FEED 

Nadat cyberdetective Phillip een Duitse internetkannibaal en zijn zorgwekkend gewillig slachtoffer op heterdaad weet te betrappen, is hij al gauw een nieuwe onlinemonster op het spoor. Dankzij een collega komt hij terecht op een site voor feeders en gainers. Extreem zwaarlijvige en immobiele vrouwen die door hun partner enkel maar verder worden vetgemest met calorierijk voedsel. Tegen het advies van zijn baas in kan hij niet weerstaan om de zaak wat dichter te gaan bekijken.

Feedisme, een seksuele subcultuur en een specifieke uitloper van vetfetisjisme is zonder twijfel iets waar weinig mensen ervaring mee hebben. Een angstaanjagende symbiotische relatie gestoeld op dominantie en submissie, die zo uit een horrorfilm zou kunnen komen. Extreme zwaarlijvigheid (200 kg +!), in het bijzonder wanneer die tot stand is gekomen op heel korte tijd en onder lichte, manipulatieve dwang, is een potente voedingsbodem voor uitzonderlijke bodyhorror.

De lichamelijke klachten die gepaard gaan met het proces, naast de fysieke veranderingen, zijn zeker de moeite om te exploreren, net als de psychologische aspecten die beide partijen drijven. Er is veel om mee te werken en de realiteit dat dit bestaat, maakt het enkel maar gemener. Dat en meer probeert Feed dus te doen. Zo grijpt het in de introvnaar de zaak Armin Meiwes en staat het ook even stil bij wat misdaden met een seksueel karakter doen met een onderzoeker.

De prent probeert echter niet hard. Alles voelt erg oppervlakkig en doorzichtig aan. Het verrast nauwelijks. Neem nu detectivelief Abbey. Stoeipoes eersteklas, borderline nymfomanisch en duidelijk enkel aanwezig voor de seksuele spanning die ze brengt. Een vrijgevochten lustobject dat bijna al haar scènes soft pornografisch maakt. Voor psychologische introspectie van de relatie is er nauwelijks plaats, een trend die de film tekent.

De visuele focus ligt eerst op seks, later op horror en zelden op het de psychologie. Zo zien we gainer Deirdre vooral als een gigantische dame, constant smekend om gevoed te worden, terwijl ze vasthoudt aan een ongezonde relatie en nog ongezondere doelen. Haar ongemak en twijfel schemert slechts zelden door en over haar achtergrond wordt er zelfs niks gezegd. Hoe wordt iemand zo? Het antwoord vind je niet hier.

Haar feeder, Michael krijgt dan iets meer verhaal, ook dat oogt eerder mager. Een Hannibal Lecter wannabe (en ironisch genoeg Buffalo Bill lookalike), mans voornaamste talent ligt in het met veel bravoure brengen van verwaande dialoog en ander pogen onder tafel te praten. Aan de tafel aanschuiven met andere retorisch begaafde filmpsychopaten voor een debat, dat zien we echter niet snel gebeuren.

Daarnaast is er nog Philip. Vaag gemotiveerd, constant openlijk z’n boekje te buiten gaand, zonder enig professioneel gevolg, het duurt niet lang voor je de connectie met hem verliest en je op andere dingen begint te letten. Zoals hoe lelijk de film eigenlijk is. Vanaf het moment dat de film in Toledo, Ohio, landt, gaat dit gepaard met een erg onappetijtelijke oranjefilter, die zelfs de simpelste scènes onaantrekkelijk kleurt.

De finale kan niet snel genoeg komen, maar ook daarmee weet de horrorprent niemand blij te maken. De film wil zich meten met klassiekers als Se7en, maar met een ondermaats script, onderontwikkelde personages en een visuele stijl die gewoon lelijk is, kan je dat wel vergeten. De tagline van Feed vraagt ons of het een misdaad is om iemand eten te geven, de betere vraag is of het geen misdaad is om zo’n flauw product op de markt te brengen…

Genre: horror, misdaad
Jaar: 2005
Regisseur: Brett Leonard
Cast: Alex O’Loughlin, Gabby Millgate, Patrick Thompson, Rose Ashton
Land: Australië
Speelduur: 101 minuten