Eind november 1979. Vlucht 901 van Air New Zealand is net te pletter gevlogen tegen Mount Erebus. De ouders van Angus (Ed Oxenbould) hadden eigenlijk aan boord moeten zitten, maar door hun liefdesbreuk bleven de stoelen leeg. Een geluk bij een ongeluk.
Terwijl zijn vader het hartzeer probeert te verwerken met de aanschaf van een fancy sportwagen en de laatste technologische snufjes, heeft Angus andere bekommernissen. Hij tracht wanhopig een plaats te veroveren bij de coole kids. Een doosje peterselie moet doorgaan voor zijn wietstash, hij poogt mee te praten over hippe platen die hij nog nooit gehoord heeft en beweert zelfs dat hij bas speelt bij een lokale band. Een leugentje dat uit de hand dreigt te lopen. Aan Angus om zijn eer te redden … .
Jonathan Ogilvie neemt ons in het deels autobiografische Head South mee naar Christchurch, de Nieuw-Zeelandse stad die in 2011 zwaar getroffen werd door een aardbeving. In de jaren ’80 was het weer het epicentrum van ’s lands postpunkscene, voortgestuwd door het legendarische Flying Nun-label. Een periode waaraan de 63-jarige regisseur levendige herinneringen heeft en nu tastbaar maakt in zijn muzikale coming-of-age-film.
De overgang van de 70s naar de 80s komt visueel mooi tot zijn recht. De set designs, gaande van de interieurs en de auto’s tot details zoals de magazines, lijken uit die tijd te stammen, maar ook qua beeldvoering flitsen we soms ruim 40 jaar terug in de tijd. Zo opent Head South met een montage van zwart-witfoto’s uit de late jaren ‘70 van Laurence Aberhart en houdt cameraman John Chrisstoffels het vierkante formaat van de foto’s nog even vast tot er voor Angus in de kleine onafhankelijke platenzaak Middle Earth Records een nieuwe wereld opengaat.
De ontwapenende en naïeve Angus wordt geloofwaardig neergezet door de – zeker met zijn lange haren – dorky ogende Ed Oxenbould. Head South volgt het gezapige tempo van het hoofdpersonage dat soms wat stuurloos ronddwaalt in zijn nieuwe omgeving en meer wordt geleefd dan dat hij zelf de touwtjes in handen heeft. De nerveuze sprongen in de montage en de tijdsverschuivingen waarbij het lijkt alsof een nieuwe spoel in de projector moet worden gestoken, nemen ons mee naar een volgend moment in zijn met fijne humor doorspekte avontuur.
Naast Oxenbould ontwaren we o.a. Stella Bennett als de apothekersassistente met muzikaal talent. Een rol die haar op het lijf geschreven is. Bennett kennen we namelijk beter als BENEE, die in 2019 nog een wereldhit scoorde met Supalonely. In Head South bewijst ze ook op een filmset uitstekend haar draai te kunnen vinden.
De grootste minpunten van Head South moeten we in het scenario zoeken. Vele karakers worden niet uitgediept, sommige nevenplots zijn verwarrend en onvoldoende uitgewerkt, terwijl het einde in schril contrast staat met de rest van de film. Het is op zich verrassend dat het niet de verwachte finale is, maar de stijlbreuk vonden we te plots en drastisch.
Maar laat dat je zeker niet tegenhouden om Head South te gaan zien. Hoewel de film zeker niet zonder gebreken is, biedt deze kleine, onafhankelijke productie een verfrissende en aangename kijkervaring
Genre: komedie, drama
Jaar: 2024
Regisseur: Jonathan Ogilvie
Cast: Ed Oxenbould, Benee, Jackson Bliss
Land: Nieuw-Zeeland
Speelduur: 98 minuten
