Cannes 2025 #6: Drie P’s: Pagnol, Petzold en Phoenician 

Het Vlaamse productiebedrijf Walking the Dog was medeverantwoordelijk voor de leuke animatiefilm Marcel et Monsieur Pagnol van Sylvain Chomet. De tekeningen en decors zijn prachtig en het verhaaltje interessant. Maar je kan je de vraag stellen of animatie wel het juiste medium/instrument is voor een biopic van een van de beroemdste Franse toneel- en filmschrijver-regisseurs van de eerste helft van de twintigste eeuw. Marcel Pagnol heeft zoveel geschreven dat zijn oeuvre samenvatten in anderhalf uur wat beperkend werkt. Het wordt op de duur een opsomming. Maar de film mag zeker gezien worden en verveelt geen moment.

De Duitse regisseur Christian Petzold maakt eigenzinnige kleine filmpjes die je nooit van je sokken blazen, maar meestal op de een of andere manier boeiend genoeg zijn voor de toeschouwer om de eindgeneriek te halen. Miroirs no.3 bevat overal de vingerafdrukken van Petzold. Laura Beer, zijn fetisjactrice, vertolkt een ongelukkige vrouw die met haar ongevoelige boyfriend een ongeval krijgt. Zij is de enige overlevende. Ze wordt opgevangen door een oudere vrouw die om de een of andere manier gefascineerd is door haar. Hetzelfde geldt voor haar echtgenoot en zoon. Je hebt al heel snel door hoe de vork aan de steel zit, maar het filmpje laat zich wel bekijken.

Wes Anderson is immens populair bij het festival. Hij heeft een eigen stijl en brengt altijd een massa filmsterren met zich mee die bereid zijn om voor hem piepkleine rolletjes in te vullen. Maar intussen is het nieuwe van zijn stijl er wel van af. Je zou dat nog kunnen appreciëren indien hij een boeiend verhaal te vertellen had. Maar dat is niet meer het geval. Na een half uurtje is The Phoenician Scheme al even rotvervelend als zijn vorige Astroid City. Benicio Del Toro vertolkt een Musk/Citizen Kane-achtige tycoon die na de zoveelste aanslag op zijn leven gaat globetrotten met zijn favoriet dochter, een non. Anderson waant zich een beetje de Peter Greenaway van het absurde, maar zijn uitgemolken en beperkte formule is een merk geworden. De regisseur kan zo nog jaren doorgaan, als hij tenminste nog een publiek heeft.