Remi Panos is een leerkracht biologie en entomoloog met een vervelend probleem. Ze lijkt steevast de verkeerde mannen aan te trekken: gewelddadige stalkers, grijpgrage creeps, ex-leerlingen met een heimelijk oogje op de juf, alsook een politierechercheur voor wie zij weleens een hoofdverdachte in een moord zou kunnen. Maar haar engste aanbidder is zonder twijfel een overlevend lid van de Judassoort. Zij houdt van insecten en nu is er één die van haar houdt.
Direct-naar-homerelease, het is het lot van menig onnodige sequel en zeker binnen het horror- en sciencefictiongenre is dit schering en inslag. Het is hoe in de vroege 2000’s Guillermo del Toro’s Mimic toch nog een trilogie werd, met Mimic 2 (2001) als middelstuk. Met slechts een derde van het budget werd dit vervolg meteen een stuk kleinschaliger, maar niet zonder wat uit het eerste deel te redden. Naast onze titulaire mimic, het Judas-insect, richt de sequel het spotlicht even op een zijpersonage uit de vorige film.
Terug in haar rol van Remi Panos mag Alix Koromzay zich de hoofdrol aanmeten en dat bespaart de film toch al een paar kopzorgen. Zonder al teveel rekening te houden met waar de rest van de cast is geëindigd na de originele film, kan Mimic 2 alsnog terugvallen op een personage dat exact weet waartegen ze het moet opnemen, in een verfrissend verhaal met een leuke nieuwe insteek: de volgende potentiële stap in de evolutie van de Judas. Hoeveel verder heeft dit monster zich kunnen na 4 jaar ontwikkelen.
Na een suspensevolle opener staan we bij Remi op de stoep en haar verhaal kan eigenlijk kort worden samengevat als: gelukkig in het werkveld, maar een pechvogel in de liefde, met steeds het verkeerde soort minnaar die naar haar hand dingt. Hier zitten absoluut enkele griezels tussen, die eigenlijk al op zichzelf een aardige thriller kunnen vullen, waren het niet voor haar meest monsterlijke aanbidder.
Tot leven gebracht met dank aan de talenten van monstermaker Gary J. Tunnicliffe. Zodra zijn naam in beeld verschijnt weet je dat je qua design goed zal zitten en ook hier stelt hij niet teleur. Nog meer mens-monsterhybride dan ooit tevoren, ziet deze Judas er, wanneer er beroep wordt gedaan op praktische effecten, – de CGI-momenten missen overtuiging – ongelooflijk smerig uit.
Qua menselijke karakters moet de film het dan weer voornamelijk hebben van Alix Koromzay als onze tragische heldin, met een goed hoofd op de schouders en van de scherpzinnige rechercheur Klaski, gespeeld door Bruno Campos, waarbij beide personages regelmatig toch geestige dialogen weten aan te zetten alsook scherpe observaties.
Jammer genoeg waren de observaties niet zo scherp bij degenen die over het script gingen. Verzorgd door Joel Soisson, die later ook een schrijverskrediet zou krijgen voor Hellraiser: Hellworld (2005), lijdt het verhaal eigenlijk onder zelfde zwakheid als die helse metasequel. Leuke ideeën met potentieel die niet tot hun recht komen door een zwakke executie.
Tuurlijk, de eerste Mimic was ook nergens een hoogvlieger, maar toch was die leuker. Er zat meer vaart in het geheel en het verloor niet zo snel stoom. Net zoals de eerste Mimic is deze sequel ook best bloedeloos. We zien dan wel meer gore door de lijken, maar niet zoveel meer dan dat. En zo vervoegt Mimic 2 het rijtje van onnodige, niet-overtuigende vervolgen.
Genre: horror, sciencefiction, thriller
Jaar: 2001
Regisseur: Jean de Segonzac
Cast: Alix Koromzay, Bruno Campos, Will Estes, Gaven E. Lucas
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 82 minuten
