liverpool waar The Beatles zijn carrière begon tot de stijlvolle Londense scene.
Hoewel Stephenson omwille van de rechten geen muziek van The Beatles kon/mocht gebruiken in Midas Man, dragen zijn juiste muziekkeuzes van populaire songs van toen, perfect bij tot het scheppen van de juiste atmosfeer en begeleiden ze uitstekend de ontwikkeling van Epsteins carrière doorheen het gehele verhaal.
De vertolking van de vier nonchalante rascals aan het begin van hun buitengewone carrière is omwille van de té bekendheid van de ‘echte’ Beatles, niet zo geslaagd of overtuigend te noemen en de rol van The Beatles zelf in de film voelt te vlak aan. Ondanks hun centrale rol in Epsteins leven, blijven de vier aanvankelijke wildebrassen te veel op de achtergrond als vrij generieke figuren zonder veel emotionele diepgang of karakterontwikkeling.
Een gemiste kans, want hun netelige relatie met Epstein had veel meer dramatisch potentieel kunnen bieden. Daarenboven is de beslissing om Jay Leno een cameo toe te bedelen in de huid van mediapersoonlijkheid Ed Sullivan, op zijn minst misleidend en best vreemd te noemen.
Deze foutjes worden wel ruimschoots gecompenseerd door de knappe doch niet zo gekende acteur Jacob Fortune-Lloyd, die een fenomenale prestatie neerzet als de ogenschijnlijk afgelikte doch uitermate gedreven Epstein die op de hielen wordt gezeten en uiteindelijk wordt ingehaald door zijn individuele problematieken.
Midas Man is visueel en historisch bekoorlijk en brengt een interessante tijdsperiode rauw en authentiek tot leven en biedt tevens een boeiende blik op een man die vaak wordt vergeten in de schaduw van de kathedraal genaamd The Beatles. Deze vermakelijke cinematografische biografie wordt volledig gedragen door de uitstekende Jacob Fortune-Lloyd en is bijzonder intrigerend voor de The Beatles-fans (wie is er geen?) en muziekliefhebbers die zijn geïnteresseerd in de baanbrekende popindustrie van de jaren ’60, maar mist wat emotionele diepgang die dit gecompliceerde verhaal eigenlijk wel verdient.
Mocht je zich afvragen waarom dit docudrama niet gewoon Epstein als titel meekreeg dan is het misschien wel leuk om weten dat Midas Man refereert naar de mythische figuur koning Midas uit de Griekse mythologie, een soeverein die de gave had om alles wat hij aanraakte in goud te veranderen. En zo weet je meteen ook waar de geweldige vier in 1963 op alludeerden met hun hit: Money (That’s What I Want)…
Genre: biopic, drama
Jaar: 2024
Regisseur: Joe Stephenson
Cast: Jacob Fortune-Lloyd, Eddie Marsan, Emily Watson, Eddie Izzard, Ed Seleers
Land: UK
Speelduur: 112 minuten
