Drie jaar is het inmiddels geleden dat Olivia haar moeder heeft verloren. Voor haar betekent dit dat ze haar leven eindelijk opnieuw vorm wil geven. Ze heeft al een idee hoe ze dat moet aanpakken: ze koopt in Italië een vervallen villa voor de symbolische prijs van één euro en gaat de enorme taak aan om deze weer op te knappen in de originele stijl. Haar immer professioneel drukbezette vader Eric is weinig enthousiast over en reist zijn dochter achterna met de bedoeling haar van dit krankzinnige plan af te brengen. Maar Olivia is niet zo happig op de komst van haar vader en blijft daarenboven koppig bij haar intentie. Daardoor wordt Eric moreel gedwongen om langer ter plaatse te blijven en wordt – of wat dacht je – langzaam verliefd op la bella Italia en op (sommige) lokale inwoners.
Jawel, een plot dat beslist in een luciferdoosje past en alleen al daarom kan je je neus ophalen voor Mark Waters’ romantische coming of age en feelgood familiekomedie La Dolce Villa (de titel zegt natuurlijk al genoeg). Maar er is dus nog veel meer ‘onheil’ om al na een half uurtje weg te zappen van deze originele Netflix, want niets aan deze prent is origineel. Zo stapelen de clichés zich op, worden de landschappen in beeld gebracht alsof Italië alleen bestaat uit idyllische toeristische ansichtkaarten, zijn alle dorpelingen karikaturaal (die drie grommende bes-kariatiden rond de fontein op het immer in de zon badende dorpsplein!), is de cast onhandig en inspiratieloos, is de humor infantiel en lijken de dialogen gekopieerd uit een derderangs luchthavenstripalbum. Natuurlijk is er ook overdreven aandacht voor de Italiaanse gastronomie, wordt de via dell’amore druk bewandelt en (om zeker geen enkel contemporain item over te slaan) is er ook oog voor ecologische duurzaamheid.
Regisseur Mark Waters die in het verleden toch verantwoordelijk was voor enkele aaibare komedies zoals The House of Yes, Freaky Friday, Mean Girls en (500) Days of Summer producete, voelde wellicht zelf aan dat hij met La Dolce Villa niet hoog zou scoren en smokkelt – wellicht ten einde raad – nog snel een krampachtige vader-dochter-relatie binnen deze toeristische promoflyer. Doch in plaats van een frisse kijk op deze mogelijks intrigerende relationele context of een interessante verkenning van persoonlijke groei, krijgen we een opgepoetste variatie voorgeschoteld van déjà vu-elementen uit talloze gelijkaardige, vaak ondermaatse, doch eerder goedbedoelde komedies over dit thema zoals onder meer Love & Gelato, The Parent Trap, Fatherhood en The Descendants.
Wie al is ingegaan op het aanlokkelijke aanbod van talrijke touroperators om een fikse korting te incasseren via een vroegboek-vakantie naar de zonnige laars van Europa, zal genieten van deze heel luchtige en goedkoop escapistische vakantiefolder die baadt in warme kleuren en zorgt voor luchtige ontspanning. Voor het beoogde deelpubliek heerlijk meegenomen doorzichtig vertier voor tijdens een regenachtige koude avond lekker knusjes voor de beeldbuis. En in La Dolce Villa loopt uiteraard alles ook goed af, want aan het eind – zelfs al valt de film tegen – wil het publiek toch gelukkig zijn, niet? Allora, buon viaggio!
Genre: komedie, romance, coming of age
Jaar: 2025
Regisseur: Mark Waters
Cast: Maia Reficco, Scott Foley, Violante Placido, Tommaso Basili
Land: USA
Speelduur: 99 minuten
