Ze was een van de meest iconische gezichten van de jaren 90. Door haar fotoshoots voor Playboy en haar wet-look als J. C. Parker in het rode badpak aan de zijde van onder meer alfa-lifeguard David Hasseldorff in de razend populaire tv-serie Baywatch – gedurende 6 jaar in maar liefst 110 episodes tussen 1992 en 1997 – werd de in 1967 in Canada geboren platinablonde Pamela Anderson (Pam voor de intimi) een hitsig sekssymbool.
In David Hogans ondermaatse actieflick Barb Wire uit 1996 en Scary Movie 3 uit 2003 van lolbroek David Zucker, waarin Anderson telkens in de hoofdrol was gecast, werd uitdrukkelijk en vooral commercieel met haar imago gespeeld. Haar diverse huwelijken en ontelbare affaires dienden ondertussen als hapklaar voer voor de roddelpers. Pams relatie met de uitzinnige Mötley Crüe-drummer Tommy – T-Bone – Lee (inclusief de gestolen sekstape) werd zonder Andersons toestemming gefictionaliseerd in de streaming-miniserie Pam & Tommy (2022). Een jaar later reflecteerde Pam daarentegen zelf uitgebreid op haar carrière in de Netflix-biopic-documentaire Pamela: A Love Story van Rayan White.
Desondanks haar lange carrière in zowel oppervlakkige televisieseries en ondermaatse langspeelfilms, heeft Anderson nooit iemand kunnen overtuigen dat ze enig acteertalent bezat. Dat ze niettegenstaande de jarenlange doldraaiende mediagekte rond haar, toch altijd sterallure heeft gehad, is een zekerheid. Nu vertolkt ze in het drama The Last Showgirl van Gia Coppola (jawel, een kleinkind van de grote Francis Ford Coppola) de rol van Shelley, een trotse naaldhakken-glitterbikini-danseres op haar retour wiens contract bij de erotische revue Le Razzle Dazzle in Las Vegas, na meer dan drie decennia, plots wordt beëindigd met alle persoonlijke en psychische problemen van dien voor Shelley.
The Last Showgirl is gebaseerd op het toneelstuk Body of Work van Kate Gersten, die ook het scenario schreef. Gersten werd geïnspireerd door Jubilee!, een groots opgezette revue die in 2016 na 35 jaar werd stopgezet. Hoewel het theaterstuk nooit werd opgevoerd, blijven de theaterelementen wel duidelijk voelbaar. De film speelt zich trouwens grotendeels af op slechts enkele locaties: in Shelly’s appartement of achter de schermen van de show. Er is geen sprake van veel actie, maar het essentiële en existentiële van het verhaal puurt de filmmaakster voornamelijk uit boeiende en gevoelige gesprekken tussen de diverse goed sociaal en psychologisch onderbouwde personages. Een uitstekend vertrekpunt.
Coppola (Palo Alto, The Seven Faces of Jane, Mainstream) idealiseert op geen enkel moment de (schijn)wereld van de flamboyante gok- en entertainmentstad in Nevada. Maar ze is gelukkig ook niet uit op een keiharde afrekening van het milieu met een dramatisch in beeld gebrachte ondergang. In plaats daarvan verkent ze de kloof tussen autokritiek en waarneming door anderen. Terwijl Shelley een romantische kijk heeft op haar leven en haar werkomgeving, wordt haar beroep door anderen vaak gedevalueerd. Zelfs Shelley’s 22-jarige dochter die na jaren afwezigheid plots terug komt opdagen om vergelding op te eisen omdat ze zich als opgroeiende tiener verwaarloosd voelde, noemt de voorstelling van haar moeder smalend een ordinaire naaktshow uit de jaren 80.
Coppola laat in The Last Showgirl Shelley’s perspectief nooit zien als een vertekend beeld van de werkelijkheid of als een vorm van ontkenning. Moet Shelley zich ergens voor schamen? Zou ze zich als mislukkeling of slechte moeder moeten voelen vanwege haar keuzes? Op meerdere momenten wordt dit van haar verwacht, maar ze weigert resoluut om zich te verantwoorden voor iets wat ze persoonlijk als juist en mooi ervaart.
De film pakt uit met momenten van woede en verdriet net zoals in elk leven en straalt daarenboven ook gratie en waardigheid uit. The Last Showgirl is een boeiende mix van een indringende milieustudie in de stijl van Robert Altmans A Prairie Home Companion (2006) en een op 16mm-film geschoten indieversie van Flashdance (1983). Shelley wordt trouwens herhaaldelijk getoond terwijl ze privé danst: op straat, in haar appartement, in de kleedkamer.
Eindelijk, al moest ze er wel meer dan 30 jaar op wachten, heeft Anderson een rol beet waarmee ze eindelijk kan bewijzen écht over uitstekend acteertalent te beschikken. Ze vertolkt de bijzonder moeilijke rol van het misnoegde, compliceerde, eenzame, getekende en professioneel (en deels ook maatschappelijk) afgeschreven personage, overtuigend humaan, oprecht en geloofwaardig emotioneel. Bovendien bewijst Pam dat ze aanleg heeft voor komedie in een aantal goed getimede komische scènes die naast Shelley’s danstalent, haar onhandigheid moeten aantonen.
Maar ook de rest van de cast is uitstekend. Voormalige kindsterren Kiernan Shipka (Mad Men) en Brenda Song (The Suite Life of Zack & Cody) leveren net zo’n sterke prestaties als ex-worstelaar Dave Bautista – het is wel even wennen dat zijn kaalgeschoren en met tattoo’s overladen knikker hier wordt getooid met lange golvende haarlokken en aan zijn imagowissel van coole superhero naar een zachtaardige liefhebbende man van vlees en bloed. Ook Billie Lourd (Booksmart, Ticket to Paradise) die als vervreemd moeder-dochter-duo enkele aangrijpende scènes met Anderson deelt, is goed op dreef. En dan is er natuurlijk Oscarwinnares Jamie Lee Curtis, die eveneens een fantastische rol neerzet. In een scène klimt haar personage Annette, gekleed in een strakke en boezem-accentuerend serveerstersuniform, op een tafel om melancholisch te dansen op Total Eclipse of the Heart van Bonnie Tyler. Een heerlijke combinatie van top-acteerwerk (goed voor een Bafta-nominatie) en populaire muziek.
Dat Hollywood dol is op comebackverhalen weten we al lang. Dat geldt niet alleen voor de inhoud van films, maar ook voor de mensen die ze maken of erin spelen. Doch de afgelopen jaren zagen we hiervan wel enkele indrukwekkende voorbeelden: Linda Hamilton in Terminator: Dank Fate, Mickey Rourke in The Wrestler, Shelley Duvall in The Forest Hills, Ke Huy Quan in Everything Everywhere all at Once, Brendan Fraser in The Whale en dan recentelijk zeker Demi Moore van wie ook altijd werd gedacht dat haar acteertalent werd bepaald door haar knappe fysiek, maar in het fantastische The Substance met brio aantoont wat ze écht kan.
Kortom, opeens stonden acteurs weer in de schijnwerpers van wie men dacht dat hun carrière voorbij was. Pamela Anderson hoort nu zeker ook thuis in dit rijtje. Bovendien werd ze – meer dan terecht – genomineerd voor een Golden Globe als Beste Actrice voor haar uitstekend aandeel in het sterk en menselijke drama The Last Showgirl dat steunt op Gerstens fijngevoelig script en vakkundige regie van Gia Cappola. Hopelijk wringen ze Pam in haar volgende film niet terug in een strak opvallend badpak.
Genre: drama
Jaar: 2024
Regisseur: Gia Coppola
Cast: Pamela Anderson, Jaimie Lee Curtis, Dave Bautista, Billie Lourd, Brenda Song, Kiernan Shipka
Land: USA
Speelduur: 88 minuten
